นั่งรถไฟไปนคร

ช่างสะออนในหัวใจ
เหตุการณ์บางอย่าง แม้ว่าจะผ่านไปนานแสนนาน ความที่มันทำให้หัวใจสะออน เลยจำได้แม่น ตอนนี้ต้องมีคนถามก่อนเลยว่า “สะออน” มันแปลว่าอะไร  ไปถามอัสนี-วสันต์ค่ะ ได้คำตอบแล้วมาบอกด้วยนะคะ 5555555 เอ้า ถ้าฉันไม่รู้ความหมายแล้วเอามาเขียนได้ไง ก็แบบว่าคำมันเท่ห์ดี เปล่าหรอกค่ะ ฉันเข้าใจความหมาย แต่ไม่รู้จะอธิบายยังไงนอกจากจะบอกว่า มันสะออนน่ะ เข้าใจไหมว่ามันสะออน 555555

ครูภิญโญ เคยเป็นชื่อที่ฉันรู้สึกเกรงขาม เกรงใจ เกรงกลัว...บอกได้เลยว่าตอนเป็นนักเรียนวัฒนา ไม่เคย “รัก”ครูภิญโญสักนิด ไม่เคยอยากใกล้ชิดแม้แต่นิดเดียวจริง ๆ ค่ะ  เพราะอะไร...เชื่อว่าหลาย ๆ คนเข้าใจ แล้วไฉนจึงกลับเป็นว่าฉันรักครูภิญโญไปได้?  ไม่เพียงแต่รัก แต่ยังเคารพในจิตวิญญาณความเป็นครูอย่างเหลือล้น เพราะพอได้ปีนข้ามกำแพงมารู้จักตัวตนครูจริง ๆ  ใครที่ได้ทำอย่างฉันคงเข้าใจ

ตั้งแต่สมัยเด็ก ๆ ครูภิญโญ ครูเพ็ญเพ็ชร ครูไพจิตร เป็นเสมือน 3 แม่เสือแห่งโรงเรียนวัฒนา แต่ละคนมีความดุไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากันเลย แต่ผู้ที่ดุสุดคือครูภิญโญ ฉันจำได้ว่าสมัยเด็ก ๆ เวลาเดินไปไหน ๆ ถ้าเห็นครูภิญโญเดินมาตามโรงเตี๊ยม และมีเวลาหลบทัน ฉันจะเลี่ยงไปทันที เวลามีเพื่อนมาตามว่า “นพพร ครูภิญโญเรียก” ก็จะถามตัวเองไปตลอดทางว่า วันนี้เราทำไรผิดหว่า? ไม่เค้ย ไม่เคยปลอดโปร่งใจเวลาโดนครูภิญโญเรียกหา จริง ๆ ค่ะ

พอวันนี้มานึกย้อนไป ในชีวิตความเป็นนักเรียนวัฒนา ฉันยังไม่เคยโดนครูภิญโญทำโทษเลยแม้แต่ครั้งเดียว แล้วทำไมถึงได้กลัวครูนักหนา?  อาจจะเพราะตัวครูสูงใหญ่ ใส่เสื้อผ้าแบบเดียวเป็น pattern เท่าที่จำได้มีครูผินกับครูประพิธด้วยที่แต่งตัวเหมือน ๆ กันแทบทุกวัน แต่ pattern ของครูภิญโญดูน่ากลัว 55555555 ทั้ง ๆ ที่ก็เสื้อขาวเรียบ ๆ กับกระโปรงไม่มีกลีบสีดำ-น้ำตาล-กรมท่าเท่านั้นเอง แต่คงเป็นเพราะบุคลิกกับใบหน้าที่มักจะถมึงขึงขัง เวลาครูภิญโญจ้องมองใคร บางทีเราก็ไม่แน่ใจ เพราะลูกตาข้างหนึ่งมองเรา อีกข้างมองไปทางอื่น เลยเดาใจครูยาก

ตอนที่จบออกจากโรงเรียน ฉันมักจะกลับเข้าไปเดินเล่น ไปสวัสดีครูเก่า ๆ ด้วยความรักและคิดถึง แต่ไม่เคยคิดจะเข้าไปหาครูภิญโญเลยสักครั้ง

