To sir with love

แด่มิสเตอร์กร๊อสส์ด้วยดวงใจ

เมื่อทราบข่าวการจากไปของมิสเตอร์กร๊อสส์ เพื่อน ๆ ก็ได้ FB มาขอให้ฉันเขียนอะไรถึงครูฝรั่งท่านนี้หน่อย ซึ่งฉันก็ได้สารภาพกับเพื่อนไปตามตรงว่า...ฉันไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับมิสเตอร์กร๊อสส์มากพอที่จะนำมาเขียน ขอให้เพื่อน ๆ ช่วยกันเล่า แล้วฉันจะเป็นผู้เรียบเรียงขึ้นมาเอง แต่ในวันรุ่งขึ้นก็มีบทความ..In memory of Mr.Gross ส่งตรงมาจากดี้ นัดถา ณ แคนนาดา ซึ่งฉันได้อ่านแล้วรู้สึกประทับใจจนต้องขอเจ้าของเรื่องนำมาเก็บไว้ใน Blog ส่วนตัวของฉันเพื่อเผยแพร่ภาพดี ๆ ของสายสัมพันธ์ระหว่างเพื่อน ๆ รุ่น 105 กับครูฝรั่งท่านหนึ่ง

ไม่เพียงแค่นั้น ฉันยังเกิดความรู้สึกว่า...อยากให้มิสเตอร์กร๊อสส์ และผู้ที่รู้จักมิสเตอร์กร๊อสส์ได้รับฟังบทความนี้ เพราะมันเป็นความทรงจำที่สามารถทำให้เราได้ยิ้มทั้งน้ำตา ได้รำลึกถึงสิ่งดี ๆ ที่เกิดขึ้นในรั้ววัฒนา...looking back in years gone by ..ฉันจึงอยากให้มีการนำบทความนี้ไปอ่านในงานศพของท่าน งานที่ไม่มีใครรู้ว่าจัดที่ไหน เมื่อไร และอย่างไร แหล่งข้อมูลที่ฉันคิดออกเป็นที่แรกคือ..facebook ทันทีที่โพสต์ออกไป ก็มีพี่ ๆ หลายคนหลายรุ่นทั้งที่รู้จัก และไม่รู้จักมิสเตอร์กร๊อสส์เข้ามาเสนอตัวว่าจะช่วยหาคำตอบให้ แต่ก็ไม่มีใครสามารถหาให้ได้ จนฉันปลง และบอกเพื่อน ๆ ไปว่า...เรามาน้อมส่งใจรำลึกถึงท่านก็แล้วกันนะ

แต่เดี๋ยวก่อน...ฉันยังมีตัวช่วยพิเศษสุดนามว่าพี่เจน พี่สาวสุโค่ยของฉัน..5555555..ทีแรกพี่เจนได้สอบถามไปทั้งโบสถ์วัฒนา โบสถ์สามย่าน ก็ยังไม่มีคำตอบว่างานจัดที่ไหน จนฉันถอดใจไปแล้ว ..แต่พอตอนเย็นวันอาทิตย์ พี่เจนก็เข้ามาโพสต์ใน FB ฉันว่า the service for Mr. will be at Christ Church of Thailand สภาคริสตจักร สะพานหัวช้าง naja on Monday and Tuesday ja.  ไม่เพียงแต่บอกข่าว ยังแนะนำว่าแถวนั้นตอนเย็นรถติด ควรไป BTS แล้วเดินไป หรือถ้าเอารถไป ก็สามารถไปจอดได้ที่โรงแรมเอเซีย

แล้วพวกเราก็นัดหมายกันทันทีใน fb น่าขอบคุณผู้ก่อตั้งเวบนี้จริง ๆ แม้เวลาจะกระชั้นชิด ก็สามารถหาตัวแทนรุ่นได้ทั้ง 105 และ 106 ถึงจะไม่ได้มากมาย แต่พวกเราหลายคนก็มาด้วยใจ สำหรับฉัน ตอนแรกนิตยาบอกว่าจะมารับ 6 โมงเย็น แต่ด้วยความที่ฉันอยากเมคชัวร์ให้มีการอ่านบทความของดี้ ฉันจึงอยากไปถึงก่อนเวลาเล็กน้อย แต่นิดบอกว่าไม่สะดวกที่จะมารับเร็วกว่านั้น ป๊ากมาไม่ได้เพราะไม่มีรถใช้ 2 วัน ฉันจึงตัดสินใจว่าจะไปเอง ก็นั่งรถเมล์สาย 11 จากบ้านตั้งแต่บ่าย 4 โมง (งานเริ่ม 19.30 น.) 55555555 ก็ฝนมันตกมาหลายเย็นติดกันนิ กลัวว่าฝนจะตกถ้าออก 5-6 โมง รถก็จะติดสาหัส เดี๋ยวจะเสียงาน ปรากฏว่ารถเมล์ก็โล่ง เลือกนั่งได้ตามอัธยาศัย และถนนก็โล่งผิดปกติ สงสัยมิสเตอร์กร๊อสส์เคลียร์ทางให้ 555555 ฉันสามารถมาจากอ่อนนุชถึงสภาคริสตจักรแห่งประเทศไทยได้ในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง...

