วันพฤหัสบดีที่ 31 พฤษภาคม พ.ศ. 2555

My WWA heartthrobs

เยอะแยะบานตะไท...
วันก่อนคุยเมลกับพี่เจน ขออนุญาตเชิญแขกไปกินข้าวแช่เพิ่ม 555555 ไม่ได้หลากจำเล้ยยัยอ่อง... แต่ก็ขอชวนเพิ่มแค่ 2 คนเองค่ะ ไม่ได้เยอะแยะมากมายอะไรซักหน่อย คือพี่ tippy และพี่ตุ้ม พี่เจนตอบกลับมาว่า P’Tum is your heartthrob, she must come. อ่านแล้วก็หัวเราะเลย ด้วยความทะเล้นไม่รู้จบเลยตอบกลับไปว่า ถ้าพี่เจนให้อ่องชวน heartthrobs ของอ่องได้ทั้งหมด...ร้านจะมีที่นั่งพอหรือเปล่าคะ? 5555555
เปิดดิกมา..Heartthrob แปลว่า การเต้นของหัวใจ คำ ๆ นี้จึงถูกนำมาใช้เรียกบุคคลที่ทำให้หัวใจเราเต้นทร่อบ ๆ สิ่งที่ฉันตอบพี่เจนไปไม่ได้เป็นการเว่อร์แต่ประการใด เพราะมีวัฒเนี่ยนหลายคนที่ทำให้หัวใจของฉันเต้นแรงด้วยความปรีดาที่ได้พบหน้า นานมาแล้ว..ฉันเคยเฝ้ามองห่าง ๆ พร้อมกับเสียงทร่อบ ๆ อยู่เงียบ ๆ  แต่วันนี้หาได้เป็นเช่นนั้นแล้วไม่  เพราะฉันตัดสินใจที่จะก้าวเข้าไปทักทายทุก ๆ การเต้นของหัวใจ 55555555
ที่จริงแล้วปีนี้ฉันตั้งใจจะไม่ไปงาน Pride&Prime + Homecoming แต่พี่เจนของพวกเราได้รางวัลศิษย์เกียรติยศ จะไม่ไปแสดงความยินดีก็กระไรอยู่ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นเหมือน homecoming ปีที่แล้ว ที่ได้มีส่วนในช่วยเตรียมงานด้วย เลยอินเต็มที่ 
อีกประการ ยังรู้สึกเหนื่อยจากการเดินทางไปเยี่ยมนางฟ้าที่ศรีราชาเมื่อวันก่อนที่สิบกว่าชีวิตอัดเป็นปลากระป๋องในรถตู้ 1 คัน ซึ่งเป็นเพราะฉันเองแหละ พี่เจนแจ้งให้คณะเดินทางรู้ตั้งแต่ตอนเริ่มออกเดินทางว่าที่ต้องรวมทุกคนเข้าไว้ในรถ 1 คันเป็นเพราะฉันบอกพี่เจนว่าถ้าแยกรถ 2 คัน ฉันตัดสินใจไม่ถูกว่าจะไปรถคันไหน 5555555 ดีไม่โดนพี่ ๆ และเพื่อน ๆ รุม โทษฐานที่ทำให้หลายคนปวดเมื่อยเพราะนั่งไม่สบาย
ก็ตั้งใจไว้ว่าจะอยู่โรงเรียนแป๊บนึง แล้วก็กลับ
ฉันไปถึงบ้านแก้วแต่เช้า เลยได้ช่วยห่อกล่องแห่งรักที่จะให้พี่เจน แต่...มันจะม่วงไปไหนเนี่ยะ 555555555 ยังดีที่ของขวัญไม่ได้สีม่วงไปด้วย เพราะกล่อง โบว์ ตระกร้า และดอกไม้...ม่วงตั้งแต่กระแสเลือดออกมาถึงลมหายใจเลยทีเดียว ฉันคงไม่บอกใครละว่าฉันชอบสีอะไร แก้วถามฉันว่า...พี่เจนชอบสีม่วงจริง ๆ หรือเปล่า?  ฉันจะไปรู้ได้ไงล่ะ รู้แต่ว่าถ้าเป็นฉัน...ตอนนี้คงเริ่มเบื่อสีม่วงแล้ว 5555555 (แต่ตอนลงทะเบียนเขาให้จับฉลากสีริบบิ้น ดันได้สีม่วง โอ๊..มาย...ก้อดดด)
