อาลัยครูชัชว์ ..ผู้อารี

ครูผู้เป็นเสมือนเพื่อน

ระหว่างหนูและครูชัชว์ มีเรื่องราวมากมาย และล้วนแต่เป็นเรื่องดี ๆ ทั้งสิ้น เพราะตั้งแต่หนูได้รู้จักครูมาวันแรก จนถึงวันนี้ที่ไม่มีครูอยู่แล้ว ครูไม่เคยทำโทษหนู ไม่เคยมีเหตุต้องดุหนู มันคงไม่ใช่เพราะหนูเป็นเด็กดีเรียบร้อยขนาดนั้นหรอกค่ะ แต่เป็นเพราะครูใจดี และมีเมตตาต่อหนูอย่างยิ่ง คงเส้นคงวาตลอดเวลาเกือบ 40 ปีที่หนูรู้จักครูมา

40 ปีที่เราไม่ได้ห่างหายไปจากกัน แม้ว่าบางครั้งบางคราวครูอาจจะไปอยู่ต่างประเทศ หรือหนูเองที่ไม่ได้อยู่กรุงเทพ แต่เราก็ยังสื่อสารกันทางจดหมาย ..เอ๊ะ ตกลงเราเป็นครู-ศิษย์กันหรือเป็นเพื่อนวัฒนาต่างวัยกันแน่คะ? เวลาหนูอยู่กับครู หนูก็เป็นตัวของหนูเต็มที่ อยากทำอะไรทำ อยากพูดอะไรพูด ครูรับฟังทุกอย่างที่หนูอยากพูด และหนูก็เพลินกับเรื่องเล่าจากครูเช่นกัน ครูชอบเล่าเรื่องเก่า ๆ เกี่ยวกับโรงเรียนให้หนูฟังเยอะแยะ เล่าเรื่องครูจินตา ครูภิญโญ เพราะครูรู้ดีว่าหนูรักครูสองท่านนี้มากเพียงใด เวลาที่หนูไปนั่งคุยกับครูที่บ้าน จึงไม่เหมือนกับลูกศิษย์ไปคุยกับครู แต่หนูว่าเหมือนรุ่นพี่รุ่นน้องวัฒนามากกว่า หรือครูว่าอย่างไรคะ

หนูไม่แน่ใจว่าเพราะเหตุใดครูจึงเมตตาเอ็นดูหนู แต่ครูทำหลายสิ่งหลายอย่างให้หนูอย่างที่ไม่มีครูท่านใดจะทำให้หนู อาทิเช่นร่วมกันแอบซุ่มจัดงานวันเกิดเซอร์ไพร้ส์ครูจินตาที่บ้านครูเอง แม้ว่าจะผ่านมา 20 ปีและผ่านไปอีกหลายปี วันนั้นหนูจะไม่มีวันลืมค่ะ เราสนุกกันมากจริงไหมคะ? เตี๊ยมวางแผนกันอยู่ 2 คน และผลออกมาก็เป็นความสุขที่สุดของทุกคนที่มา ในเวลาที่หนูเขียนอยู่นี้ ภาพครูและเพื่อน ๆ วัฒนารุ่นของครูกรูกันเข้าไปกราบครูอายะดา พร้อมเสียงกรี๊ดกร๊าดดีใจปนประหลาดใจ ก็ยังชัดอยู่ในความทรงจำเลยค่ะ หนูไม่เคยคิดว่าจะได้เห็นครู ๆ วัย 70 กว่ากรี๊ดกัน ก็ได้เห็นในวันนั้น

เพื่อนหลายคนเคยถาม ทำไมเธอสนิทกับครูชัชว์ เพราะครูไม่ได้สอนพวกหนู เพื่อน ๆ เลยแปลกใจค่ะ แต่วันนี้เพื่อน ๆ คงเลิกแปลกใจแล้ว เพราะพี่เจนทำให้หนูเที่ยวร่อนไปทุกรุ่น 555555  แต่รุ่นเดอะวัฒนาคนแรกที่หนูทำตัวสบาย ๆ ด้วยได้ทุกโอกาสคือครูชัชว์คนนี้ค่ะ

