ฝน

ทำให้เราเศร้า...จริงหรือ?


ขอขอบคุณเพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ ที่เข้ามาอ่านบล็อกแล้วชื่นชอบ พร้อมกับขอให้ฉันเขียนอะไร ๆ ให้อ่านอีกเยอะ ๆ ความจริงก็มีหลายเรื่องราวที่จำได้ แล้วอยากเล่าสู่กันฟังอยู่ แต่ทุกอย่างรอเวลาของมันค่ะ ถ้าเวลาไม่ใช่--เขียนออกมาก็จะฝืดเฝื่อน เสียฟีลกันเปล่า ๆ


เวลาที่ฝนตก หลาย ๆ คนอาจจะตกอยู่ในอารมณ์ซึมเศร้า ร้องเพลงคนอกหัก แต่ไม่ใช่ฉัน ฉันมีความทรงจำชวนหรรษาเกี่ยวกับฝนมากมาย เพราะว่าฉันชอบเล่นน้ำฝนเป็นที่สุด ชอบมากขนาดว่า...ครั้งหนึ่ง...5555 จะเล่าดีไหมเนี่ยะ? เพราะมันออกจะน่าอายไม่น้อย ค่าที่ทำตัวเด็กกว่าอายุเป็นประจำ


ตอนเด็ก ๆ บ้านอยู่เกษมสุวรรณ ฝนตกทีไร ก็มักจะออกไปเล่นน้ำฝนกันกับน้อง ๆ เป็นที่สนุกสนาน พอย้ายมาอยู่ตึกแถวที่อโศก กิจกรรมนี้ก็ยกเลิกไปโดยปริยาย เนื่องจากว่าจะลงไปเล่นกลางถนนก็ใช่ที่

แต่แล้ววันหนึ่ง ฝนตกหนักมาก ไฟดับ เลยไม่มีทีวีดู ด้วยความที่อยู่บ้านคนเดียวตอนนั้น ก็ไม่รู้จะทำอะไรดี มองสายฝนแล้วพลุ่นพล่าน 5555 เลยตัดสินใจขึ้นไปเล่นน้ำชั้น 4 ซึ่งเป็นดาดฟ้าคนเดียว อู๋กลับมาถึง ขึ้นมาเห็นพี่สาวกระโดดไปมากลางสายฝนแล้วส่ายหน้า...พี่ตูเป็นไรไปแล้ว...นึกว่าตัวเองอายุ 4 ขวบเหรอไง? 555555

สมัยก่อน ฝนตกทีไร น้ำท่วมโรงเรียนทุกที โดยเฉพาะเดือนตุลาคมที่ฉันชอบมากเวลาน้ำท่วม 55555 ถ้าท่วมใกล้วันเปิดเทอมทีไร โรงเรียนได้ปิดต่อทุกที (นี่นะ..ที่ชอบ?) 55555555

บางทีอยู่ในโรงเรียน ฝนตกหนัก ๆ น้ำก็ท่วมค่ะ คนงานก็จะเอาไม้กระดานมาวางบนก้อนอิฐให้เดินกัน ฉันว่าหลาย ๆ คนคงจำได้ อีทีนี้...คนอื่น ๆ เขาไม่ค่อยมีปัญหา ผิดกับนพพรลิบลับ 55555 หลาย ๆ คนก็คงเคยใส่รองเท้าฟองน้ำเดินลุยน้ำเหมือนกันใช่ไหมคะ เพราะสะพานไม้กระดานมันไม่พอตอบสนองกับจำนวนนักเรียน คนที่ใจร้อนก็เลยลงมาลุยน้ำ ส่วนฉันนั้นลุยน้ำตลอด ไม่ใช่เพราะใจร้อน หรือว่านิสัยดี เสียสละพื้นที่ให้เพื่อนๆ หรอกค่ะ ไม่นางเอกขนาดนั้น แต่เพราะว่า...ฉันเดินตรง ๆ บนไม้กระดานแผ่นเดียวไม่เป็น...55555555 จำกันได้ไหมคะ เด็ก ๆ อนุบาลจะมีของเล่น หน้าตึก 5 คือกองทราย, กระดานลื่น และ..เรียกอะไรหว่า...5555555 ขอนไม้ที่ไว้ให้หัดเดินน่ะค่ะ...ทุกวันนี้ฉันก็ยังไม่สามารถเดินตั้งแต่ต้นจนจบได้รอดตลอดฝั่งเลย

