กีฬาสี ชักกะเย่อผ้าถุง another reason why I love WWA life

แถมเล่นกับครูภิญโญอีก อ๊ากกกกก
เดาเอานะคะ ว่าเด็กสมัยนี้น่าจะมีเสรีภาพ มีความยืดหยุ่นในกฎระเบียบต่าง ๆ สูงกว่าสมัยเราเยอะ สมัยฉัน จำได้ว่ากฎกติกาข้อบังคับในการอาบน้ำยุ่บยั่บมาก นับตั้งแต่เปิดเทอมว่าวันแรก เราก็ต้องไปอ่านแล้วว่าตัวเรานั้น อยู่เวรไหน อาบน้ำห้องไหน ตอนอยู่ป.6-ป.7 ใช้ห้องอาบน้ำแถว ๆ ห้องพยาบาล ว่าแล้วก็นึกได้ ตอนนี้ห้องอาบน้ำพวกเราอันตธานหายไปไหนซะแล้ว ตอนป.6-ป.7 ไม่ค่อยมีปัญหาอะไร เพราะมีแค่ 2 เวร ชิว ๆ ค่ะ

แต่พอต้องย้ายมาห้องน้ำใหญ่นี่ซิ มีถึง 4 เวร รุ่นพี่ได้อาบก่อน รุ่นน้องท้ายสุด ฉันยังไม่เคยได้เวร 1 เลย เพราะไม่ได้เรียนมศ.4-5 เมื่อมีเวร ก็ต้องมีกรรม.... เวลาอาบน้ำให้คนละ 5 นาที ถ้าจำไม่ผิดวันพุธเป็นวันสระผมก็จะเป็น 10 นาที แต่ฉันแทบจะไม่เคยสระผมเลย เพราะล้างแชมพูไม่หมดในเวลาแค่นั้น

คนที่จะรอเข้าห้องอาบน้ำ ครูเวรที่ใจดี ก็จะไม่ว่าอะไรถ้าเด็กจะเข้าไปยืนรอหน้าห้องน้ำ เผื่อเวรก่อนออกมาเร็ว แต่ครูเวรบางคนก็จะให้รอข้างนอก รอเสียงระฆังก่อนจึงค่อยเดินเข้าไป ทีนี้ทางเข้าห้องอาบน้ำมันก็มีอยู่หลายทาง

ด้วยความที่หูตึง จึงไม่เคยสนใจเสียงระฆัง ใช้วิธีดูประตูห้องน้ำ พอเวรก่อนเราออก เราก็เสียบเข้าไปทันที แต่ก่อนแต่ไรก็ไม่เคยมีปัญหาอะไรทั้งสิ้น จนกระทั่งวันที่ลางร้ายปรากฏ..หลังจากยกกระแป๋งน้ำส่วนตัวไปรองน้ำ เปิดก๊อกน้ำแล้วก็เอาผ้าถุงขึ้นพาดเหนือประตู เป็นผ้าม่าน แล้วเอาผ้าเช็ดตัวแขวน จริง ๆ ก็รู้สึกอยู่เหมือนกันทำไมวันนี้ข้างนอกเงียบผิดปกติ แต่ด้วยความเป็นคนไม่ค่อยสนใจความเป็นไปของโลก 555555 เลยตักน้ำอาบไป

ทันใดนั้นผ้าถุงก็ถูกกระชาก ใครฟระ....ฉันก็ดึงไว้อ่ะดิ นึกว่าเพื่อนมันแกล้ง แต่จริง ๆ ไม่เคยมีใครเล่นพิเรนทร์แบบนี้มาก่อนเลยนะ อย่างน้อยฉันก็ไม่เคยโดนเพื่อนคนไหนกระชากผ้าถุง เอ้า...อยากเล่นกีฬาสีกันหน่อย เล่นก็ได้ ฉันก็ออกแรงดึงผ้าถุงของฉัน แต่ทางโน้นแรงมหาศาลกว่าเยอะ ผ้าถุงจึงถูกกระชากไปจากมือฉันได้อย่างง่ายดาย ตามด้วยเสียงเคาะประตูโครม ๆ ฉันมองด้านล่างประตู ถ้าใครจำห้องอาบน้ำได้จะนึกภาพออกว่าเราสามารถเห็นผมและเท้าของคนที่อยู่ข้างนอกได้

