105 กับป้านัน

Meaningful meeting

วัฒนารุ่นอื่น ๆ จะเป็นยังไงไม่รู้ แต่รุ่น 105 เป็นรุ่นที่ชอบเกาะกลุ่มกัน ประมาณหมู่เฮาไปไหนไปด้วยกัน ถ้าไม่ไปก็ไม่ไปเลย เวลาบ่นพวกนี้ก็จะบอกว่า...เอาน่า หล่อนก็เป็นตัวแทนรุ่นไปละกัน แล้วมักจะไม่ค่อยชอบนัดหมายเป็นกิจจะลักษณะ แต่จะชอบซุ่มนัด แล้วโผล่มาเซอร์ไพร้ส์ในนาทีสุดท้าย เช่นงานโฮมคัมมิ่งที่ผ่านมา เขาให้จอง แต่ไม่มีผู้ใดจองเลยแม้แต่ 1 คน (ถ้าไม่นับ”ค้างคาวอ่อง”) แต่พอถึงวันก็โผล่มาตั้ง 15 คน

การไปเยี่ยมป้านันก็เช่นกัน ทั้งสองครั้งก็มีแต่ “ดูก่อนนะ” แต่แล้วก็มากันล้นบ้านป้านัน ทำเอาครูสดชื่นทันตาเห็น ครั้งแรกที่ฉันไปคือวันอาทิตย์ที่ 24 กค ตอนแรกที่ไปถึงก็มีแค่ ฉัน-ป๊าก (รุ่น 106) ผึ้งและอ้อย นั่ง ๆ คุยกันอยู่ เล็ก โอ๋ นิดก็ตามมาสมทบ ป้านันทีแรกก็นั่งเนือย ๆ คงจะประมาณว่าชั้นอุตส่าห์แต่งตัวซะสวย นั่งรอพวกเธอ มากันแค่ 4 คนเนี่ยะนะ พอมากันเพิ่มอีก 3 คน โดยเฉพาะนางรำโอ๋ ที่คุยเก่ง หัวเราะก็เก่ง ป้านันก็ดูมีชีวิตชีวาขึ้นเยอะ ดูภาพประกอบได้ที่นี่ค่ะ  http://www.facebook.com/media/set/?set=a.10150321643880549.385611.587560548 

เพื่อน ๆ ซื้ออาหารเข้าไปนั่งกินกับป้านัน ฉันบอกให้ป๊ากไปนั่งติดกับกับป้านันเพื่อป้อนข้าวให้ เพราะแขนป้านันไม่มีแรง ปกติคงจะให้ไหมผู้ดูแลเป็นผู้ป้อน แต่วันนี้ขอให้ศิษย์ทั้งหลายได้มีโอกาสกตเวทิตากันบ้าง ซึ่งเพื่อน ๆ ทำหน้าที่กันดีมาก ไหมแทบไม่ต้องทำอะไรเลย

ระหว่างกินข้าว เพื่อน ๆ ก็ชวนป้านันคุยมั่ง คุยกันเองมั่ง ฉันคงเล่าไม่ได้ว่าคุยอะไรกันมั่ง รู้แต่ว่าโอ๋สิริวิมลหยอดมุกให้เพื่อน ๆ หัวเราะกันตลอด ป้านันสีหน้าดีขึ้นทุกนาทีที่พวกเราอยู่ด้วย ตอนที่พวกเราไปถึงใหม่ ๆ แม้ป้านันจะดูดีใจ แต่เพราะพวกเราเอาแต่ถามว่า “หนูชื่ออะไรคะ” กี่คน ๆ มาถึงก็ถามคำถามยอดฮิตนี้ ป้านันคงจะมึน ฉันว่าถ้าเป็นสมัยก่อน ป้านันคงจะย้อนเข้าให้ว่า...”ตัวเองชื่ออะไรยังไม่รู้เหรอ?” 5555555