จำได้ดีว่าวันหนึ่ง ครูเสริมศรีบอกฉันว่า “นพพร วันนี้มีแกงคั่วสับปะรด ไปกินไหม”  “ไปค่ะ ๆ” ตอบอย่างลัลล้ามาก เพราะชอบแกงคั่วสับปะรดสุด ๆ นึกว่าครูเสริมศรีเป็นครูเวรกินข้าว คงพาฉันไปนั่งกินที่โต๊ะนักเรียน แต่มันยังไม่ 5 โมงนิ ครูจะจูงฉันไปไหนเนี่ยะ ทันใดนั้น ฉันก็เห็นครูผู้ใหญ่ครบทีมนั่งในห้องอาหาร อารมณ์ตอนนั้นขนลุกชัน 555555 หยุดเดินทันที “ครูฮ้า...หนูไม่กินแล้วฮ่ะ” มือครูเสริมศรีจับแน่นที่ข้อมือฉันยังกับผู้คุมจับนักโทษ “ทำไมล่ะ เข้ามากินเถอะ” และแล้วครูทั้งหมดในห้องอาหารก็หันมามองนอกห้อง สมัยก่อนมีมุ้งลวดค่ะ ถึงภาพจะไม่ชัดแต่ก็สัมผัสได้ถึงรังสีอำมหิต 55555 เป็นใคร ๆ จะเข้าไปได้อย่างสบายใจมั่ง? ในเมื่อโต๊ะที่ว่ามีครูประพิธ ครูภิญโญ ครูเพ็ญเพ็ชร เป็นอาทิ เรียกว่ารวบรวมระดับหัวกระทิดุ ๆ ของวัฒนาอ่ะ “หนูไม่กินจริง ๆ นะครูอ่ะ” อยากร้องไห้ 555555 ไม่น่าตะกละแต่ต้นเล้ยพับเผื่อย แต่ด้วยรังสีที่ผ่านทะลุมุ้งลวดมา..มันทำให้ขาอ่อน ไร้แรงต้านทาน ในที่สุดครูเสริมศรีก็ลากฉันเข้าไปในห้องอาหารครูจนได้   ปกติห้องอาหารครูก็เป็นพื้นที่อันศักดิ์สิทธิ์ที่นักเรียนไม่ได้เข้ามาเหยียบกันอยู่แล้ว นี่ยังมานั่งกินข้าวอีก? 55555 หัวเราะเสียงสั่น ๆ ค่ะ บรรยากาศตอนนั้นน่าสะพรึงกลัวจริง ๆ นะคะ ฉันยังจำความรู้สีกได้ดีถึงเดี๋ยวนี้เลย หัวใจเต้นแรงมาก ๆ ความดันขึ้นจนปวดหัวตึ้บ ตอนนั้นยั๊วะครูเสริมศรีหน่อย ๆ 555555 เหงื่อก็ออกตามมือ พอเดินเข้าห้องอาหารก็ก้มหน้างุดเลย ไม่พูดอะไร ไม่ได้ไปไหว้สวัสดีครู ๆ ด้วยซ้ำไป กลัวขนาดนี้แหละค่ะคิดดู

แต่ครูเสริมศรีก็ทำเหมือนไม่รู้อะไร ตักข้าวให้แล้วก็อธิษฐานก่อนกินข้าว ระหว่างนั้นฉันนั่งใจสั่น จำไม่ได้ว่ามองอะไรรู้แต่ว่าไม่ได้มองไปทิศนั้นละกัน พอครูเสริมศรีขอบคุณพระเจ้าเสร็จก็ชวนให้ฉันกิน ฉันก็ได้แต่งึมงำ ๆ บ่นว่า “ครูอ่ะ ๆ” อยู่เบา ๆ เพราะในโต๊ะก็มีครูอื่น ๆ อีก และโต๊ะครูผู้ใหญ่แม้จะอยู่ในสุดติดกำแพงห้อง แต่ก็ไม่ไกลเท่าไร รังสีพุ่งมากระทบเปรี๊ยะ ๆ เป็นระยะ ๆ 555555 ครูโต๊ะอื่น ๆ ก็มองมาเหมือนกันแต่ไม่มีใครพูดอะไร หรือจะพูดก็ไม่รู้ โดนรังสีจนหูดับไปแล้ว 555555 อย่าว่าแต่หู ตาก็พร่ามัวไปหมด แต่จมูกยังดี อยากกินแกงจัง.....แต่จะกลืนลงไหมเนี่ยะ 5555555

หลังจากที่ฉันเข้าไป ไม่น่าจะเกิน 5 นาที ครูผู้ใหญ่ก็พร้อมใจกันลุกแล้วเดินออกไปเงียบ ๆ นพพรนั่งใจสั่นตัวสั่นอยู่ที่โต๊ะนั่นแหละ พอครูผู้ใหญ่เดินออกไปหมดแล้ว ครูเสริมศรีก็แซวฉันแบบหัวเราะ ๆ ว่า “ไปหมดแล้ว ทีนี้กินได้แล้วนะจ๊ะ” “ครูอ่ะ” ฉันตัดพ้อครูเสียงดังขึ้น แต่ก็กินอย่างมีความสุข อา...แกงคั่วที่คิดถึง 5555555

