รำลึกพระคุณครู
วันนี้จะขอเล่าแบบรวมมิตรคิดถึงคุณครูวัฒนานะคะ ก่อนอื่นก็ขอออกตัวก่อนว่าคงไม่ได้กล่าวถึงครูทุกท่านในชีวิตการเป็นเด็กวัฒนาของฉัน ครูคนไหนที่ฉันไม่ได้เอ่ยชื่อ ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันลืมท่านนะคะ แต่เพราะ..ระหว่างครูกับหนู ไม่มีบทโหด - ฮา ค่ะ หวิดไปแล้วไหมล่ะ ขืนใส่คำว่า เลว ลงไปด้วย..อาจจะมีคนเข้าใจผิด แล้ววิ่งไปฟ้องครูว่า..นพพรด่าว่าครูเลว..555555555
แล้วทำไมชั้นต้องมีบทโหด-ฮากับเธอเท่านั้นรึไง ถึงจะมีบทให้เล่นในบล็อกของเธอ? (คุณครูหลายคน ถ้าได้อ่านบล็อกนี้คงถาม)
ใช่แล้วค่ะครูขา เพราะหนูถนัดแต่เขียนเรื่องเฮฮาไร้สาระไปเรื่อย เรื่องซีเรียสไม่ถูกโฉลกอย่างแรงค่ะ
แล้วก็ขอออกตัวก่อนว่า การเอ่ยถึงครูท่านใดก่อนหน้าหลัง ก็ไม่ได้เกี่ยวกับเรตติ้งในใจนพพรแต่อย่างไร เฮ้อ...จะรอดไหมเนี่ย บทความนี้ ทำไมต้องออกตัวมากมายขนาดนี้เนี่ยะ? ก็ไม่อยากให้ครูน้อยใจกันน่ะค่ะ นพพรให้ความเคารพครูทุกท่านค่ะ แม้ว่าจะรักมากรักน้อยกว่ากันบ้าง ก็ขนาดตาชั่ง มันยังเอียงไปเอียงมาเป็น แล้วจิตใจศิลปินอย่างนพพรจะเหลือเหรอคะ
ตั้งแต่เป็นเด็ก ๆ แล้ว พอถึงเวลาโรงเรียนเลิก ฉันเป็นต้องชะเง้อคอยเมื่อไรทางบ้านจะมารับ สมัยที่ฉันยังเล็ก พ่อจะเป็นคนมาส่ง แต่ลุงมารับค่ะ เพราะพ่อเลิกงานไม่เป็นเวลา ส่วนลุงสามารถจัดสรรเวลาได้แน่นอนกว่า ด้วยความที่บ้านอยู่เป็นครอบครัวใหญ่ ลุงจึงรับหน้าที่มารับหลานให้ ตอนนั้นฉันยังเป็นเด็กอนุบาลค่ะ วันหนึ่งลุงมารับช้ากว่าปกติ เพื่อน ๆ กลับบ้านกันไปหมดแล้ว ความเป็นเด็ก ก็ฉลาดน้อย โง่มาก (เดี๋ยวนี้เป็นผู้ใหญ่ ก็ยังฉลาดน้อย โง่มากเหมือนเดิม 555555 ไม่ได้พัฒนาไปแต่อย่างใด -"-) ไม่รู้ว่านึกยังไง แต่ครูสาลินีเล่าให้ฟังว่าเห็นเด็กอนุบาลวิ่งออกไป เลยทำให้ครูต้องถอดบทบาทครู สวมบทนักกีฬาเท้าลมกรดวิ่งไปจับตัวไว้ทันก่อนที่เด็กเล็กจะวิ่งพ้นรั้วโรงเรียน ซึ่งอาจจะทำให้ไม่มีบล็อกในวันนี้ก็ได้ ฉันจำไม่ได้หรอกค่ะเหตุการณ์วันนั้น แต่ครูสาลินีเล่าให้ฟังน่ะค่ะ