สมัยป้านันยังเป็นเด็กวัฒนา ป้านันดังมากค่ะ ครูชัชว์เล่าให้ฟังว่า เวลามีการทำโทษทีไร ต้องมีอนันตภาเอี่ยวอยู่ด้วย งานไหนไม่มีอนันตภา คนจะฮือฮาเป็นเรื่องแปลกประหลาดไป ป้านันชอบแกล้งเพื่อนที่ไม่ถือสา อาทิเช่นครูชัชว์เอง โดนป้านันแกล้งบ่อย ๆ เพราะป้านันชอบคุยตอนนอน พอครูเวรมาเปิดไฟ ป้านันก็ไปปลุกครูชัชว์ที่หลับปุ๋ยไปนานแล้ว..รายงานครูเวรว่าคนนี้พูด... มีเพื่อนอีกคนชื่อคุณจำรูญ เป็นคนตัวสูง เรียบร้อย และไม่เคยฟ้องครู ป้านันก็ชอบแกล้งมาก เช่นว่าหน้าร้อน ป้านันจะไปหยิบผ้าห่มจากเตียงเพื่อน ๆ หลาย ๆ คน มาห่มให้ พอหน้าหนาวก็ชอบไปดึงผ้าห่มเขาออก เป็นต้น

ถึงป้านันจะซุกซน แต่กลับเป็นเด็กที่เรียนเก่งมากค่ะ ตอนที่ไปเรียนเตรียม ได้ยินมาว่าครูที่ต้องสอนชั้นป้านันกลัวเด็กวัฒนาไม่ยอมสอน ร้อนถึงโรงเรียนต้องหาครูที่เคยจบจากวัฒนามาสอน เพราะเด็กวัฒนานอกจากภาษาดีแล้ว ยังกล้าถามต้อนครู 5555555

ตอนป้านันเป็นครู ฉันจำไม่ค่อยได้ รู้แต่ว่าป้านันใจดี เข้าใจว่าไม่เคยมีใครเรียกป้านันว่า “ครู” เลยซักคน ป้านันเป็นป้านันของเด็กวัฒนาทุกคน ถึงฉันจะไม่ค่อยตั้งใจเรียน และคะแนนในสมุดพกก็เป็นสีแดง แต่แปลกมากที่พอออกไปอยู่ที่อื่น เรื่อง verb 3 ช่องกลับชัดเจนในหัวได้ยังไงก็ไม่รู้เหมือนกัน มันทำให้ฉันกลายเป็นปราชญ์ภาษาอังกฤษของห้องไป ไม่ว่าจะเรียนที่ YWCA หรือที่ Pittsburgh ทุกครั้งที่เพื่อน ๆ ชม ฉันมักจะคุยโตว่า “เนี่ยะ...ฉันน่ะที่โหล่ของห้องแล้วนะ ลองพวกเธอได้เจอคนที่ได้ที่ 1 ซิ” แล้วก็ดูเพื่อนใหม่ปากอ้า ตาโตด้วยความทึ่ง 55555555

ฉันรู้ว่าป้านันจำฉันได้ ครูวัฒนาส่วนมากจะจำฉันได้ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม...ไม่รู้จริงเหรอ? 555555555 แต่ฉันไม่เคยคิดว่าป้านันจะจำได้ว่าฉันชอบเขียนนิยายในห้องเรียนของป้านันด้วย อืม...นอกจากวิชาเลขแล้ว ฉันยังนั่งเขียนนิยายในวิชาภาษาอังกฤษอีก? สงสัยจะเขียนมันทุกวิชาที่ครูใจดี 55555555 หัวเราะแบบไม่ได้สำนึกผิดเลยนะนพพร ก็....555555555

อีก 2 อาทิตย์ต่อมา รุ่น 105 ก็รวมพลกันทำบุญที่รพ.สงฆ์ได้ถึง 31-32 คน ที่ฉันซาบซึ้งคือ ใครไม่รู้เป็นคนต้นคิดเขียนชื่อครูที่เสียชีวิตทั้งหมด และเพื่อนของเรา...เอ๋พิมพ์กมล เพื่อทำการกรวดน้ำอุทิศส่วนกุศลให้ มันทำให้ฉันรักและภูมิใจในเพื่อน ๆ รุ่น 105 มากขึ้นเรื่อย ๆ ต้องสารภาพว่าฉันไม่ค่อยได้สังสรรค์กับเพื่อน ๆ เท่าไร เพราะความที่หูไม่ได้ยิน และไม่มีรายได้ จะให้เพื่อน ๆ เลี้ยงบ่อย ๆ ก็น่ะ  โดยมากแล้วฉันจะเจอกับกลุ่มจิ๊บบ่อยหน่อย เพราะสนิทกับจิ๊บมาตั้งแต่จำความได้ เพื่อน ๆ กลุ่มใหญ่นาน ๆ จะเจอกัน ยิ่งพวกที่เข้ามาหลังจากที่ฉันหล่นไปรุ่น 106 ก็ยิ่งแทบไม่รู้จัก