โอ้ว..นี่ฉันจะมาเร็วไปไหมเนี่ยะ?? แล้วนพพรจะทำอะไรดีเนี่ยะ 55555 จะเดินเข้าไปในสภาตั้งแต่ยังไม่ 16.30 น.เหรอ? ไม่ไหวมั้ง 555555 ยืนคิดอยู่ตรงหน้าวังสระปทุม 5 นาทีได้มั้ง จึงได้บทสรุปว่าเดินไปเที่ยวสยามสแควร์ดีกว่า ว่าแล้วก็เดินไปซื้อขนมครกใบเตยเจ้าโปรดกิน ขนาดเดินช้า ๆ (แถมหลงอีก เพราะดันหาร้านไม่เจอ ต้องเดินแบบสกรีนทั้งสยามสแควร์ 55555) กินช้า ๆ เดินดูนั่นดูนี่โอ้เอ้ถ่วงเวลาแล้วยังกลับมาที่หน้าสภาก่อนหกโมงเลย 55555555 ได้ยืนรับเสด็จพระเทพด้วย เนื่องจากเดินมาถึงตรงข้ามประตูวังได้เวลาท่านเสด็จกลับพอดีค่ะ

มาถึงสภาก็เดินเข้าไปแบบงง ๆ 555555 เพราะว่ามาถึงเร็วเหลือเกิน เห็นว่าถนนก็โล่ง ที่จอดรถก็เยอะดี ถามรปภ.แล้วเขาบอกว่าสามารถเอารถมาจอดได้ แต่ไม่ได้เอามือถือมา เลยแจ้งเพื่อน ๆ ไม่ได้ ก็ขึ้นไปชั้น 5 เป็นห้องอาหารค่ะ เข้าไปถึงคนนั่งกันหลายสิบคน กำลังกินข้าวกัน ทันทีที่ฉันโผล่หน้ามา ทุกคนก็หันมาดู แล้วหันกลับไปกินข้าวต่อ -__-“  ฉันพยายามเพ่งสายตามองไปทั่ว ๆ ห้อง เผื่อจะเจอคนที่รู้จักมั่ง

คนรู้จักไม่มีซักคน แล้วงานจัดตรงไหนก็ไม่รู้ เลยตัดสินใจถามคนหนึ่งที่ลุกมาเติมอาหาร ถึงได้รู้ว่างานจัดที่ชั้น 4 ก็เลยเดินลงไป เจอฝรั่งคนหนึ่ง กับคนไทยอีกคนหนึ่งนั่งอยู่ตรงหน้าประตูห้องพิธี มีรูปมิสเตอร์กร๊อสส์ตั้งอยู่ แสดงว่ามาถูกที่แน่นอน  ฉันก็เลยตรงไปถามหาศาสนาจารย์ ไม่รู้ว่าเรียกถูกหรือเปล่า เพราะตอนที่ถามไป คนไทยทำหน้างงเล็กน้อย 5555 ฉันก็เลยถามฝรั่งแทน ประโยคแรกเลย.. “Do you speak Thai?” 55555555 ฉันว่าถ้าวิญญาณมิสเตอร์กร๊อสส์นั่งอยู่แถวนั้น คงส่ายหน้า...เฮ้อ อุตส่าห์สอนมาตั้ง 3 ปีแต่เธอเล่นมาถึงก็ถามฝรั่งว่าพูดไทยได้ไหมเนี่ยะนะ 5555555

