เพราะวันก่อนได้พบพี่หัวโต๊ะคนแรกโดยบังเอิญ ทำให้คิดถึงว่า พี่หัวโต๊ะ น่าจะเป็นหนึ่งในเอกลักษณ์ของโรงเรียนวัฒนา ไม่รู้ว่าโรงเรียนอื่น ๆ เขาจะมี พี่หัวโต๊ะ กันเหมือนพวกเราชาววัฒนาหรือเปล่า? ทั้งยังไม่รู้ด้วยว่าปัจจุบัน เด็ก ๆ รุ่นลูกรุ่นหลานเขายังมีพี่หัวโต๊ะน้องลูกโต๊ะกันอยู่หรือเปล่า เพราะเท่าที่ได้เคยเข้าไปเที่ยวโรงเรียน สังเกตเห็นว่าเด็ก ๆ สมัยนี้ได้รับการผ่อนปรนด้านวินัยลงไปมากมาย ไม่ต้องเข้าแถวเดินเข้าห้องอาหารอีกแล้ว แถมไม่ได้กินข้าวพร้อม ๆ กันอีกด้วย เพราะบางคนเดินเข้าห้องอาหารพร้อมกับบางคนที่เดินออก แถมเดินไปคุยไปได้เหมือนเราเดินเข้าศูนย์อาหารทั่วไป
ป.6 (ครั้งแรก 55555 เป็นคนมี 2 ป.6) เป็นช่วงพีคสุดในชีวิตวัฒนาของฉัน ฉันมักจะจำเหตุการณ์หลายอย่างได้เป็นอย่างดี อาจจะเป็นเพราะเป็นปีแรกที่เราได้อยู่กับเพื่อนทั้งวันทั้งคืน เป็นปีแรกที่เราต้องออกมานอนนอกบ้านกับคนแปลกหน้า และแปลกภพ แล้วก็เป็นปีแรกที่เราต้องนั่งกินข้าวกับรุ่นพี่ผู้แปลกหน้าไม่รู้กี่รุ่นต่อกี่รุ่น คนอื่นจะเป็นยังไงไม่รู้นะ แต่ฉันกลัวรุ่นพี่มากกว่าครูหลายคนซะอีก 55555555 จะพูดว่ากลัวก็มากไป เอาเป็นว่าฉันเกรง ๆ พวกรุ่นพี่มากกว่าครูละกัน
ในโต๊ะป.6 ปีแรก นั่งกัน 8 คน ฉันจำได้ 5 คน คนแรกที่ต้องจำได้อยู่แล้วชัวร์ ๆ คือเจี๊ยบ..เพื่อนฉันเอง นั่งร้องไห้ข้าง ๆ พี่อ้อนแทบทุกวัน พี่อ้อนต้องคอยปลอบ คอยดูแล คอยตักกับข้าวให้ ไม่งั้นเจี๊ยบคงกินแต่ข้าวคลุกน้ำตา ทำเอาตัวฉันไม่ค่อยร้องในโต๊ะอาหาร เพราะไม่อยากเป็นภาระเพิ่ม
คนที่สองก็คือพี่หัวโต๊ะ พี่อ้อนเป็นรุ่นพี่มศ. 5 ที่ฮอตฮิตในหมู่น้อง ๆ อย่างมาก ตอนแรกฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าตัวเองมีวาสนาได้นั่งร่วมโต๊ะกับพี่คนดัง พี่อ้อนใจดีมาก น่ารักมาก ๆ คอยเติมข้าวให้ฉันทุกมื้อ โดยที่ฉันไม่เคยยื่นจานขอเติมสักครั้ง เป็นพี่หัวโต๊ะที่ใส่ใจน้องดีมากค่ะ ทำให้ฉันอิ่มทุกมื้อเลย
คนที่สามคือพี่รองหัวโต๊ะ พี่พวงรัตน์ มศ.4 พี่พวงรัตน์จะเงียบ ๆ อาจจะเพราะเพิ่งเข้ามาเหมือนกันมั้งคะ เลยยังใหม่พอ ๆ กับน้องป.6 ไม่เคยช่วยพี่อ้อนปลอบน้อง 55555 ได้แต่นั่งเงียบขรึมข้าง ๆ ฉัน คนที่สี่คือพี่ก้อยปนัดดา จำได้ไม่ชัดว่าอยู่มศ.3 หรือ 2 กันแน่ พี่ก้อยปนัดดานั่งท้ายโต๊ะฝั่งเดียวกับพี่อ้อน ที่รู้จักและจำพี่ก้อยได้ดี เพราะพี่ก้อยคนสวยป๊อปมากค่ะ ป๊อปไม่แพ้พี่อ้อนเลย คนสุดท้ายที่จำได้คือตัวฉันเอง 55555 สรุปว่าจำได้ 5 ใน 8 คนสอบผ่านอย่างฉิวเฉียด