คงต้องขอบคุณ facebook – skype ที่ทำให้ฉันได้ทำความมักคุ้นกับหลาย ๆ คน โดยเฉพาะพวกห้องก.เก่ง 555555555

เพราะรูปที่ลงในครั้งแรก ทำให้เพื่อน ๆ หลายคนเกิดความคิดถึงป้านันกัน ในวันที่รวมตัวกันทำบุญ จึงได้มีบางส่วนยกขบวนขันหมากไปบ้านป้ากัน มากันเต็มบ้าน จนป้านันต้องถามว่ามันกันกี่คน แล้วไอ้ที่มา ๆ เนี่ยะ มาถึงก็...”สวัสดีค่ะ ป้านันจำหนูได้ไหมค้า?” 555555555 แต่ป้านันก็จะมองหน้าคนถาม แล้วตอบไป ใครจำได้ไม่ได้บ้างฉันไม่รู้ เพราะฉันก็มึนไม่แพ้ป้านันหรอกค่ะ วันนี้ป้านันแต่งตัวสวยกว่าวันก่อนอีก ใส่กระโปรงสีแดงเลือดหมูแสดงความเป็นวัฒนาเข้มข้น และยังมีสายสร้อยมุกที่ดี้ณัฐาถามว่า “สร้อยนี้สวยจัง ใครให้คะ”  ป้านันตอบกลับมาสั้น ๆ แต่เรียกเสียงฮาได้ยาวนานว่า...”ผัวให้” 5555555555555

ฉันเองก็เอากับเขาด้วย เข้าไปถามมั่ง “ป้านันขา คนนี้ใครคะ”  ป้านันตอบอย่างมั่นอกมั่นใจ “คนนี้นักเขียน” .... โอ๊ะโอ๋....ป้านันอ่ะ 555555555 ไม่เอาค่ะ เอาชื่อค่ะ หนูชื่ออะไร  ป้านันส่งสายตาค้อน ๆ เล็ก ๆ ประมาณว่ามาทดสอบอะไรฉันยะ แล้วก็ตอบว่า “อ่อง” อืมม์ ป้านันจำได้จริง ๆ ด้วย 55555555 มันเลยทำให้ฉันดีอกดีใจ แล้วก็ไปทำหน้าที่ตากล้องเก็บภาพต่อ ให้เพื่อน ๆ เข้าไปฉอเลาะกับป้านันกันอย่างทั่วถึง แต่ที่ ๆ ป้านันนั่งรอ แสงน้อย ถ่ายรูปไม่สวย ฉันก็เลยบอกให้ทุกคนย้ายไปห้องกินข้าว  เพื่อนหลายคนเอ็ด “ป้านันเดินไม่ค่อยไหว ถ่ายตรงนี้แหละ” ..((อย่าเรื่องมาก)) 555555555 ฉันก็ถ่ายไปบ่นไป เดี๋ยว ๆ เอาอีกละ ...ไปถ่ายห้องโน้นเหอะ “เอ๊ นังอ่องนี่...” 5555555555 ฉันเลยอ้อนป้านันว่า “ป้านันขา ไปห้องนู้นดีกว่านะคะ จะได้ถ่ายรูปได้สวย ๆ” ป้านันก็พยักหน้าหงึกหงัก ท่ามกลางสายตาหมั่นไส้จากเพื่อน ๆ ที่ส่งมาพิฆาตฉัน 555555555 บางคนก็อาจจะจึ๊กจั๊กว่า...ทำไมป้านันต้องตามใจยัยนี่ด้วยนะ ก็น่ะ...เกิดมามีบุญ มีคนตามใจเยอะ 555555555