อย่างไรก็ตามฉันก็ได้แจ้งความจำนงไปค่ะว่าอยากจะขอให้มีการอ่านบทความไว้อาลัยของเพื่อนในงานค่ำนี้ ซึ่งตอนแรกศาสนาจารย์ก็บอกว่า..วันนี้ส่วนใหญ่ที่มาเป็นคนไทย บทความนี้น่าจะเก็บไว้อ่านอีกวัน (วันไหนก็จำไม่ได้แล้วค่ะ 555555) ที่มีคนต่างชาติเยอะกว่าวันนี้ แต่ฉันปฏิเสธและขอร้องให้มีการอ่านวันนี้ (ก็ไม่รู้ว่าคุณผึ้งจะมาได้อีกเมื่อไร จะขึ้นไปอ่านเองก็น่ะ กลัวโพเดี้ยม 555555) ท่านก็เลยตอบตกลง พร้อมกับขอชื่อคนที่จะขึ้นมาอ่าน ฉันก็ให้ชื่อดร.ฤทัยวรรณ โต๊ะทองไป  เมื่อทุกอย่างตกลงกันเรียบร้อยแล้ว ยังเหลือเวลาอีกเยอะเลย 5555555 เดินไปรอเพื่อนที่ bts ดีกว่า

เดินไปถึงหน้าโรงแรมเอเชีย ...กรรมล่ะ ทางลงมันเยอะเหลือเกิน มือถือก็ไม่ได้พกมา แล้วจะยืนรอตรงไหนล่ะเนี่ยะ กลับไปรอที่สภาตามเดิม เดินเยอะชักหิวแล้ว 55555555 คราวนี้ไปที่ห้องอาหารพบครูวรรณดีกับครูสาลินีนั่งรับประทานอาหารอยู่ ดีเอ๋ยดีใจ รีบตรงไปสวัสดีครูแล้วตักข้าวมากินทันที ระหว่างกินข้าวก็คุยกับครูไปด้วย ไม่รู้จะคุยอะไรเลยเล่าเรื่องของดี้ให้ครูฟัง ขออำภัยที่เอาเพื่อนมาขายนะจ๊ะ เรื่องมีอยู่ว่า...

นพพร -ครูรู้ใช่ไหมคะว่า...กิริยา 3 ช่องของคำว่า dig ว่ายังไง

ครูวรรณดี -อืมม์รู้..

นพพร –ว่า.... (5555555 ไม่เชื่อว่าครูรู้จริง????)

ครูวรรณดีและครูสาลินี ตอบพร้อมกันเลยค่ะงานนี้...ว่า –dig dug dug

นพพร –ถูกต้องค่ะ เพื่อนหนู ดี้นัฐาน่ะค่ะ ครูจำได้ไหมคะ

ครูวรรณดี –จำได้

นพพร –เขาตอบว่า dig dug dag ค่ะ

ครูวรรณดีและครูสาลินี -555555

นพพร –แล้วครูผินก็เรียกดี้เข้ามาถามว่า...เธอจะแด๊กอะไรยะ?

คราวนี้ครูวรรณดีกับครูสาลินีหัวเราะดังลั่นเลย 55555555 ยังไม่ทันได้ขายเรื่องอื่น ๆ อีก รุ่นน้อง ๆ 107 ก็เดินเข้ามา เลยยุติการขายด้วยประการฉะนี้ 55555555 แต่ฉันเริ่มเครียดนิดหน่อย เพราะยังไม่เห็นเพื่อนเลยสักคน ไม่ว่าจะ 105 หรือ 106แล้วใครจะขึ้นไปอ่านล่ะเนี่ยะ

แต่โชคดีที่เจอผึ้งและเพื่อน ๆ ตอนลงไปชั้น 4 เฮ้อโล่งไปที  ฉันเสนอไอเดียผึ้งกับน้องว่า..ตอนที่อ่านถึงท่อนเพลง daisy ให้น้องเป็นคนร้องนะ น้องพูดสั้น ๆ ว่า “ตลก” แต่ฉันก็ยังแย้งไปว่า....ดีกว่าอ่านบทเพลงเป็นคำพูดนะ นึกซะว่าร้องให้มิสเตอร์กร๊อสส์และฉันผู้ไม่เคยฟังเพลงนี้ได้ฟังก็แล้วกัน แต่น้องก็เงียบ เล่นเอาฉันเซ็งเล็ก ๆ

ระหว่างนั่งรอคิว ผึ้งก็นั่งอ่านโพยไปเงียบ ๆ เป็นระยะ ๆ จนฉันแซวว่าจะท่องจำไปปากเปล่าเหรอไง หารู้ไม่ว่าเลยว่าผึ้งได้ทำการ modify ในใจ และผึ้งก็ทำได้ดีมากเสียด้วย ฉันขึ้นไปเก็บรูปผึ้ง จึงได้เห็นสีหน้าคนทั้งห้อง ทุกคนตั้งใจฟังด้วยความสนใจเป็นอย่างยิ่ง และที่เซอร์ไพร้ส์ที่สุดคือผึ้งได้เรียก 105-107 ขึ้นไปร้องเพลง daisy !   โอ้ดร.ผึ้ง...หล่อนแน่มาก 55555555 แต่ถึงแม้ว่าจะเป็นการประกาศที่ทุกคนไม่รู้ตัวมาก่อน ทุกคนก็ทยอยกันเดินไปด้านหน้า ที่ฉันประทับใจคือครูสาลินีก็ไปร่วมร้องด้วยค่ะ

