อย่าถามว่าประเทศชาติให้อะไรคุณ แต่จงถามว่าคุณให้อะไรประเทศชาติได้บ้าง

โลกนี้ยังมีการ “ให้” อีกหลายประเภทนัก

ตั้งชื่อเรื่องไว้ได้สาระมากเลย แต่บอกไว้ก่อนว่า..บ้องไผ่ตันเหลา ๆ ไปอาจจะกลายเป็นไม้จิ้มฟัน 5555555

หลังจากที่ซึมซับข่าวสารน้ำท่วมจนเกือบจะได้ ph.d. ด้านfloodศาสตร์ และเตรียมตัวรับอุทกภัยใหญ่ที่สุดเท่าที่ชีวิตฉันจะเคยเจอแล้ว ก็ยังเหลือเวลาว่างเยอะมาก แถมส่งขาไพ่ (คุณแม่) ไปอยู่ระยอง เลยยิ่งว่างเข้าไปอีก อย่ากระนั้นเลย เมื่อบ้านเราเองไม่มีอะไรทำ ทำไมเราไม่ออกไปทำอะไร ๆ ช่วยผู้อื่นบ้าง?

หลังจาก search หางานอาสา ก็ไปเจอกรอกกระสอบทรายที่กรมโยธาแถวสวนหลวงร.9 ใกล้บ้านดี แต่เดินทางไม่สะดวกเลย ไปบ้านพี่เก็จยังง่ายกว่าหลายเท่า (เอิ่ม ยัยอ่องจะบ้าพี่เก็จไปถึงไหนเนี่ย? – ตอบ...ยังบ้าได้อีกเยอะค่ะ 555555) เข้าเรื่องแล้วค่ะ...ไปนั่งเปิดถุงใส่ทรายค่ะ มีคนไม่มาก แต่ระหว่างนั่งทำก็เห็นคนทยอยเข้ามาเรื่อย ๆ เมื่อมาถึงก็ไม่มีใครถามว่าจะให้ทำอะไรตรงไหน แต่จะมอง ๆ หางานที่ตัวเองทำได้แล้วตรงไปนั่งทำเลย ทำกันด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ไม่ค่อยมีการพูดคุยกันเท่าไร เว้นพวกที่มากันเป็นกลุ่ม แต่ส่วนใหญ่ก็ตั้งหน้าตั้งตาทำ ฉันเกิดมาไม่เคยทำงานแบบนี้ ทีแรกก็งงเล็กน้อย นั่งมอง ๆ ว่าเขาเปิดถุงยังไง แล้วก็ทำตามไป ทำเพลิน ๆ อยู่ หนุ่มใกล้ ๆ พยักเพยิดชวนไปจิบกาแฟ 555555 เชื่อเหรอคะ? 555555 เจ้าหนุ่มชวนไปจับถุงค่ะ เขาจะตักทราย  ไปก็ไป นั่งนานชักเมื่อย

ทีแรกคิดว่าแค่จับถุงให้เขาใส่ทรายเฉย ๆ แต่ความเป็นจริงมันมีอะไรมากกว่านั้น พอเขาตักทรายใส่พอแล้ว เราก็ต้องขยับถุงเก่า เพื่อเอาถุงใหม่มาเปิดรอ งานหนักอีตรงนี้แหละค่ะ เพราะถุงทรายนั้น...เบ๊าเบา เบากว่าเกาลัด 10 กก.นิดหน่อย ขยับออกมาแล้วยังต้องมัดปากถุง แล้วยกเข้ามุม...โอ๊ววว อยากเป็นลูกสาวแซมซั่น หลานชายเอ๊ย...ป้าน่ะ 50 แล้วนะ ไม่ใช่สาว ๆ 5555555 นึกไงชวนป้ามาจับถุงฟระ...-_-+ ถึงแม้ว่าหลานจะหน้าตาดี แต่ป้าขอตัวไปนั่งเปิดถุงต่อนะจ๊ะ วันหลังเจอกันใหม่จะเลี้ยงไอติมนะ วันนี้เราพอแค่นี้ก่อนนะจ๊ะ บ๋ายบายสุดหล่อ 55555555