สมัยที่หนูยังมีรถเป็นของตัวเอง เราไปไหนมาไหนด้วยกันหลายครั้ง และทุกครั้งที่หนูโทรไปชวนครู หรือครูโทรมาชวนหนูไปนั่นมานี่ ครูไม่เคยสร้างความลำบากใจในการดูแลผู้สูงอายุเลย ตรงข้ามการดูแลครูเป็นเรื่องง่ายที่สุด หนูจึงออกจะเขินเวลาที่ครูพูดกับใคร ๆ ว่าหนูดูแลครูดีอย่างงั้นอย่างงี้ เพราะในความเป็นจริงหนูแทบไม่ได้ทำอะไรเลย เวลาเราไปเที่ยวห้างกัน หนูให้ครูนั่งรถเข็นก็จริง แต่รถเข็นนอกจากมีครูแล้วก็ยังมีของที่มาซื้อเพียบ สบาย..ไม่ต้องหิ้ว 55555

และเมื่อหนูไม่มีรถ เราก็ยังไปกินข้าวที่พาราไดซ์ตั้งแต่ยังเป็นห้างเสรีหลายหน ใช้วิธีต่างคนต่างนั่งแท็กซี่ไปเจอกัน โดยที่หนูจะไปรอรับครูที่ประตูตลาดเสรี พอกินเสร็จก็ส่งครูขึ้นแท็กซี่ มานั่งนึก ๆ ดูครูเหมือนอาม่าของหนูเลยค่ะ เป็นผู้สูงอายุที่ดูแลและเอาใจง่าย ไม่เคยฉุนเฉียวใส่ลูกหลาน หลานจะทำอะไรให้ มากแค่ไหน น้อยแค่ไหน ก็ดีใจเท่ากัน ไม่เรียกร้องให้ใครมาทำนั่นทำนี่ให้

สมัยที่หูยังใช้การได้ดีกว่านี้ หนูมักจะโทรไปคุยกับครู บางทีหายไปนานครูก็จะเป็นฝ่ายโทรมาคุยด้วย ครูชัชว์เป็นชาววัฒเนี่ยนของแท้แน่นอนค่ะ เพราะคุยเก่งมาก ๆ คุยทีเป็นชั่วโมง ๆ เวลาที่เหงา ๆ เบื่อ ๆ โทรหาครูแป๊บเดียวหายเหงาเลยค่ะ แต่พอหูหนูหาของไม่ค่อยเจอ หนูก็ไม่ได้โทรหาครูด้วยตัวเอง แต่จะใช้ให้มีทองแท้โทรหาคุณยายชัชว์แทน กว่าจะวางสายมีทองแท้หูแดงเลย 5555555 พอถามว่าคุณยายชัชว์ว่ายังไงบ้าง มันตอบว่า “คุณยายชัชว์สบายดีครับ” 55555555 สรุปได้กระชับมากใช่ไหมคะ?

ครั้งสุดท้ายที่หนูไปหาครูที่บ้าน ทันทีที่หนูเดินเข้าไปในบ้าน ครูก็พูดด้วยความดีใจว่า “กำลังคิดถึงเธออยู่ทีเดียว” แล้วครูก็ชวนหนูคุยนั่นคุยนี่อยู่นาน ครูบอกว่าเหงาปาก 5555555 เพราะคุยกับลูกก็ไม่เหมือนคุยกับวัฒนาด้วยกัน ถ้าพี่ปูมาจากนิวซีแลนด์ ครูก็ไม่ค่อยเท่าไร พอไม่มีพี่ปู ครูก็จะเกิดอาการเหงาปากขึ้นมา วันนี้ครูคงไม่เหงาอีกต่อไปแล้ว ป่านนี้คงนั่งล้อมวงกับครูจินตา ครูแม่เสือทั้ง 3 ณ นคร ครูอายะดา ครูประพิธ คุยกันลั่นสวรรค์ไปแล้วมั้งคะ

ครูชัชว์ขา หนูจะคิดถึงและจดจำเรื่องราวอันมากมายระหว่างเราตลอดไป หนูจะรำลึกถึงความเมตตาของครูที่มีให้หนูอย่างสม่ำเสมอตั้งแต่วันแรกที่รู้จักกัน จวบจนวันสุดท้ายที่เราเจอกันด้วยความกตัญญูไม่เสื่อมคลาย หนูขอให้ดวงวิญญาณของครูจงสว่างสดใส และมีความสงบสุขในภพนิรันดร์ และครูขา หนูรักครูค่ะ.