แล้วเพื่อน ๆ ก็ช่วยกันประคองซ้ายประคองขวาป้านันอย่างขมีขมัน พาป้านันมาสตูดิโอเพื่อการถ่ายภาพของ”นักเขียน” ผู้นอกจากถ่ายรูปตลอดเวลาแล้ว ยังจะจูบแก้มป้านันหลายสิบฟอดจนด๊อกเตอร์ผึ้งตั้งฉายาให้ใหม่ว่า “นักจูบบันลือโลก” ไปแล้ว มาเจอป้านัน 2 วันจูบเยอะกว่าผึ้งที่มาเจอป้านันบ่อย ๆ อีก 555555555 ได้ยินเสียงใครไม่รู้แซวว่า...”แก้มป้านันเป็นสิวแน่” ฉันก็ยังลอยหน้าลอยตาตอบกลับไปว่า...ดีซิ แปลว่าป้านันยังสาว....น่าน...ยังไม่รู้ตัว 55555555

ถึงแม้ว่าเสียงจะดังเจ๊าะแจ๊ะจอแจในบ้านที่เคยสงบเงียบ แต่ป้านันก็ไม่ได้มีความรำคาญ หรือเหนื่อยหน่าย แต่สีหน้าแววตากลับตื่นตัว สนอกสนใจต่อเด็ก ๆ 105  ฉันเองไม่ได้ฟังที่เพื่อน ๆ คุยกัน คนหูดี ๆ มาอยู่ในกลุ่มวัฒนาก็ยังหูชา แล้วหูที่ชาอยู่แล้วอย่างฉันจะเหลือเหรอ? แต่ฉันก็ใช้”ตา”ดู ดูสีหน้าของป้านันที่ดูกระปรี้กระเปร่ายิ่งกว่าครั้งก่อน ป้านันได้ร่วมวงพูดคุยด้วยกันเป็นระยะ ๆ ได้หัวเราะกับพวกเราก็หลายหน สมองป้านันแจ่มใสขึ้น ถึงขั้นพูด proverb ให้ฟังได้หลาย ๆ คำ ถึงขั้นเขียนชื่อฉันได้

ฉันรู้สึกดีใจกับป้านัน เพราะ 2 วันนี้ ป้านันได้พบหน้าศิษย์รุ่น 105 ที่มาจาก around the world อาทิเล็กมาจากเมกา แตนจากอังกฤษ ดี้จากแคนนาดา เช้งจากภูเก็ต แสดงว่าป้านันเป็นที่รักของเด็ก ๆ 105 น่าดู 2 วัน 4 ชั่วโมง เป็นช่วงเวลาดี ๆ ของฉันกับเพื่อนวัฒนาอีกช่วงหนึ่ง เป็นช่วงเวลาที่ป้านันได้อิ่มใจกับการกตัญญูของเด็ก ๆ (ที่เริ่มแก่กันแล้ว) และเด็ก ๆ ก็อิ่มบุญจากการได้โอกาสกตเวทิตา ด้วยการเอาอกเอาใจ ป้อนน้ำ ป้อนข้าว เอาขนมมากินต่อหน้าป้านัน (เพราะป้านันเบาหวานขึ้น กินไม่ได้) ด้วยการประคบประหงมจูงประคองป้านันเดิน ด้วยการพูดคุยปลุกป้านันจากโลกเงียบเหงา สู่โลกอึกทึกวุ่นวายด้วยเสียงเจ๊าะแจ๊ะไม่ได้หยุดแม้แต่ 1 วินาที ด้วยเสียงหัวเราะลั่นบ้าน ก่อนพวกเรากลับ ฉันถามป้านันว่า Are you happy today? ป้านันตอบด้วยเสียงสดใสว่า Yes! I am very happy.  แล้วยังมีการบอกด้วยว่า...มากันอีกนะ...ค่ะป้านัน พวกหนูจะไปกราบป้านันกันใหม่ เพราะวันนี้ไม่ใช่แต่ป้านันที่มีความสุข แต่พวกหนูรุ่น 105 ก็กลับไปพร้อมกับรอยยิ้มบนสีหน้า รอยปิติบนหัวใจเช่นกัน

มันเป็น 1 ในมีตติ้งรุ่น 105 ที่วิเศษที่สุด. เชิญชมภาพประกอบวันไปเยี่ยมป้านันหนที่ 2 ได้ที่ http://www.facebook.com/media/set/?set=a.10150332436645549.388846.587560548