คิดถึงโรงเรียน

เมื่อตอนที่โรงเรียนจะจัดทำหนังสือ 120 ปี (เกือบ 10 ปีที่แล้ว) ครูเสริมศรีได้ขอให้เขียนอะไรก็ได้เกี่ยวกับโรงเรียนให้หน่อย ฉันก็..สมัยเด็ก ๆ เจ้าบทเจ้ากลอน จึงร่ายออกมาซะยาวเฟื้อย ตอนนั้นยังไม่มีคอมพิวเตอร์ใช้ แต่จำไม่ได้ว่าใช้ลายมือเขียนหรือพิมพ์ดีดส่งครู แต่ครูเสริมศรีและครูชวนชมซึ่งตอนนั้นอยู่แถวนั้นพอดีชอบมากค่ะ วันนี้มาอ่านอีกที โอ้..นพพรจะเก่งไปไหนเนี่ยะ 5555555 คือวันนี้แต่งกลอนยาว ๆ อย่างวันนั้นไม่ได้อีกแล้ว ถึงได้ว่าสมองคนเรา ถ้าไม่ใช้ก็ฝืด เลยต้องนำมาเก็บไว้เป็นระลึกในบล็อกนี้และเผยแพร่สำหรับผู้ที่ไม่เคยอ่าน หรืออ่านแล้วลืมแล้ว 5555555