ใช้เวลา ประมาณ 2 ชั่วโมงกว่านั่งทำงานตรงนี้ แต่เหนื่อยสุด ๆ เพราะอากาศก็ร้อนมากค่ะ วันต่อมาเลยหางานอื่นที่ไม่สาหัสขนาดนี้ ไปเจอปั้น em ball ที่อัมรินทร์พลาซ่า ไม่เลวแฮะ นั่งทำในห้องแอร์ อย่างน้อย ๆ ก็ไม่ร้อนแหละน่า ว่าแต่ไอ้เจ้าอีเอ็มบอลนี่คืออะไร รู้จักแต่อีเมล กับตู้เอทีเอ็มและช็อคโกบอล 555555 หาข้อมูลในอินเตอร์เน็ต แต่ไปบางเง็งแทนบางอ้อ ศัพท์แสงวิทยาศาตร์ทั้งน้าน ช้านอยากรู้สั้น ๆ ว่ามันคืออะไร ทำงานยังไงแค่นั้นอ่ะ อ่านไปอ่านมา...อย่ากระนั้นเลยไปตั้งกระทู้ในพันทิพดีกว่า

คนแรก ๆ ออกมาบอก..โห้ย เจ้าลูกเนี่ยะเหรอ...รู้จักไหมน้ำหมักป้าเช้งน่ะ?  เหวอ...55555555 อ่าน ๆ ไปก็มีคนเห็นแย้งมาถก  อ่านมาก ๆ เข้าก็ถึงสัจธรรม เรามักจะเชื่อในสิ่งที่อยากเชื่ออยู่แล้ว

สรุปว่าไปละกัน ฉันคิดว่าเจ้าบอลนี่มันคงมีคุณประโยชน์ของมันแหละค่ะ แทนที่จะโจมตีว่ามันไม่ดีงั้นงี้...สำหรับคนที่อยากเชื่อว่ามันดี..เขาก็จะไม่ฟัง เรามาปรับดีไหม? ด้วยการหาข้อมูล และรณรงค์ให้ทุกคนใช้อย่างถูกทาง เพราะในวินาทีนี้ หลาย ๆ คนยังคิดไม่ตกว่าจะรับมือน้ำอย่างไร จะอยู่กันอย่างไรช่วงน้ำมา หลังน้ำไป...เราจะต้องเผชิญกับอะไรบ้าง นอกจากคราบสกปรกอันเป็นบ่อเกิดของเชื้อราและแบคทีเรีย

กุ้มใจไม่มีร.เรือ ไปปั้น em ball คลายเครียดดีกว่า 555555 วันเสาร์ก็นัดกับนิด (แต่คนนี้เบี้ยว) และเขียน  มาถึงอัมรินทร์..โอ คนเยอะมากกก แต่ก็สบายใจเพราะได้ลงทะเบียนออนไลน์ไว้แล้ว แต่พอไปประชาสัมพันธ์ เจ้าหน้าที่ดันบอกว่าเต็มแล้วค่ะ เอ้า มาตั้งไกลจะไม่ให้ทำงานเหรอน้อง?

ระหว่างกินแฮมเบเกอร์แก้เซ็งกับเขียน ก็สรุปว่าเดี๋ยวเราลองเซอร์เวย์กันก็ได้เนอะ แล้วก็คุยเรื่อง em กับเขียน เขียนบอกว่าพี่ชายมี มันใช้ได้ผลค่ะ (ไม่งั้นเขียนคงไม่มา) แต่ก็ไม่ได้ฟันธงว่าเชื่อหรือไม่ ฟังไว้ประกอบการพิจารณา 55555 เขียนคล่องตัวทีเดียว สรุปว่าขึ้นไปนั่งทำชั้น 4 ก็นั่งปั้นกัน 2 คน มีคนอื่นมาแจมด้วย เพราะความที่หูไม่ดี เลยไม่ค่อยได้คุย ตั้งหน้าตั้งตาทำงานกันไม่มีลุก ไม่มีหยุด เพลินจนค่ำ เจ้าหน้าที่ผ่านมาเห็น โอ้โห..คู่นี้ปั้นได้เยอะขนาดนี้เลย? 55555ภูมิใจ แต่พอลุกขึ้น...โอ้วววหลังช้านนนน55555555

ลืมเล่าว่าตอนมาถึง เจอพี่นีย์ด้วยค่ะ ดีใจ เพราะพี่นีย์ไม่ได้ไปร้องเพลงนานแล้ว ชักคิดถึง แต่พี่นีย์กำลังจะกลับ นัยว่ามารอบเช้า

ทำเรื่องขออีเอ็มกลับบ้านไปเป็นที่ระลึก 30 ลูก 55555 ก็เอาไว้เผื่อต้องใช้ หิ้วเจ้าลูกบอล 30 ลูกนี่หนักเอาเรื่องเหมือนกัน เลยเมลบอกพี่เก็จว่าพรุ่งนี้ให้หนุ่มปองไปเอาที่อัมรินทร์เองได้ป่ะ 555555 พี่เก็จก็บอกว่าโอเค พรุ่งนี้จะให้ลูกชายไปเอา

