ฉันไม่แน่ใจว่าเมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมา เป็นเพราะลิขิต หรือผลความเพียรที่ไม่ย่อท้อกันแน่ที่ทำให้ฉันได้เจอกับผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ฉันค้นหามาร่วม 40 ปีได้
จนกระทั่งเมื่อวันพุธที่ฉันได้เจอพี่แดงปริศนา รุ่น 95 ในขณะที่ไปกราบเยี่ยมครูผกาย เหมือนมีอะไรมาดลใจให้ฉันเอ่ยปากถามพี่แดง ทั้ง ๆ ที่ไม่คิดว่าจะได้คำตอบ เพราะพี่ตุ้มรุ่น 99 แล้วเท่าที่จำได้ พี่ตุ้มอยู่แค่มศ.4-5 ขนาดถามพี่ ๆ ที่ทันกันในยุคนั้น ยังไม่มีใครรู้จักหรือจำได้เลย (ช่าง least known ซะเหลือเกิน55555555)
แต่แล้วก็เจอแจ๊คพ็อต พี่แดงบอกว่ารู้จักซิ ฉันจำได้ว่าหัวใจฉันซู่ซ่าขึ้นทันควัน (ก่อนหน้านี้มันแฟ่บ ๆ ด้วยอาการเบื้องต้นของโรคซึมเศร้า) แต่ไม่มั่นใจว่าพี่แดงเข้าใจถูกคนหรือเปล่า จึงมีการสอบถามทั้งชื่อจริง ชื่อเล่น นามสกุล วินาทีนั้นอยากจะร้องกรี๊ด ๆ ๆ เจอขุมทรัพย์สุดขอบฟ้า ก็ยังไม่แน่ใจว่าดีใจเท่าหรือเปล่าเลย พี่แดงก็ดีใจหาย ถึงจะไม่มีเบอร์พี่ตุ้ม แต่ก็เป็นธุระโทรถามพี่แก้วให้ ซึ่งพี่แก้วก็บอกมาในเวลาไม่ช้านาน หลังจากนั้นพี่แดงก็โทรหาพี่ตุ้มทันที ฉันลัลล้าขึ้นทันตา อารมณ์ดีถึงกับโผกอดพี่แดงเป็นการแสดงความขอบคุณจากใจ
พอกลับถึงบ้านก็ร่อนเมลถึงพี่ตุ้มทันที พี่ตุ้มก็น่ารักมาก ๆ จัดวันนัดพบให้รวดเร็วที่สุด คือวันศุกร์ เนื่องจากวันพฤหัสพี่ตุ้มติดภาระกิจอวดวงสวิงที่ต่างจังหวัด เราก็แลกเปลี่ยนรูปกันเพื่อจะได้ไม่ทักคนผิด เพราะ 40 ปีฉันเปลี่ยนจากวัยเด็ก กระโดดมาเป็นหญิงวัยกลางคน มันก็น่าจะเปลี่ยนไม่น้อยนักหรอก
แต่มนต์ขลังของวัฒนายังคง work well ทันทีที่เจอกัน พี่ตุ้มก็โผเข้ามากอด ความรักความอบอุ่นที่แอบซ่อนในความทรงจำก็สำแดงตัวชัดแจ้งอีกครั้ง พูดคุยกันได้ไม่กี่คำ ก็พบว่า...ระยะเวลาเกือบ 40 ปีที่ผ่านมาไม่ได้เป็นกำแพง หรืออุปสรรคในมิตรภาพของเราสองคนเลยแม้แต่น้อย เราคุ้นเคยกันอย่างรวดเร็ว อาจจะเพราะถ่านไฟเก่านั้นไม่เคยมอด ถึงแม้จะผ่านมาหลายสิบฤดูฝน หรือเพราะความเป็นวัฒนาที่ทำให้เราพี่น้องร่วมรั้วแดง-ขาวพร้อมจะเปิดใจถึงกันตลอดเวลาหนอ?
ที่ฉันแอบปลื้มก็คือ พี่ตุ้มบอกว่า พี่เขาก็หาฉันเหมือนกัน เราต่างคนต่างหากัน วิถีชีวิตก็อยู่ใกล้ ๆ กันตลอด บางทีเราอาจจะเคยเดินสวนกันบ้าง แต่ด้วยว่าลิขิตเวลายังไม่ใช่ ...เราจึงจำกันไม่ได้ 
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น