โอ้มายก็อด เห็นเท้าใหญ่ ๆ ใส่รองเท้าหุ้มหัวมน ๆ ผมชี้ตั้งทันที 555555 แล้วนี่ฉานจะทำยังไงดี อ้อ ๆ ยังมีผ้าเช็ดตัวแขวนอยู่ แต่..ทันใดนั้น เหมือนกระแสจิตเชื่อมกับครูภิญโญเลย TT^TT ก็มือครูอ่ะจิ ล่วงล้ำอธิปไตยมาคว้าผ้าเช็ดตัวไป งานนี้นพพรยอมตาย 55555 ท้าดวลครูเล่นชักกะเย่อผ้าเช็ดตัว

ผลปรากฏว่าแพ้หมดรูป ... แง๊ ๆ ๆ อยากร้องไห้ออกมาดัง ๆ แต่...เงียบไว้จะเข้าท่ากว่า แล้วนี่ฉันจะต้องแก้ผ้าออกไปหรือนี่? แง๊ ๆ ๆ อยากผูกคอตาย 555555 แต่ไม่มีผ้าเหลือเลย โดนยึดไปหมดแล้วอ่ะ เสียงครูภิญโญแว่ว ๆ เข้ามาแต่ฉันฟังไม่รู้เรื่อง จึงยืนเงียบ สักพักครูก็เดินออกไป ฉันก็ยืนคิดว่าจะแก้ไขปัญหายังไงดี ระหว่างคิดไม่ออก อาบน้ำต่อดีกว่า 5555 ดี..จะได้ถือโอกาสขัดสีฉวีวรรณให้สะใจ ปกติไม่เคยได้มีเวลาขัดขี้ไคล 5555555 วันนี้ล่ะ สะอาดผุดผ่องซะที

ตอนจบเป็นยังไงหรือคะ ก็รอจนเวรสุดท้ายออกไปแล้ว ครูก็เอาผ้าถุงกับผ้าเช็ดตัวมาให้ แล้วยืนหน้าห้องรอดูหน้าว่าใครที่บังอาจเข้าห้องน้ำไปก่อนได้รับอนุญาต อ้อ..นพพรนี่เอง 555555 ฉันจำไม่ได้ว่าได้รับโทษอะไรอีก คาดว่าการดึงผ้าถุงนี่เป็นการลงโทษที่น่าขยาดพอตัว เพราะตั้งแต่นั้นมา เวรครูภิญโญทีไร ฉันไม่เคยเข้าออกอย่างบุ่มบ่ามอีกเลย

พูดถึงครูภิญโญแล้วก็ขอบอกว่าจริง ๆ แล้วครูภิญโญใจดีนะคะ แต่หน้าตาโหดไปหน่อย เลยทำให้ฉันไม่ค่อยกล้าเข้าใจ แหะ ๆ มีอีกเรื่อง คือตอนที่อยู่ประจำใหม่ ๆ ฉันจะต้องร้องไห้~~~หนูอยากกลับบ้าน~~~บ่อย ๆ บางทีก็ร้องไห้ที่เตียงนอน ที่ร้องไห้เพราะกลัวผีด้วยน่ะค่ะ ก็เพื่อน ๆ ชอบเล่าเรื่องผี ๆ ให้ฟังกัน

วันหนึ่งครูเวรคนหนึ่ง จำไม่ได้แล้วว่าใคร ก็มาที่เตียงฉันแล้วบอกให้ตามครูไป ฉันก็ลุกเดินตามครูไปโดยไม่รู้ว่าครูจะพาไปไหน แต่พอทิศทางชัดเจนว่ามุ่งสู่ห้องครูภิญโญ น้ำตาเหือดแห้งไปในพริบตา อยากจะบอกครูเวรว่าหนูโอเคแล้วค่ะ ไม่ต้องส่งเข้าแดนประหารก็ได้ T^T ฮือ ๆ หนูกลัวแล้ว

แต่ช้าไปเสียแล้ว เพราะครูเคาะประตูห้อง และประตูห้องก็เปิดออกราวกับครูภิญโญยืนรออยู่แล้ว ครูเวรดุนหลังให้เดินเข้าไป แล้วก็จากไป ทิ้งฉันไว้เพียงลำพังกับนางพญาผู้ยิ่งใหญ่แห่งวัฒนา - -‘ ฉันนึกว่าครูภิญโญจะตวาดดุแบบที่เห็นจนชินตา แต่ครูกลับพูดเรียบ ๆ ว่าให้นั่งลง แล้วครูก็ชงไมโลให้กินพร้อมกับขนมปัง ให้นั่งดูทีวีด้วยกัน จากนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรเลย

ถึงแม้ว่าครูจะไม่ได้พูดจาปลอบโยนอะไรเลย แต่นั่นก็ทำให้ฉันหยุดอาการคิดถึงบ้านได้ และไม่เคยร้องไห้ที่เตียงนอนอีกเลย.