นึกไปถึงเรื่องหนึ่งแล้วขำตัวเอง ขำครูภิญโญด้วย...555555 มีอยู่ปีหนึ่ง อยู่ป.7 ก.ค่ะ จำได้ เพราะเป็นครั้งเดียวในชีวิตนักเรียนวัฒนาที่ได้เป็นหัวหน้าชั้น เหอ ๆ เปล่าค่ะ...ฉันไม่ได้มีลักษณะของผู้นำถึงขนาดเป็นที่ศรัทธาไว้วางใจของเพื่อน ๆ หรอกค่ะ แต่ที่ได้เป็นหัวหน้าชั้นห้าวันนั้น...เป็นนโยบายของครูศรีสุข ครูประจำชั้นค่ะ ใครที่เคยมีครูศรีสุขเป็นครูประจำชั้นคงจะจำได้นะคะว่าครูศรีสุขท่านมีนโยบายแหวกแนวไม่เหมือนใคร คือให้ทุกคนได้เวียนกันขึ้นมาเป็นหัวหน้าชั้นและรองคนละ 1 อาทิตย์ โดยแต่ละอาทิตย์จะมีการโหวต ไม่รู้เพื่อน ๆ หน้ามืดหรือไง จึงโหวตฉันเป็นหัวหน้าชั้น อะไรไม่แย่เท่า...เป็นช่วงวันไหว้ครู...5555555


จำได้แม่นที่สุด ตอนที่เดินไปเข้าประชุมกับครูภิญโญร่วมกับหัวหน้าและรองหัวหน้าชั้นรุ่นอื่น ๆ 55555555 สีหน้าครูภิญโญ 5555555 เหวอ ๆ เลยค่ะ ขณะที่พิมพ์ก็ยังนึกสีหน้านั้นออกเลย 5555555 ก่อนจะถามดุ ๆ ว่านพพรเข้ามาทำไมห้องนี้ตอนนี้? ฉันกำลังจะประชุมเพื่อจัดซ้อมพิธีไหว้ครู และก็คนที่เข้าประชุมคือหัวหน้า-รองหัวหน้าชั้นเท่านั้น...คือครูภิญโญไม่คิดน่ะค่ะว่ายัยเด็กคนนี้จะเป็นหัวหน้าชั้น 555555 ฉันเองก็เหงื่อตกนะคะ เมื่อนึกถึงหน้าที่ของหัวหน้าชั้น ก็พานไหว้ครูน่ะ มันเบา ๆ ซะที่ไหน? แล้วยังต้องถือเดินในโบสถ์เป็นจุดเด่น เป้าสายตาสาธารณชนอีก โอ๊ยยยย 5555555 มึนมากค่ะขอบอก


สุดท้ายปัญหาก็คลี่คลาย ครูภิญโญสั่งรองหัวหน้าให้หาตัวแทนคนอื่นมาถือพานแทน ถึงครูไม่สั่ง หนูก็ว่าจะบอกเพื่อน ๆ แบบนั้นเหมือนกันแหละค่ะ แต่ยามนั้น..กระทันหัน...คิดอะไรไม่ออก 55555 แบบว่ากำลังช็อคกับภารกิจที่ได้รับในฐานะหัวหน้าชั้น นึกว่ามีแค่พูด เตรียมตัว...กราบ...เท่านั้น จำได้ว่าตอนนั้นอายพวกหัวหน้า รองหัวหน้าชั้นอื่น ๆ มากเลย 555555 ยิ่งไม่ชอบตกเป็นเป้าสายตาเท่าไร ก็ดูเหมือนจะมีเหตุให้ตกเป็นเป้าได้เรื่อย ๆ ซิน่า เฮ้อ!!!