สมัยเด็ก ๆ ฉันเป็นคนแปลก (โตขึ้นมา..แปลกคน 555555) ชอบแสดงพาวด้วยการอุ้มครู ครูที่ใจดี ๆ ฉันอุ้มหมดเลย 55555555 เว้นครูประพิธ และครูสกุล ณ นครทั้งหลาย ส่วนครูผินใจดีค่ะ แต่หนูอุ้มม่ายหวาย แต่สมัยเด็ก ๆ ฉันนี่ลูกแซมซั่นได้นะ เพราะเคยอุ้มครูปานใจ จนครูวี้ดว้ายตกใจมาแล้ว (ดีที่ไม่ดิ้นล้มทับนพพร 55555555)
ตอนเด็ก ๆ ทำให้ครูวิ่งตามใช่ไหมคะ พอโตมาอยู่มัธยม มีครูท่านหนึ่งค่ะ วิ่งหนีแทบทุกเช้า 5555555 ครูปุ๊ อาจารย์แวววรรณไงคะ ไม่รู้มันเริ่มตั้งแต่เมื่อไร และเหตุผลอะไร ฉันได้วิ่งไล่จับครูปุ๊แทบทุกเช้าที่เจอ 5555555
ครูสำอางค์ ก็เป็นครูอีกท่านที่ทำให้ห้องเรียนเฮฮา เรื่องหนึ่งที่ฉันจำได้จนทุกวันนี้คือครูพูดขึ้นมาว่า ถ้าพวกเธอเป็นสาวแล้วมีแฟน ก็อย่ารีบแต่งงานนะ แล้วครูก็กรุณาแฉแฟนครูให้เด็ก ๆ ฟัง 5555555 ครูบอกว่าสมัยจีบกัน มารับไปเที่ยวเนี่ยะ สาวจะแต่งตัวโอ้เอ้ยังไงก็อดทนรอ จะขึ้นรถก็ต้องเปิด-ปิดประตูให้ เรียกว่าเป็นสุภาพบุรุษเกินร้อย แต่พอแต่งงานกันแล้ว นี่เธอเร็ว ๆ หน่อยได้ไหม? 5555555 แล้วขึ้นรถก็ขึ้นกันคนละทาง เท่านั้นไม่พอ ขาอีกข้างครูยังไม่ทันขึ้นรถเลย พ่อเจ้าประคุณออกรถแล้ว... ตอนจีบกัน เวลาเดินไปไหนก็กระหนุงกระหนิง เกี่ยวก้อยจูงเดิน ข้าวของน้องอย่าหิ้วเลยเดี๋ยวกล้ามขึ้น พี่หิ้วเอง 5555 พอแต่งงานแล้ว ลูก ๆ ก็ทั้งจูงทั้งอุ้ม กระเป๋าและถุงช็อปปิ้งก็หิ้วพะรุงพะรัง ถามว่าสามีสุดที่รักอยู่ไหน โน่น...เดินตัวปลิวตัวเปล่าอยู่ข้างหน้านู่น 5555555 เพราะหนูเชื่อครู เลยเป็นโสดอยู่จนวันนี้เลยค่ะครูขา - -'
ตอนเด็ก ๆ ฉันเป็นคนขาดความมั่นใจอย่างสูงในหลาย ๆ ด้าน หนึ่งในนั้นคือการร้องเพลง..ฉันร้องเพลงได้ แต่ไม่ชอบให้คนอื่นฟัง 555555 แล้วก็มั่นใจในความดื้อได้สุด ๆ เหมือนกัน ดังนั้น ครูมาลัยวัลย์ออกจะปวดหัวกับฉันมาก ถ้าเพื่อน ๆ จำกันได้ เวลาสอบขับร้อง ครูมาลัยวัลย์จะให้มานั่งร้องโน้ตเพลงตัวต่อตัว แต่ก็มีเพื่อน ๆ รุมล้อมอยู่ เอาล่ะซิ สมัยมิสรีเบคก้าไม่เห็นสอบแบบนี้เลยอ่ะ นพพรทำยังไงเหรอ ก็แค่นั่งเป็นเตมีย์ใบ้อยู่ตรงหน้าครูน่ะดิ มิไยว่าครูจะพูดอะไรยังไง นพพรเหมือนหุ่นชั่วคราว 55555 ครูมาลัยวัลย์คงหงุดหงิดกับยัยเด็กบ๊องคนนี้ เลยบอกว่าถ้าเธอไม่ร้อง ครูจะให้ศูนย์นะ นพพรก็ไม่ทำอะไรนอกจากลุกขึ้น ยกมือไหว้ขอบคุณค่ะครู แล้วจากไปท่ามกลางความงงเต๊กของครู เผลอ ๆ จะเป็น 1 เดียวในทะเบียนศิษย์วัฒนาที่ได้ 0 ในวิชาขับร้อง หนูไม่ได้อวดดีนะคะครูขา แต่หนูอ๊าย อายค่ะ