ฉันไม่แปลกใจเท่าไรที่เจอกันวันก่อน พี่อ้อนบอกว่าจำฉันไม่ได้ เพราะพี่อ้อนไม่ได้เลือกฉันเป็นลูกโต๊ะ คนที่พี่อ้อนเลือกคือเจี๊ยบค่ะ แล้วเจี๊ยบดึงมือฉันเข้าไปนั่งด้วยตอนเดินผ่าน....คงจำได้นะคะว่าวันแรกนี่ พี่ ๆ จะเลือกน้องป.6 คนละ 1 คน แต่จำนวนนักเรียนป.6 มีมากกว่า มศ.5 ดังนั้นพวกที่ไม่มีคนเลือกอย่างฉันจึงต้องมาเดินสายในห้องอาหารให้กรรมการคัดเลือกอีกรอบ ฉันกำลังจะเดินไปถัดไปที่จิ๊บกวักมืออยู่ไหว ๆ แต่เจี๊ยบยื่นมายึดฉันไว้ซะก่อน พี่อ้อนจึงมีเด็ก ป.6 สองคนในโต๊ะด้วยประการฉะนี้
แต่ถึงจะนั่งโต๊ะเดียวกัน เห็นหน้าน่ารัก ๆ ของพี่อ้อนทุกวันที่เปิดเรียน วันละ 3 มื้ออาหาร แล้วได้รับการเทคแคร์อย่างดีจากพี่หัวโต๊ะ แต่ฉันไม่เคยได้อ้าปากให้ดอกพิกุลร่วงแต่อย่างใด (อ้าปากต่อเมื่อนำเข้าอาหาร 555555 ไม่เคยนำออกดอกพิกุล) พี่อ้อนจะพูดด้วยยังไงก็ได้แต่พยักหน้า yes สั่นหัว no เท่านั้น
พี่ตุ้มเก่งเนอะ ที่ทำให้ฉันพูดคุยกับพี่ตุ้มได้เนี่ยะ (ทำได้ยังไงคะพี่ตุ้ม? จำไม่ได้จริง ๆ 55555)
ตัวฉันเองออกตอน มศ.3 จึงพลาดโอกาสได้เป็นหัวโต๊ะกับเขา เลยตอบไม่ได้ว่าถ้าได้เป็นพี่หัวโต๊ะ จะจำน้อง ๆ ได้หรือไม่? ฉันแค่อยากรู้ว่าทำไมเราจึงจำพี่หัวโต๊ะคนแรกของเราได้ดี แต่ดันจำลูกโต๊ะไม่ได้? แล้วพี่หัวโต๊ะคนต่อ ๆ มาก็มักจะจำได้มั่งไม่ได้มั่ง ดูอย่างพี่จ๋อปะไร เพิ่งจะนึกได้ว่าพี่ตุ้มเป็นพี่หัวโต๊ะตอนป.7 ก็หลายวันต่อมา แต่พี่ตุ้ม...แน่นอน...จำน้องจ๋อไม่ได้
ตลอด 1 ปีแรก ฉันเองก็คิดถึงบ้านเหมือนกัน แต่ร้องไห้ในโต๊ะอาหารน้อยมาก ๆ ๆ เนื่องจากเห็นเพื่อนร้องไห้ทุกวันแล้วสงสารพี่อ้อน ไม่อยากเป็นภาระให้ ไปร้องไห้นอกโต๊ะอาหารดีกว่า พี่รองหัวโต๊ะที่นั่งข้าง ๆ ก็ออกแนวเย็นชาไม่น่าอ้อนเท่าไร 5555555
จริง ๆ แล้วช่วงเวลาโศกศัลย์ของฉันจะอยู่ช่วงย่ำค่ำค่ะ ช่วงที่ตะวันรอนอ่อนแสง เหล่าวิญญาณแต่งหน้าทาปากเพื่อออกมาเดินเล่น ช่วงที่ถ้าอยู่บ้านก็ได้เอกเขนกกินขนมดูทีวี ช่วงที่อยู่ในกลุ่มเพื่อน ๆ ร้องไห้ให้เพื่อนช่วยปลอบ (แนวเด็กขาดความอบอุ่น 55555) นี่แหละคือช่วงที่ฉันน้ำตารินไหล ฉันเคยร้องไห้ในโต๊ะอาหารครั้งเดียวมั้งคะ ตอนนั้นเจ็บใจครูประพิธ 5555555 รู้ทันเล่ห์ของฉันไม่ยอมให้กลับบ้าน เป็นมื้อแรกมั้งคะที่ฉันไม่ยอมกินข้าว ยัยเจี๊ยบก็ยิ่งร้องเข้าไปใหญ่ มีพรรคพวกแล้วนี่ สงสารพี่อ้อนมาก 555555 รับภาระหนักเลยมื้อนั้น พี่รองหัวโต๊ะช่วยไม่ได้มาก พอมื้อเช้ามา พี่อ้อนก็ยังถามไถ่อย่างอ่อนโยน จำได้ว่าเขินพี่อ้อนและสายตาทุกคู่ในโต๊ะอาหารที่โฟกัสมาที่เราคนเดียวมาก ๆ เลยไม่ร้องไห้ในโต๊ะอาหารอีกเลย
เพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆที่ได้อ่านบทความนี้ ลองแชร์กันซิคะว่าใครจำลูกโต๊ะ จำพี่หัวโต๊ะของตัวได้บ้าง? มีความประทับใจยังไงบ้าง มาเล่าสู่กันฟังนะคะ เริ่มด้วยพี่อ้อนก่อนเป็นไงคะ? 5555555
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น