เราสองคนไปถึงโรงเรียนประมาณ 9 โมง ครูวรรณดีทักฉันว่า...โอ้โห นี่ถ้ากระโปรงยาวนะ   แหม่มโคลชัด ๆ 555555 ก็เพราะฉันใส่กระโปรงและหมวกที่พี่เจนให้มาน่ะค่ะ แต่พอเดินไปเจอเอ็ม เขาก็ขอร้องให้ฉันอยู่ร่วมสนุกโฮมคัมมิ่งด้วย ถึงกับจ่ายค่าลงทะเบียนให้ ก็เลยต้องเปลี่ยนชุดเป็นกางเกงเลสีชมพูที่มีรุ่นพี่คนหนึ่งมาปรารภกับฉันว่า...ทำไมไม่เป็นสีแดง? เพราะโรงเรียนขาว-แดง ไม่ใช่ขาว-ชมพู
เจอพี่หนูหลานป้าจี พี่หนูถามฉันว่าทำไมป้าจีไม่มา? แล้วก็แซว ๆ ว่าต้องให้อ่องไปรับ ป้าจีถึงมา ฉันเลยบอกพี่หนูว่า งั้นพี่โทรไปเลยค่ะ ถ้าป้าจีจะมาจริง ๆ เดี๋ยวอ่องไปรับถึงบ้านเลย พี่หนูร้อง..ม่ายล่ะ เดี๋ยวได้โดนป้าจีดุเอาซิ ซ่านัก...555555 ที่จริงฉันได้ชวนป้าจีไว้เหมือนกัน แต่ป้าจียังเพลีย ๆ แล้ววันนี้จะมีหมอมานวดด้วยค่ะ เลยมาไม่ได้ คิดถึงป้าจีเหมือนกัน ไม่ได้เจอนานแล้ว งานหน้าต้องอ้อนป้าจีมาให้ได้
เห็นท่านผู้หญิงเดินทางมาถึง มีคนไปมะรุมมะตุ้มต้อนรับเช่นเคย ฉันก็เข้าไปช่วยจูงด้วย ตอนที่ท่านนั่งเรียบร้อยแล้ว ท่านก็ถามฉันว่า..ของนี่จะไว้ไหนดี? (เป็นผ้าขนหนูที่สวว.มอบให้ค่ะ) ปรารภว่าเขาจะให้นั่งตรงนี้ตลอดหรือเปล่าก็ไม่รู้ ฉันก็เลยบอกท่านไปว่า...ท่านก็บอกเขาซิคะว่าอยากนั่งตรงนี้ไม่อยากลุกไปไหน ท่านผู้หญิงหัวเราะ...แต่ฉันก็ตั้งใจไว้ว่าขากลับจะมาช่วยจูงท่านไปส่ง จะไม่ลืมดูว่าท่านหยิบผ้าขนหนูนี้ไปด้วย... ปลื้มใจมากที่ท่านจำได้ว่าฉันเขียนบทความในวารสาร และชมมาว่าฉันเขียนได้สนุก ถ้าเขียนอีกขอให้บอก ท่านจะได้อ่าน...หัวใจพอง ตัวลอยเลยค่ะงานนี้ ปลื้มที่เราก็แค่คนตัวเล็ก ๆ ไม่มีชื่อเสียงอะไร แต่ผู้ใหญ่ให้ความเมตตาเอ็นดู จดจำเราได้ ไม่เพียงแค่ท่านผู้หญิง พี่หมอปิยะรัตน์ก็ยิ้มทักทายจำได้เหมือนกัน ทั้งนี้ทั้งนั้น ต้องขอบคุณสวรรค์ที่ประทานพี่เจนมาให้ ถ้าไม่ใช่เพราะพี่เจน ป่านนี้ฉันก็ยังได้แต่มองผู้อาวุโสอยู่ห่าง ๆ หาได้กล้าเข้าไปพูดคุยด้วยไม่
ดีใจมาก ๆ ที่เห็นพี่อ้น วิ่งรี่เข้าไปทัก แล้วทวงถามว่าทำไมพี่ไม่มางานคอนเสิร์ตดอกไม้แห่งสยาม หลังจากโฮมคัมมิ่งครั้งก่อน เราเขียนจดหมายคุยกันบ้าง เลยทำให้ฉันคุ้นเคยกับพี่หัวโต๊ะตัวเองมากขึ้น วันนี้พี่อ้นเอากล้องมาถ่ายรูปด้วย ตอนอยู่ใกล้ ๆ พี่อ้น มีคนถามว่าทำไมฉัน 2 รุ่น (ดูจากป้ายชื่อ) ฉันนึกสนุกตอบไปว่า...เพราะพี่หัวโต๊ะดูแลไม่ดี น้องเลยสอบตกซ้ำชั้น พี่อ้นอึ้งไปเลย เอ้อ...น้องจ๋า สับสนอะไรหรือเปล่า? พี่หัวโต๊ะนะจ๊ะไม่ใช่ครูประจำชั้น ฉันแอบรักพี่อ้นมานานแล้ว แต่ตอนนี้เพิ่งกล้าที่จะใกล้ชิด เลยเข้าไปทักพี่เขาเรื่อย ๆ เป็นระยะ ๆ ตลอดงาน  ตอนที่พี่อ้นไปตักข้าว แล้วบอกว่าเทโพหมด ยังวิ่งหาเทโพให้พี่อ้นเลยค่ะ แต่หาไม่ได้เพราะหมดจริง ๆ นี่ถ้าพี่อ้นรอได้ ก็จะบุกครัวไปขอร้องแม่ครัวให้ทำมาให้เลย 555555 ได้ยินเสียงพี่เก็จแว่วมาว่า wer 5555555  