สมัยฉันเป็นนักเรียน ฉันไม่ใช่เด็กเฮ้ว ไม่เคยก้าวร้าวกับครู แต่บทดื้อนั้น..ครูทำอะไรไม่ได้เลยแหละ แถมเถียงครูแบบมีเหตุผลประกอบที่ฟังแล้ว...เออแฮะ 5555555 วิชาที่ฉันไม่ชอบเลยคือคณิตศาสตร์ มาในสมัยมัธยม จะมีสูตรเลข หนึ่งในนั้นที่ฉันจำได้ดีคือสูตรรถไฟ 55555 ประมาณว่า รถไฟกอ ยาว 100 เมตร รถไฟขอ ยาว 85 เมตร รถไฟกอวิ่ง 100 กม/ชม รถไฟขอวิ่ง 125 กม/ชม ถามว่า เมื่อรถไฟสองขบวนวิ่งสวนกัน จะพ้นกันในกี่นาที ฉันไม่ท่องเลยค่ะ แถมส่งกระดาษเปล่า ครูฉันทนาก็เรียกไปถาม ว่าทำไมฉันส่งกระดาษเปล่า ฉันก็บอกครูด้วยนัยตาใส ๆ ว่า หนูมั่นใจค่ะว่าในอนาคตคงไม่ทำอาชีพนายสถานี เจอคำตอบแบบนี้ ครูฉันทนาอึ้งไปเลย 55555555555 วิชาเลขเนี่ยะ มีวีรเวรอีกค่ะ ครูอ่อนน้อม..สมัยเรียนป.6 ครูจะให้ทำการบ้าน ให้แต่ละทีก็หลายข้ออยู่ หนูยังต้องวิ่งต้องเล่นนะคะครูขา แล้ววิชาอื่นก็มีการบ้าน มีสอบ สารพัดที่จะแย่งเวลา ครูอ่อนน้อมชื่อเหมือนใจดี แต่จริง ๆ ดุสมยี่ห้อณ นคร นพพรก็เลยไม่กล้าเบี้ยวการบ้าน แต่ทำไม่ทันนี่จะเอาไงดี เริ่มเจ้าเล่ห์ ทำข้ามข้อ สมมติครูให้ทำข้อ 1-20 นพพรก็ใช้วิธีนี้ค่ะ ทำข้อ1 2 3 4 5 แล้วกระโดดไป 10 11 กระโดดไปอีก 15 16 17 18 19 20 คิดว่าง่าย ๆ ว่ามีสมุดให้ตรวจตั้งเยอะ ครูคงไม่รู้หรอกว่าข้าม 5555555 ซึ่งครูก็ไม่ว่าอะไร พอเห็นครูไม่ว่าก็ย่ามใจ ทำงี้ตลอด พอปลายปีก่อนสอบไล่ เคราะห์ร้ายก็มาเยือน นพพรและเพื่อน ๆ โดนตีเท่าจำนวนที่ไม่ได้ทำ โหวววววว ครูอ่ะ ทำไมไม่เตือนหนูก่อน T^T โดนไปมากกว่า 200 ที ครูอ่อนน้อมรัวไม้บรรทัดบนมือบอบบางซะแดงแจ๋ ฮือ ๆ ไหนว่าอ่อนน้อมไงคะ ไหงโหดขนาดนี้เนี่ย 55555555