คืนนั้นนัดกับนิด เขียน และปุ้ม พี่นีย์บอกว่าอาจจะไปแจมด้วย รุ่งเช้ามา..เข้าเน็ตตามสถานการณ์น้ำ เพื่อหาข้อมูลให้แก้วว่าจะเดินทางเข้ากทมทางไหนดี พี่เก็จส่ง sms มาบอกว่าไปตัดผมที่ตึกมณียาแล้วจะเลยไปหาที่อัมรินทร์ ปิดคอมแล่นไปมณียาโดยพลัน 5555555 ไปถึงพี่เก็จเล่าว่าเดี๋ยวจะไปรับจักรยานที่การไฟฟ้านครหลวง รางวัลจากการส่งรูปเข้าประกวด แล้วก็กลับเลย L รบกวนอ่องเอาอีเอ็มไปให้พี่เย็นนี้ได้ไหม? ได้อยู่แล้วค่ะ แยกจากพี่เก็จก็ไปอัมรินทร์ เพราะเคยมาแล้วเมื่อวาน วันนี้เลยตรงไปจุดเดิม ไปถึงก็หยิบกาละมังใส่ส่วนผสม กับกล่องมานั่งทำ เพราะคนอื่น ๆ ยังมาไม่ถึงค่ะ ไม่รู้ว่ามือล้า หรือส่วนผสมไม่ดี ปั้นไม่ค่อยได้

สักพักพี่นีย์ เขียนและปุ้มก็ทยอยมา ส่วนนิด..เบี้ยวตามนัด 55555 ถึงแม้ว่าพี่นีย์-เขียน-ปุ้มจะไม่ทันกันในโรงเรียน แต่ก็คุยกันได้ออกรสดี ส่วนรสหวาน มัน เปรี้ยว เค็ม เผ็ด ขมแบบไหน...ตอบไม่ได้ค่ะ เหตุผลก็รู้ ๆ กันนะคะ แต่รู้สึกวันนี้มันจะปั้นยากกว่าเมื่อวาน ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะมือล้า หรือส่วนผสมไม่ได้ที่? แถม ๆ ปั้น ๆ ไปมีเจ้าหน้าที่มาคิวซี ด้วยการโยน em ball ลงบนพื้น เอ้า...มันก็แตกซิคู้ณ พอแตกเขาก็บอกว่าใช้ไม่ได้ เล่นเอาป้า ๆ น้า ๆ อ้าปากหวอ แต่เขาก็อธิบายค่ะว่า เจ้าลูกนี้เขาจะเอาไปโยน ถ้ามันแตกแทนการจมลงไปทั้งลูก มันจะไม่เกิดประสิทธิผล เพราะเราต้องค่อย ๆ ให้มันละลาย ถ้ามันแตก ก็จะละลายเร็ว ที่จะเป็นคุณ ก็จะเป็นโทษ โอเค ๆ ป้าเข้าใจแล้ว แต่ป้าอยากถามนิดนุง...ทำไมหนูไม่ค่อย ๆ หย่อนลงน้ำอ่ะจ๊า????  จะโยนไปทำไมเนี่ยะ 5555555

พอคล้อยหลังเจ้าหน้าที่ไป พวกเราก็จัดแจง q.c. งานประติมากรรมที่ทำมาร่วม 2 ชั่วโมง วันนี้นอกจากได้น้อยแล้ว..ขอบอกว่าแตกเกือบทุกลูก เวงกรำแล้ว มีลูกที่แน่น ๆ จริง ๆ ส่วนมากเป็นฝีมือปุ้ม  ผู้ปั้นช้า แต่ได้คุณภาพ ที่ปั้นช้าเพราะมัวแต่ฝอย แต่งานก็เดินค่ะ แถมเดินดีด้วย ฉันงี้เซ็งสุด ๆ เพราะกำลังมือเริ่มล้า อัดไม่ค่อยไหว อัดเต็มที่แล้วพอโยนก็..ปุ แตกซะแล้ว เฮ้อ ๆ ๆ ๆ วันนี้จะปั้นได้สัก 30 ลูกไหมเนี่ยะ ฉันคิดว่าอย่างน้อยควรจะปั้นให้ได้จำนวนที่จะเบิกในเย็นนี้