จำเนียรกาลผ่านไปนั้นนานมาก

ความทรงจำกลับงอกรากอย่างแน่นหนา

ทุกเสี้ยววารทุกต้นไม้ในวัฒนา

ไม่ร้างราจากหัวใจไปได้เลย

เนื้อที่กว้างใหญ่โตโอฬารยิ่ง

ตึกอารามงามจริงดูผ่าเผย

ร้อยยี่สิบปีผ่านไปยังไม่เชย

ปานจะเย้ยยุคสมัยให้ได้อาย

ต้นไม้ใหญ่ทุกต้นยลแล้วชื่น

ความร่มรื่นยิ่งวันยิ่งแผ่ขยาย

ศาลาเล็กเด็กอนุบาลก่อกองทราย

เพลินไม่หายระหว่างรอพ่อแม่มา

อีกฝั่งหนึ่งดูเหมือนเป็นป่ารกชัฏ

ดูสงัดอึมครึมไม้แน่นหนา

เคยมีงูใหญ่ยาวถูกจับมา

วัดได้กว่าห้าเมตรตัวอ้วนพี

ตำนานเก่าเล่าเนื่องในเรื่องป่า

ได้ยินมามันส์ไม่แพ้เรื่องผีผี

บอกมีเสือมีช้างกวางก็มี

นานหลายปีกว่าจะรู้ว่านิทาน

กระไรเราเฝ้างมงายหลงเชื่อได้

ซ้ำยังไปต่อเรื่องยาวช่วยกล่าวขาน

ผีนักรบญี่ปุ่นอีกตำนาน

ยิ่งเล่าขานยิ่งต่อเติมยิ่งน่ากลัว

บรรยากาศช่างกระไรก็ให้ท่า

ท้าความกล้ายิ่งในคืนมืดสลัว

ไม่เคยคิดเดินคนเดียวด้วยใจกลัว

ดูช่างโง่เหมือนบัวใต้เลนตม

เพื่อนเพื่อนมีหกสิบคนแต่ละรุ่น

จึงอบอุ่นใกล้ชิดสนิทสนม

อีกคุณครูอยู่หอพักคอยอบรม

เหล่านี้บ่มรากสัมพันธ์อันยืนนาน

ทั้งรุ่นน้องรุ่นพี่ไมตรีจิต

ชั่วชีวิตมิตรสัมพันธ์คงสืบสาน

เพราะกินนอนเรียนเล่นกันมานาน

ก่อนเป็นฐานมั่นคงนักในไมตรี

ตึกนอนโล่งโปร่งปลอดมลภาวะ

ถึงแม้จะร้อนบ้างบางคืนนี่

ก็ผลัดกันฉัน-เธอคอยพัดวี

ยุงไม่มีมดก็ไม่มารบกวน

เพราะขนมนมเนยเป็นของห้าม

พกเข้ามาต้องถูกปรามถูกสอบสวน

พวกเครื่องทองของมีค่าเป็นขบวน

ทุกสิ่งล้วนห้ามนำเข้าเขตวัฒนา

จะเข้า-ออกมีบัตรแดงแสดงชื่อ

ผู้ปกครองเป็นผู้ถือผู้รักษา

จะรับบุตรต้องนำบัตรแดงมา

จึงพบหน้าลูกได้ดังใจจินต์

มีสระน้ำสนามบาสโรงยิมใหญ่

ส่งเสริมให้แข็งแรงแกร่งดังหิน

ทั้งคุณค่าของอาหารของการกิน

กำหนดสิ้นให้ครบหมู่ดูเวลา

เจ็ดโมงเช้าข้าวต้มย่อยง่ายง่าย

สิบโมงสายนมสดกล้วยน้ำว้า

เที่ยงกินข้าวกับสามอย่างตรงเวลา

สามโมงกว่าของว่างวางรอเรา

เป็นก๋วยเตี๋ยวสลับกับขนมปัง

คุณครูสั่งคนละหนึ่งห้ามโกงเขา

พอห้าโมงอาหารเย็นเสร็จจากเตา

อิ่มแล้วเข้าหยิบผลไม้แม่ให้มา

เด็กวัฒนาฯ มีเก่งอยู่อย่างหนึ่ง

ที่พาให้ใครเขาทึ่งกันถ้วนหน้า

คือก๋วยเตี๋ยวในถุงที่ถือมา

เปิดถุงอ้าป้อนเข้าปากน่าอัศจรรย์

ไม่มีช้อนก็ไม่เลอะหรือเปรอะเปื้อน

สักหมื่นแสนไม่แม้นเหมือนพวกเพื่อนฉัน

ไปถึงไหนเขาไถ่ถามถ้วนหน้ากัน

พรสวรรค์นี้ท่านได้แต่ใดมา?

ดนตรีการมีอยู่ทุกผู้ศิษย์

เพลงชาวคริสต์ทุกเช้าร้องสองภาษา

อีกคณะประสานเสียงวัฒนา

ทั่วนคราลือเลื่องกระเดื่องนาม

มีเปียโนตามแต่ใจใครสมัคร

หรือจะรักของไทยก็ไม่ห้าม

ตลอดจนนาฏศิลป์ระบิลนาม

เคยจัดรำหน้าพระพักตร์อยู่หลายปี

กฎระเบียบบังคับยุบยับหมด

กฎทุกกฎส่งคุณค่าสง่าศรี

หกโมงเช้าเจ้าระฆังดังทันที

ต่างกระวีกระวาดลุกรับตะวัน

เข้าอาบน้ำตามเวรครูกำหนด

เวลาหมดห้านาทีไม่ผิดผัน

หลังข้าวเช้าเข้าแถวทำเตียงพลัน

ผ้าคลุมนั้นต้องปูเรียบดูเฉียบดี

พอแปดโมงเคารพธงตรงกลางตึก

ปลุกใจคึกรักชาติรักศักดิ์ศรี

แล้วเดินแถวเข้าโบสถ์ฟังสิ่งดี

พระคัมภีร์ช่วยอบรมบ่มหัวใจ

เข้าห้องเรียนเพียรศึกษาวิชาหนึ่ง

สิบโมงถึงพักกินนมกล้วยมีให้

นมหนึ่งกล่องรองท้องกล้วยสองใบ

ส่งแรงให้ไปเรียนต่อสองวิชา

หนึ่งชั่วโมงพักเที่ยงเพียงพอแล้ว

อีกสามคาบคอยเป็นแถวหมั่นศึกษา

สี่โมงเย็นเป็นอิสระพักกายา

เล่นจนกว่านาฬิกาบอกทุ่มตรง

เป็นเวลาดูหนังสือคือการบ้าน

สะสางงานการบ้านพรุ่งนี้ส่ง

ประมาณหนึ่งถึงสองชั่วโมงตรง

วันหนึ่งหนึ่งจึงหมดลงตรงนิทรา

เหล่าคุณครูผู้ทรงคุณประเสริฐศักดิ์

เฝ้าดูแลด้วยความรักเป็นนักหนา

หากเจ็บไข้ได้ป่วยมีห้องยา

มีเมตตาจากคุณครูพยาบาล

ชีวิตในวัฒนาสมบูรณ์ยิ่ง

เพราะทุกสิ่งส่งคุณค่ามหาศาล

สร้างความคิดติดตรึงดวงใจนาน

พึงทำงานเพื่อผู้อื่นจักชื่นใจ

อันความรักรู้แบ่งปันใช่วรรณะ

ดำรงตนสมถะใช่ยิ่งใหญ่

รู้คุณค่าสิ่งทั้งปวงเต็มดวงใจ

วัฒนาสอนให้ใฝ่ใจจำ

เรื่องเวลาเงินทองต้องมัธยัสถ์

รู้จัดสรรไม่ประมาทไม่ถลำ

เพื่อส่วนรวมรู้เสียสละเป็นประจำ

ชื่อเสียงทำนำสู่รั้ววัฒนา

กตัญญูรู้คุณคือเรื่องใหญ่

ทางใดมีตอบแทนได้ทำเถิดหนา

คนละมือสร้างสรรค์โลกให้โสภา

จึงเรียกว่า”ศิษย์วัฒนา” เต็มภาคภูมิ.