ครูท่านหนึ่งซึ่งจากไปนานแล้ว ครูท่านนี้มาแนวไฮโซ พิเศษกว่าครูอื่น ๆ ในสมัยนั้น คือพอถึงเวลาสอนก็นั่งราชรถเก๋งเข้ามา แต่งตัวสวยพริ้ง และหอมกรุ่นไปด้วยกลิ่นอายปารีส 55555555 จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก มาดามอวลกลิ่น ฉันชอบมาก เพราะได้กินขนมบ่อย ครูแอบเอามาแจกเด็ก ๆ ช่างเป็นครูที่เข้าใจเด็ก ๆ เสียนี่กระไร
ครูสมหญิง เป็นครูประจำชั้นที่ฉันค่อนข้างสนิท เพราะครูมาประจำชั้นถึง 1 ปีกับ 1 เทอม ที่เป็นเช่นนี้ เพราะครูดวงเดือนได้ลาออกไปก่อนหมดปีการศึกษา ครูหญิงจะเมตตาฉันมาก แต่ครูสอนวิชาที่ฉันไม่ค่อยปลื้มเท่าไร..วิชาวิทยาศาสตร์ ทีนี้ด้วยความที่สนิทกับครู ครูจึงทนไม่ได้ถ้าฉันสอบตกในวิชาของครู จะคอยเตือนคอยเคี่ยวเข็ญให้ท่องหนังสือก่อนสอบทุกครั้ง เพราะไม่เตือน..นพพรสอบตกทุกที ขนาดเตือนยังตรวจไปลุ้นไป 555555 แต่ความเป็นครูมีจรรยาบรรณ ครูหญิงไม่เคยบอกข้อสอบ ไม่มีตัวช่วยพิเศษ จะว่าไม่มีก็ไม่ใช่ซินะ มีอยู่ครั้งหนึ่ง..ครูหญิงก็มาเตือนตามเคย...นพพร พรุ่งนี้สอบแล้วนะ ดูหนังสือหรือยัง
หนูต้องทำการฝีมือส่งพรุ่งนี้อ่ะค่ะ T^T สมัยก่อนฉันไม่ชอบการฝีมือ 555555 มีวิชาไหนที่ยัยนพพรชอบเรียนมั่งเนี่ยะ 55555555 ก็...ไม่ค่อยจะมีเท่าไร แหะ ๆ ครูหญิงก็...ไหนทำอะไร อ้อถักผ้าพันคอเหรอ เอามา ครูทำต่อให้เอง เธอไปท่องหนังสือ นพพรก็เลยรีบส่งอุปกรณ์และไหมพรมให้ทันที ทีนี้กลุ่มก๊วนครูหญิงมีครูสาว ๆ หลายคนที่จะมานั่งคุยกัน สังสรรค์กัน หนึ่งในนั้นคือครูดารณีที่สอนวิชาการฝีมือ 555555 ครูหญิงก็ไม่ทันคิดอะไร พอมานั่งคุยกับเพื่อน ก็เอางานของนพพรมานั่งทำ ครูดารณีก็..เอ๊ะ..นี่เธอทำงานเหมือนกับที่ชั้นกำลังสอนเด็กพอดีเลยนะเนี่ยะ เพิ่งนะนี่รู้ว่าเธอก็ชอบการฝีมือ ก่อนหน้าไม่เห็นเคยทำ ครูหญิงก็....555555 ความลับแตก เอ่อ ฉัน..... ต๊าย..สมหญิง อย่าบอกนะว่าเธอทำงานให้เด็กของชั้น!!!!!
ใครที่อ่านมาถึงบทความนี้ วันที่ 16 นี้ เป็นวันครู พวกเราไปกราบขอบคุณครูที่ทำให้เราอบอุ่นอยู่ในความรักแห่งวัฒนากันดีไหม? แม้ว่าครูบางท่านจะจากไปแล้ว แต่อีกหลาย ๆ ท่านก็ยังอยู่ การกตัญญูและกตเวทิตา จะเป็นมงคล เป็นเครื่องลางสำหรับชีวิตเราทุกคนค่ะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น