ทันทีที่พิธีเสร็จ ก็มีคนเข้ามาพูดคุยกับดร.ผึ้งของพวกเราผู้โด่งดังในชั่วพริบตาเลยค่ะ ผึ้งบอกว่ามีคนมาขอไฟล์บทความของดี้ด้วย งานนี้ทั้งผึ้งทั้งดี้แจ้งเกิด ฉันก็พลอยได้หน้าเพราะเป็นคนที่มาขอคิว ทำน้อยที่สุด แต่ได้หน้ามากสุดอีกแล้วนพพร 555555 อยากให้ทุกคนได้เข้าไปดู คลิปกันค่ะ ที่นี่ค่ะ

Mr.Gross Part1 http://www.youtube.com/watch?v=HqbjjXJSuCY&feature=share

Mr.Gross Part2 http://www.youtube.com/watch?v=bouYICdxPak&feature=share

Mr.Gross Part3 http://www.youtube.com/watch?v=T-ORSDM56i4&feature=share

ต้องขอบคุณน้องปัด กฤตยา ล่ำซำที่บันทึกวิดีโอนี้ไว้ให้พี่ ๆ มันเป็นช่วงเวลาสั้น ๆ ที่พวกเราได้ทำสิ่งเล็ก ๆ ง่าย ๆ แต่งดงามเพราะความกตัญญู มันจะเป็นหนึ่งในความทรงจำน่าประทับใจร่วมกันของเราหลาย ๆ คน

งานวันอังคารฉันไม่ได้ไป แต่วันพุธซึ่งเป็นวันเผา ฉันได้ไปพร้อมกับนิดสุ 105 น้องปุ้ม 109 และเพื่อน ๆ 106 หลายคน สองวันที่ฉันไป มันทำให้ฉันเชื่ออยู่อย่างหนึ่งถึงแม้จะจดจำสิ่งที่มิสเตอร์กร๊อสส์สอนไม่ได้ เพราะไม่ได้ก่อวีรกรรมเหมือนเพื่อน ๆ บางคนโดยเฉพาะรุ่น 105 ก็ได้ยินมาว่าเยอะอยู่ 555555 แต่ฉันเชื่อว่า “ตาก๊อก”** เป็นที่เคารพของเพื่อน ๆ ในวันนี้ เป็นที่ระลึกถึงด้วยความสำนึกเสียใจที่เคยสร้างปัญหาให้ และด้วยความขอบคุณที่ครูได้อดทน อดกลั้น และทุ่มเทสติปัญญาในการสอน ด้วยความมุ่งมั่นที่จะให้ความรู้กับพวกเราอย่างเต็มที่ ฉันเชื่อว่าท่านเป็นครูคนหนึ่งที่มีจิตวิญญาณของความเป็นครูอยู่เต็มเปี่ยม

เหนืออื่นใด มิสเตอร์กร๊อสส์ช่วยยืนยันความเชื่อของฉันอีกเรื่องหนึ่ง...ความดีนั้น หากทำออกมาจากใจ ไม่มีทางสูญหายไปไหน วันหนึ่งต้องมีคนมองเห็นแน่นอน

Once again, thank you very much, Mr.Gross for what you had done for all of us. Please rest in peace.

**ขอชี้แจงค่ะ เนื่องจากมีผู้ติงมา...การที่ใช้ฉายา "ตาก๊อก" ที่พวกเราเคยเรียกท่านตอนเด็ก ๆ นั้น ไม่ได้เป็นการล้อเลียน แต่เพื่อให้บทความมีความสมบูรณ์ในการเชื่อมใจลูกศิษย์กับมิสเตอร์กร๊อสส์ เพื่อให้ความทรงจำที่เคยคุ้นกลับมาในขณะที่ทุกคนกำลังอ่านค่ะ ในวันเก่า ๆ นั้นเด็ก ๆ เรียกด้วยความคะนองไปตามวัย แต่ในวันนี้หัวใจเราทุกคนมีแต่ความเคารพมอบให้ มิเช่นนั้นแล้ว บทความนี้คงไม่เกิดขึ้นค่ะ**