พี่นีย์ ปุ้ม เขียนปั้นไปเม้ากันไปสำราญจิต ส่วนฉันเห็นพี่น้องวัฒนาที่ไม่ทันกัน แต่ก็เข้ากันได้เมื่อมารวมกลุ่มกันเช่นนี้ ก็ชื่นใจค่ะ อย่างที่บอก สายใยวัฒนาเป็นอะไรที่งดงามสำหรับฉันเสมอ ทีแรกพี่นีย์ ปุ้มและเขียนก็พยายามให้ฉันอยู่ในวงสนทนาด้วยการหันมาขอความเห็นอยู่เป็นระยะ แต่ฉันมักจะทำคนอื่นใบ้กิน เนื่องจากเขาพยักมา ฉันเอ๋อไปแทนการเพยิด 555555 จึงไม่แปลกเลยที่พอเจ้าหน้าที่เขาขอกำลังไป q.c. ทั้งกลุ่มพร้อมใจกันส่ง (หรือเฉด???) ฉันเข้าประกวด 5555555

เมื่อเข้าไปอยู่ในกอง q.c. ก็กลุ้มจิต เพราะพอต้องคัดตามที่เขาบอกคือบีบแรง ๆ ถ้าไม่แตกก็ใช้ได้ แต่ถ้าแตกก็ไม่ผ่าน หยิบมา 100 ลูก บีบแตก 99 ลูก 5555555 เลยเดินไปดูของกลุ่มเราอีกที เอาขึ้นมาบีบ ๆ พี่นีย์และน้อง ๆ มองอ่องบีบ em ball แตกลูกแล้วลูกเล่า ตั้งท่าจะปาอีเอ็มใส่หัวอีอ่อง เลยต้องอธิบายว่าเขาเช็คกันแบบนี้อ่ะ เห็นหน้าทุกคนเมื่อย แต่ก็ยอมทำใหม่ คืออัดลูกให้แน่นขึ้น แล้วทดสอบเองกันไปโดยไม่ปริปากบ่น

หลังจากลุกจากกลุ่มวัฒนาแล้ว ฉันก็มอง ๆ ไปกลุ่มข้าง ๆ แล้วตัดสินใจโปรโมตตำแหน่งเป็นผู้ตรวจราชการลูก em ball ในบัดดล เดินแวะไปทุกกลุ่มเพื่อดูว่าที่เขาปั้น ๆ กันใช้ได้ไหม? เชื่อไหมคะว่า...ทั้งชั้น 4 มีกันไม่น่าจะต่ำกว่า 50 กลุ่ม มีเพียง 2-3 กลุ่มที่ปั้นใช้ได้  ฉันออกจะงงว่าทำไมไม่มีเจ้าหน้าที่อธิบาย หรือสาธิตให้นักอาสาสมัครทราบว่าจะต้องปั้นให้แน่น ๆ ??? ฉันเห็นว่าจะเสียแรงปั้นกัน ก็เลยต้องนั่งบอกไปทีละกลุ่ม ๆ จนทุกคนเขาคงนึกว่าสงสัยฉันเป็นเจ้าหน้าที่ตัวจริงเสียงจริง 555555

แต่แม้ว่าจะเซ็ง ๆ กัน แต่เท่าที่เห็น ทุกคนก็เต็มใจที่จะปั้นใหม่ เพราะการที่ทุกคนมานั่งหลังขดหลังแข็งปั้นดินปั้นทรายตรงนี้ ก็ไม่ใช่เพื่อเงิน เพื่อหน้าตา หรือเพื่ออะไร แต่เป็นการทำเพื่อบรรเทาความเดือดร้อนของผู้ประสบภัย- -ที่เราก็ไม่รู้ว่า..วันหนึ่งข้างหน้าเราจะเป็นหนึ่งในนั้นด้วยหรือเปล่า?  แต่ที่แน่ ๆ ทุกคนในที่นี้ไม่ได้นิ่งดูดาย

พวกเราอยู่ปั้นกันจนค่ำ วันนี้เป็นวันเกิดของปุ้มด้วย ฉันบอกน้องว่าดีที่ได้มาทำความดีในวันเกิด เพราะสิ่งนี้จะเป็นกุศล เป็นพรอันประเสริฐในชีวิตของเราได้ยิ่งกว่าคำประสาทพรจากใคร ๆ พี่นีย์และปุ้มและเขียนแยกย้ายกันกลับ แต่ฉันยังเหลืออีก 1 ภารกิจคือเบิกลูก em ไปให้พี่เก็จ เมื่อไปถึง เจ้าหน้าที่บอกว่าวันนี้ยังไม่ได้ต้องลงชื่อแล้วมาเอาพรุ่งนี้ แต่วันรุ่งขึ้นฉันไม่ว่างค่ะ จึงขอร้องเขาว่าขอเบิกไปวันนี้เถอะ ซึ่งเจ้าหน้าที่ก็ผ่อนผันให้เป็นพิเศษ เห็นแก่กระดูกสันหลังของป้าที่มานั่งที่นี่ 2 วันเต็ม ๆ