หลังจากพี่เจนได้รับรางวัลแล้ว พวกเราสุโค่ยก็รวมพล อลหม่านเล็กน้อยเนื่องจากสุโค่ยหลายคนมีหน้าที่ที่ต้องปฏิบัติ แต่ก็ทำได้ เรารวมตัวกันมอบของขวัญและดอกไม้แสดงความยินดีกับพี่สาวที่เคารพรักยิ่งของพวกเรา  พี่เจนมีความสุขมากจนร้องไห้ออกมา ทำเอาหลายคนน้ำตาซึมตามไปด้วย เราพี่น้องแลกกอดซึ่งกันและกัน มาถึงพี่เก็จ ฉันบอกพี่เก็จว่าขอกอดหน่อย...พี่เก็จบอก “ไม่ร้องไห้นะ” 5555555 พี่เก็จทำให้ฉันหัวเราะได้ตลอดซิน่า แล้วจะไม่รักพี่เก็จได้ไง ที่จริงเวลาฉันมีความสุข ฉันมักหัวเราะค่ะ ยิ่งสุขมากก็ยิ่งหัวเราะมาก ฉันขอให้พี่เจนเปิดของขวัญ ที่ให้เปิดเพราะสุโค่ยทั้งแก๊งจะได้ร่วมชมด้วย เนื่องจากยังไม่มีใครเห็น “กล่องแห่งรัก”เลยนอกจากฉันกับแก้ว  เป็นของขวัญและการ์ดที่ภูมิใจนำเสนอ 555555 พี่เจนเคยพูดไว้ว่าอะไรที่ฉันทำเองมักจะดีที่สุด สวยที่สุดเสมอ...ประมาณว่าไม่เคยเห็นใครบ้าผลงานตัวเองเท่านี้มาก่อนเลย 555555555 แถมเป็นคนที่ไม่ชอบ “แก้งาน” อะไรก็ตามแต่ถ้าทำออกมาแล้ว สู่สาธารณะแล้ว เป็นอันสิ้นสุด ที่จะมาให้ฉันแก้นั่นปรับนี่..นพพรทำไม่ได้ ถ้าใครอยากปรับอยากแก้ก็ไม่หวงห้ามหรอก แต่มีงอน มีเคืองเล็กน้อย 55555555 อารมณ์ติ๊สท์อย่างรุนแรง
วิ่งวุ่นส่งบรรดาผู้อาวุโสขึ้นรถกลับอยู่ ก็ได้ข่าวว่าป๊ากน็อคซะแล้ว  ถึงว่าป๊ากหายไปไหน ไม่เห็นหน้าเลย ปกติแล้วคุณเธอต้องวิ่งบริการผู้อาวุโสนิ....จึงได้แวะไปเยี่ยมพร้อมพี่เจน ที่จริงตอนแรกฉันว่าจะกลับแล้ว เพราะไม่สะดวกอยู่นาน เนื่องจากวันนั้นของเดือน แต่พอเห็นสภาพเพื่อนเป็นแบบนั้น หลาย ๆ คนก็เป็นห่วงแต่จำเป็นต้องกลับเพราะมีธุระ ฉันเลยบอกว่าไม่เป็นไร เดี๋ยวจะอยู่เป็นเพื่อนเอง เอ็มชวนให้ไปร่วมกิจกรรมโฮมคัมมิ่ง ฉันก็ขอตัวเพราะไม่มีอารมณ์สนุก แบบว่าไม่เคยเห็นป๊ากน็อคมาก่อน เลยออกจะเป็นห่วง ขอเฝ้าไข้นางฟ้าหน่อยดีกว่า ไม่ใช่มีแค่ฉัน แต่พี่หมอกัลยาก็เฝ้าไข้อยู่ด้วย ฉันยังแซวพี่หมอว่า...พี่หมอเป็นวิสัญญีไม่ใช่เหรอคะ? (แบบว่าป๊ากสลบแล้ว โดยไม่ต้องวางยา) 5555555
