แต่ที่จริงไม่ใช่แค่นั้น เพราะการฟังเพลงย่อมไม่ใช่ความสุขสูงสุดในชีวิตคนหูตึงแน่ ๆ มันมี something –true and right ในการนี้ เจ้าสิ่งนั้นที่ว่า...ฉันไม่รู้จะพรรณนาอย่างไรถูก สารภาพว่าฉันคิดจะเขียนเล่าบรรยากาศดี ๆ ความสุขที่ฉันได้รับจากการไปวัฒนาทุกวันจันทร์นานแล้ว แต่มันเหมือนกับแหวนแต่งงานน่ะ 555555 ไม่รู้จะเริ่มตรงไหน แล้วจบลงตรงไหน มันเป็นสิ่งที่ต้องใช้หัวใจเล่า ใช้หัวใจฟัง และใช้หัวใจรับรู้
เอางี้ดีกว่า ฉันขอเริ่มต้นด้วยส่วนหนึ่งจากเมลที่ฉันเขียนถึงพี่ตุ้มเมื่อเร็ว ๆ นี้ ก็แล้วกันนะคะ
เมื่อวานมีเรื่องหนึ่งที่อ่องประทับใจ แต่ไม่ได้พูดคุยกับพี่นาน ๆ เพราะเห็นว่าพี่ไม่ค่อยสบาย วันนี้เลยมาเขียนอีเมลเล่าให้พี่ตุ้มฟังนะคะ เมื่อวานฝนตก แล้วรถติดมาก พี่หมอ ซึ่งปกติแล้วจะมาถึงราว 5 โมงเย็น ก็โผล่มาอย่างหน้าซีดหน้าเซียว เพราะติดอยู่บนถนนถึง 2-3 ชั่วโมงจากที่เคยปกติมาถึงโรงเรียนใช้เวลาไม่นาน รวมทั้งคุณแม่บุญธิดา สองท่านนี้อาวุโสมากนะคะ พี่หมอยังขับรถมาซ้อมเพลงด้วยใจรักและผูกพัน ส่วนคุณแม่มากับเพื่อนอ่องซึ่งเป็นลูก แต่ก็น่ะ บ้านอยู่หลังเอ็มโพเรียม มาวัฒนาในเวลา 3-4 ชั่วโมง มันตลกร้าย มาถึงก็หิวซ่กกันน่าดูค่ะ กับข้าวก็เก็บกันไปแล้ว ดีที่มีรุ่นน้องคนหนึ่ง เขาชอบห่อกับข้าวที่เหลือกลับไปกินบ้าน เขาเลยเอาออกมาจัดให้ 5 คนที่มาถึงตอน 2 ทุ่มกว่าได้กินกัน รอดไป...กินเสร็จก็เข้าไปทันซ้อมเพลงสุดท้าย ก่อนจะแยกย้ายกันกลับ
พี่ตุ้ม...อ่องประทับใจจริง ๆ นะคะ ไม่สามารถบอกได้ชัดเจนว่าประทับใจอะไร มันเป็นสิ่งที่มองไม่เห็น จับต้องไม่ได้ อธิบายไม่ถูก แต่อ่องคิดว่า...มันทำให้อ่องยิ่งรักวัฒนามากขึ้น รักพี่ ๆ น้อง ๆ ร่วมโรงเรียน เวลาที่คุยกับคนอื่น เขาจะไม่เข้าใจพวกเราหรอกค่ะ เขาคิดแต่ว่ามันแปลกที่เรารักผู้หญิงด้วยกัน แต่อ่องกับพี่ตุ้ม...เรารู้ใช่ไหมว่าเราไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิด เรารักเราผูกพันกันเพราะมีสายใยขลัง ๆ ที่เชื่อมโยงระหว่างเรา อ่องไม่ได้รู้สึกพิเศษเจาะจงกับใครในกลุ่มนักร้อง หรือพี่ๆ คนอื่น ๆ แต่ความเป็นวัฒนาก็มากเพียงพอที่จะทำให้เรายิ้มให้กัน ใส่ใจกันเป็นห่วงเป็นใยกัน 55555 ถ้าพูดกับคนอื่น เขาต้องหาว่าอ่องเขียนนิยายอยู่ แต่ที่พูดมานี่ ยังไม่เท่ากับความรู้สึกจริง ๆ ในหัวใจเลยค่ะ
อ่องเคยคิดว่าจะเขียนเรื่องของเหล่านักร้องที่มาซ้อมเพลงลงบล็อก ตั้งแต่ก่อนเจอพี่ตุ้มแล้วค่ะ แต่พี่ตุ้มรู้อะไรไหม? มันยากจริง ๆ 555555 มันเยอะแยะเกินไปมั้ง ไม่รู้จะเริ่มที่ตรงไหนดี สำหรับการเขียนหนังสือ ถ้าเราไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง ก็จบตั้งแต่ยังไม่ได้เขียนแล้ว 555555 อ่องยังนึกเสียดาย ที่พี่ตุ้มเข้ามาสัมผัสบรรยากาศเพียงครั้งเดียว ถ้าพี่ได้มาอย่างที่อ่องมา อ่องคิดว่าพี่จะเข้าใจสิ่งที่อ่องรู้สึกอยู่ตอนนี้
เดือนสิงหา จะมีการซ้อมถี่ขึ้น เพราะใกล้วันที่ไปแล้ว และวันที่ 19 นี้เขาจะซ้อมใหญ่ อ่องอยากให้พี่ตุ้มได้มาฟังด้วยกันจัง หรือจะฟังคอนเสิร์ตก็ยิ่งดีค่ะ เขาจัดก่อนไปเซี่ยงไฮ้ คือวันที่ 21 สิงหา พี่ตุ้มชวนพี่อ้อนมาฟังซิคะ ที่ตึก130 ปี หลังสระว่ายน้ำ 4 โมงเย็น ค่าบัตร 500 - 300 -200 บาทค่ะ (ช่วยประชาสัมพันธ์ 555555) .....
ตัดตอนท้ายออกเพราะเป็นเรื่องส่วนตัว 5555555 ก็อย่างในเมลที่บอกพี่ตุ้มไปนั่นแหละค่ะ บางครั้งมันยากจะที่สื่อความรู้สึกบางอย่างออกไป อยากรู้ อยากเข้าใจ เสียเงินเพียงคนละไม่เกิน 500 บาทมาร่วมซึมซับบรรยากาศเก่า ๆ สำหรับหลายคนที่ไม่เคยได้กลับเข้าไปเที่ยวโรงเรียนอีกเลย มาเป็นกำลังใจให้กับพี่ ๆ น้อง ๆ เพื่อน ๆ ของพวกเรา มาร่วมภาคภูมิใจว่าพวกเขาเป็นตัวแทนของเรา นำชื่อเสียงไปสู่ระดับโลกกันนะคะ.