ได้ em ball ใส่กล่อง แบกอย่างทุลักทุเลไปริมถนน ปรากฏว่าเรียก taxi ไม่ไปสักคัน เมื่อไรกฎหมายห้ามแท็กซี่ปฏิเสธผู้โดยสารจะจริงจังซะที ชอบอ้างกันจริงว่าจะไปส่งรถ แล้วมาเทียบท่าทำอิหยัง??? เสียเวลายืนรออยู่ร่วมชั่วโมง เอาวะ...ตัดสินใจแบกกล่องขึ้นบันได bts ไปรถไฟฟ้า กะไปต่อ taxi ที่อโศก

โอ้...น้ำใจคนช่างหายาก อีแก่แบกอีเอ็ม 30 ลูกงก ๆ เงิน ๆ ไต่บันไดรถไฟฟ้าไร้คนเหลียวแล คงจะเป็นเพราะบุญจากความตั้งใจ เลยไม่ตกกะไดลงมาซะก่อน พอไปถึงอโศก ทีแรกว่าจะลงใต้ดินไปห้วยขวาง คิด ๆ ดูต้องลงบันไดเลื่อน อาจจะมีลุ้นให้กลิ้งหลุน ๆ อย่ากระนั้นเลย เดินไปขึ้นแท็กซี่ดีกว่า แต่-แต่-แต่ยังต้องแบกกล่องนี้ตุปัดตุเป๋ไปเกือบถึงหน้าสมาคมถึงจะเรียก taxi ได้  เรียกว่าเป็นการเดินทางไปบ้านพี่เก็จที่ทรหดที่สุดตั้งแต่เคยมีมา 55555

กลับถึงบ้านอย่างเหนื่อยอ่อน แล้วก็ว่างเว้นภารกิจอาสาไปอีกนาน จนกระทั่งวันหนึ่งก็เกิดสนใจงานทำไม้ตรวจสอบไฟรั่ว ที่จัดขึ้นที่พารากอน ในเวลาที่อากาศร้อนจัดช่วงนี้ฉันขอที่เย็น ๆ ไว้ก่อน เลยเดินทางไป แต่ปรากฏว่าคนเยอะมาก แล้วเป็นวัยรุ่นไฟแรง เหนืออื่นใดคืออิป้าไม่เข้าใจขั้นตอนการทำ 55555 หูก็ไม่ได้ยิน หัวก็ไม่แล่น เพราะนี่คือวิทยาศาสตร์ล้วน ๆ สมัยเรียนก็ชอบเล่นในห้องตอนที่ครูเขาให้ทดลองวิทยาศาสตร์ สนใจอยู่ครั้งเดียวคือปิดตาชิมอาหาร 555555

ความที่อากาศร้อนจัด ฉันเลยคิดว่าไปเดินเอาแอร์ในพารากอนหน่อยดีกว่า เย็น ๆ ค่อยกลับบ้าน เพราะห้องที่อยู่อาศัยหันหน้ารับแดดตะวันตกเต็ม ๆ ระหว่างเดิน ๆ ก็เข้าร้านหนังสือดีกว่า เป็นที่ ๆ จะอยู่ได้นาน ๆ โดยไม่เบื่อ ระหว่างนั้นก็มีโทรศัพท์เข้ามา เบอร์ใครก็ไม่รู้เลยขอให้รปภ.ช่วยรับสาย ปรากฏว่าฉันเซ่อซ่าทำกระเป๋าตังค์ตกไปเมื่อไรไม่รู้เรื่องเลย คนที่เก็บได้เขาโทรมาบอกค่ะ หลายคนคงสงสัยว่าทำไมเขาถึงรู้เบอร์ฉัน? แถมเรียกคุณอ่องด้วย 55555555 เพราะฉันมีสติ๊กเกอร์ชื่อและเบอร์มือถือแปะอยู่บนสารพัดบัตรในกระเป๋าน่ะซิคะ เพิ่งเห็นว่ามันมีประโยชน์จริงก็วันนี้เอง ผู้ที่เก็บกระเป๋าเป็นหนุ่มเนื้ออ่อน ผู้มีน้ำใจไม่ยอมรับค่าตอบแทน นอกจากคำขอบคุณ

โลกนี้ยังมีการให้อีกหลายประเภทนัก.