ไม่เคยเห็นป๊ากป่วยจนล้มอย่างนี้ ฉันกับพี่หมอก็คุยกันว่าแบบนี้คงปล่อยให้ขับรถกลับเองไม่ได้ พี่หมอให้จันโทรหาสามีป๊ากให้มาเอารถที่วัฒนา ที่จริงผู้จัดการโรงเรียนก็ได้บอกไว้ว่าจะจัดรถไปส่งให้ที่บ้านถ้าป๊ากกลับไม่ไหว แต่ก็น่ะ รถที่ขับมา ป๊ากยืมน้องสาวอู๊ด พรุ่งนี้เขาต้องใช้...คะเนดูแล้วป๊ากคงจะฝืนขับกลับเองแน่ ๆ ติดต่ออู๊ดอยู่ 2-3 รอบก็ได้ความว่าตอนนี้น้องสาวอู๊ดอยู่เอ็มโพเรียม เดี๋ยวจะเข้าวัฒนามารับรถ พวกเราก็เบาใจกันไป แต่ตอนที่เข้าไปดูอาการป๊าก เห็นเขาหลับน้ำตาไหล เลยถามว่าปวดหัวไหม? ป๊ากพยักหน้า ก็เลยเรียกจันเข้ามาป้อนยาให้แล้วบอกให้เขาสบายใจว่าไม่ต้องห่วงอะไรนะ งานเรียบร้อยดี ส่วนรถ..เดี๋ยวน้องของอู๊ดจะมาขับรถให้ นึกว่าจะทำให้เขาสบายใจขึ้น แต่ป๊ากร้องไห้ใหญ่พูดว่าบอกพี่อู๊ดทำไม เดี๋ยวเขาว่าป๊าก แง ๆ ๆ ๆ ฉันแอบตำหนิตัวเอง...ไม่น่าพูดไปเลยตรู L แต่พี่หมอกับฉันและจันก็ช่วยกันปลอบไปหลายคำจนป๊ากสงบลง
เห็นป๊ากหลับไปแล้ว ก็ชวนกันออกมานั่งคุยข้างนอก จันเล่าให้ฟังว่าป๊ากไม่ได้นอนเลยเมื่อคืน นอน ๆ แป๊บ ๆ ลุกมาจัดนั่นจัดนี่ ประสาคนเป็นกังวล มาถึงโรงเรียนก็ยังวิ่งไปทั่ว ยกของหนัก ๆ อีก จึงทำให้ล้มอย่างที่เห็น
เห็นพี่หมอตาโรย ๆ คุยได้ความว่าเมื่อคืนได้นอนแค่ 2-3 ชั่วโมง ฉันก็เลยบอกพี่หมอให้กลับเถอะ เพราะพี่หมอขับรถมาเอง พี่หมอก็ยังเป็นห่วงป๊าก นั่งจนแน่ใจแล้วว่าน้องสาวอู๊ดกำลังจะเข้ามาโรงเรียน จึงได้กลับเพราะคงง่วงเต็มแก่ ฉันขอติดรถไปด้วย แบบว่าไม่อยากปล่อยให้พี่หมอนั่งรถไปคนเดียว รถค่อนข้างติด เลยขอให้พี่หมอร้องเพลงให้ฟัง  อยากฟังเสียงพี่หมอมานานแล้ว 555555 ได้ฟังสมใจวันนี้เอง ดอกไม้แห่งสยาม นั้นงดงามด้วยหัวใจ ฯลฯ ฮู หู่ ฮู้ ฮู~~~
งานโรงเรียนปีนี้ เพื่อน ๆ รุ่น 105 ไม่ได้มากัน  อย่างที่บอกแหละค่ะ รุ่นนี้สามัคคี ถ้ามาก็แห่กันมาชนิดทำลายสถิติ แต่ถ้าไม่มา ก็ไม่โผล่มาให้เสียสถิติอีกเหมือนกัน สงสัยพื้นเพเป็นคนสุพรรณ ยังดีที่ฉันมันคนสองรุ่น เลยมีเพื่อนรุ่น 106 มากันหลายคนอยู่  แต่รุ่นอื่น ๆ ก็มากันหลายคน แม้ว่าจะไม่มากเท่าปีที่แล้ว แต่ไม่ถึงกับโหรงเหรง
แม้ว่าจะไม่ได้เจอกันในรั้วโรงเรียน  เท่าที่เห็นใน facebook พี่ ๆ น้อง ๆ วัฒนาก็ได้พบปะกันตลอดเวลา ชนิดที่ว่าเพื่อนฉันที่ไม่ใช่เด็กวัฒนายังออกปากว่าวัฒนานี่เขาซี้กันจัง โดยเฉพาะฉันตอนนี้โดนเพื่อนจากที่อื่นครหาว่านัดยากนัดเย็น ไหนบอกว่าขี้เกียจออกจากบ้าน เห็นไปนั่นไปนี่กับวัฒนาไม่ได้ขาด ดูรูปจนตาเปียกไปหมดแล้ว 55555555 ก็ทำไงได้ เจอคนอื่นหัวใจมันไม่ทร่อบ ๆ เท่าเจอผองเพื่อนวัฒเนี่ยนนี่นา.