สมัยก่อน พอใกล้จะปิดเทอม ทุกห้องทุกชั้น จะจัดแสดงละครเวทีให้ดูกันทั้งโรงเรียน แล้วมีการประกวดกันด้วย
ห้องของฉันก็ตกลงเลือกเล่นเรื่อง “ซินเดอเรลล่า” ค่ะ ได้สาวน้อยน่ารัก นางรำประจำห้อง ..โอ๋..สิริวิมล สิทธิประศาสน์..แสดงเป็นซินเดอเรลล่า แต่ตอนเลือกเจ้าชายนี่ซิ เพื่อน ๆ ในห้องโหวตให้ฉันสวมบทบาท
“ไม่เอา ๆ” ฉันรีบปฏิเสธ “ฉันไม่ชอบพูด” (กลัวโพเดี้ยมจริงจริ๊ง)
ตอนนั้นฉันขี้อายมาก ก ก และเป็นคนไม่ชอบพูดบนเวทีใด ๆ ทั้งสิ้น เดี๋ยวนี้ก็ยังเป็นค่ะ เวลาต้องพูดในที่สาธารณะ..เป็นปัญหามาก พูดไม่ออก แต่ถ้ากับเพื่อน ๆ ก็น้ำไหลไฟดับค่ะ
“ไม่เป็นไร” ผู้เขียนบท+กำกับปลอบ “เดี๋ยวจะไม่ให้มีบทพูด หรือพูดก็พูดน้อยที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้”
แล้วผองเพื่อนก็พากันโน้มน้าวฉันกันยกใหญ่ จนฉันยอมสวมบทบาทเจ้าชาย... อิอิ
ข้างผู้เขียนบทก็เก่งเหลือเกิน เล่นทั้งเรื่องฉันพูดอยู่ประโยคเดียว คือตอนบัญชาให้ทหารเอารองเท้าไปหาเจ้าของ ^ ^
แถมละครก็เล่นกันตอนกลางคืน ถึงจะมีสปอร์ตไลท์จับไปที่เวที ก็คงไม่มีใครสังเกตและจำได้หรอกน่าว่าใครเล่นเป็นเจ้าชาย เพราะบทไม่ส่ง แต่ความจริงกลับไม่ใช่อย่างนั้นซิ... แล้วมันยังไง? ตามไปเกาะขอบเวทีดูกันเลยค่ะ
ความที่เล่นกลางคืน ฉันมองไม่เห็นหน้าคนดู ก็เลยพอเล่นได้ ไม่เขินมากนัก เจ้าชายกับซินเดอเรลล่าเต้นรำไปกลับได้รอบครึ่ง นาฬิกาก็ตีว่าเที่ยงคืน โอ้ว..นางซินต้องจรลีแล้ว โอ๋ก็สลัดเจ้าชายทิ้ง วิ่งหนีเข้าฉากไป อย่างที่รู้ ๆ กันนะคะ นิทานเรื่องนี้นางซินต้องทำรองเท้าแก้วหลุด พอโอ๋ออกวิ่ง เจ้าชายก็ต้องวิ่งตามแบบสโลว์โมชั่น เพราะเวทีแคบ ใครลืม ๆ ก็ไปดูที่ศาลาโคล์ค่ะ
วิ่ง ๆ ๆ ไป เมื่อไรโอ๋จะรองเท้าหลุดซะทีเนี่ยะ? เจ้าชายจะหลุดฉากอยู่รอมร่อแล้วนะ ไม่ต้องถามถึงนางซินโอ๋เลย..หลุดเข้าม่านไปนานแล้ว..
อีก 2 ก้าวก็จะถึงม่านแล้ว ทันใดนั้น..ฟิ้ววววววว.. เกือกแก้วของซินเดอเรลล่าค่ะ.. ยัยโอ๋เพิ่งถอดได้ แล้วเขวี้ยงข้ามหัวเจ้าชายหวืออออไปที่กลางเวที -_- (ดีนะที่ไม่โดนหัวเจ้าชาย) เสียงหัวเราะถล่มทลายศาลาโคล..เจ้าชายหน้าร้อนผ่าวเลยค่ะ ยังดีไม่ขัดขาตัวเองล้มอีตอนต้องวิ่งย้อนกลับไปเก็บรองเท้า
อ้อ..ลืมบอกไปว่า การแสดงละครประจำปีของนักเรียนประจำ คุณครูจะมาดูด้วย และเป็นกรรมการตัดสินให้รางวัลห้องที่เล่นได้โดนใจที่สุดด้วย คงไม่ต้องบอกนะคะว่า ปีนั้น ห้องไหนได้รางวัล?
วันรุ่งขึ้น ฉันงี้เขินแล้วเขินอีก เพราะเขาจำเจ้าชายได้ทั้งโรงเรียน รุ่นพี่หลายคนเข้ามาชมว่าเล่นได้น่ารักมาก ครูบางท่านก็ชม เรียกว่าวันนั้นทั้งวัน แทบจะเดินขาขวิดตาย เพราะความป๊อบปูล่าของเจ้าชายนี่แหละ
อย่างที่บอกแหละค่ะ.. ฉันขี้อาย (จริง ๆ นะ) ก็จำไม่ได้เหมือนกันว่าตัวเองมีปฏิกิริยายังไง แต่ที่แน่ ๆ ..คงหน้าแดงแช้ดดดดด ก็อ๊าย อาย ..นี่คะ (///>o<///)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น