นั่นคือครั้งแรกที่ฉันรู้ว่าครูเหล่านั้นไม่ได้ดุร้ายอย่างที่คิด จริง ๆ แล้วครูออกจะมีเมตตาสูงด้วยซ้ำไป เพราะรู้ว่าฉันกลัวจนอึดอัดแทบหายใจไม่ออก เลยออกจากห้องอาหารไป ทั้ง ๆ ที่อาจจะยังไม่อิ่มกันเท่าไรก็ได้ มานึก ๆ ดู ฉันนี่แย่ชะมัด ไม่ไปสวัสดีครูแล้วยังทำให้ครูกินไม่เต็มที่ในมื้อนั้นอีก หากครูสามารถรับรู้ได้ในญาณวิถีใด ๆ ขอได้รับความขอบคุณอย่างเต็มตื้นจากหนูด้วยนะคะ

บุคคลแรกที่ทำให้ฉันอยากใกล้ชิดครูภิญโญ คือครูชัชว์ค่ะ ครูชัชว์บอกว่าครูภิญโญรักฉันมาก ...ครั้งแรกที่ได้ยิน จำได้ว่าเหวอเลยค่ะ แต่ครูชัชว์ก็เล่าให้ฟังว่าครูภิญโญสนิทกับครูจินตา และครูชัชว์ มักจะพูดถึงฉันให้ครูชัชว์ฟัง แต่ฉันก็ไม่ได้ถามครูชัชว์ว่าครูภิญโญพูดถึงฉันว่ายังไง ในหัวมันมึนงงค่ะว่าฉันไปทำอะไรให้ครูภิญโญรัก? 5555555 แต่ก็นะ เป็นความรู้สึกที่อบอุ่นดีค่ะ  ทำให้นึกได้ว่าเพื่อนเคยเล่าว่าตอนที่ฉันไปเมกาแล้วเขียนจดหมายมาถึงคณาจารย์โรงเรียนวัฒนาฯ นั้น ครูภิญโญเอาจดหมายฉันไปอ่านในโบสถ์ แล้วพูดชื่นชมฉัน แต่ฉันก็ยังไม่มีความคิดที่จะเข้าไปคุยกับครู หรือเขียนจดหมายถึงครูโดยตรง  บอกแล้วไงคะว่ามีกำแพงที่สูงและหนาเตอะระหว่างครูภิญโญและฉัน

แต่พอครูชัชว์พูดหลายครั้งว่าครูภิญโญรักฉัน ของงี้มันต้องพิสูจน์ 55555 ตอนนั้นครูภิญโญกลับไปอยู่นครแล้ว แต่ครูเพ็ญเพ็ชรยังอยู่ฉันจึงไปขอที่อยู่มา แล้วก็เขียนจดหมายไปถึงครู จำไม่ได้ว่าเขียนอะไรไป แต่ครูภิญโญตอบจดหมายมาค่ะ เสียดายที่จดหมายเหล่านั้นฉันเก็บไว้ แต่ย้ายที่อยู่บ่อยเกินไปทำให้สาบสูญไป เสียดายจริง ๆ ค่ะ ตอนนี้กำแพงนั้นก็บางและเตี้ยลงหน่อยแล้ว แต่ฉันก็ยังไม่คิดจะข้ามอยู่ดี จนวันหนึ่งฉันไปเที่ยววัฒนาเช่นเคย ไม่รู้มีใครมาบอกฉันให้ไปหาครูภิญโญที่ตึก 5  และจากครั้งนั้นเอง กำแพงเบอร์ลินก็ถูกทำลายลง ฉันได้เห็นครูยิ้มแย้มทักทาย มีบุคลิกที่เข้าถึงได้ เหตุการณ์ผ่านมา 30 ปี ฉันจำไม่ได้ว่าคุยอะไรกับครูบ้าง จำได้แต่ว่าฉันบอกตัวเองว่า...ครูภิญโญไม่ได้น่ากลัวอะไรเลย ตรงข้ามเป็นครูที่ใจดีมาก ๆ ด้วย

ตั้งแต่นั้นมา ถ้าฉันไปวัฒนา ถัดจากครูผิน ครูวรรณดี ...ครูภิญโญจะเป็นบุคคลที่ฉันถามหาว่ามาจากนครหรือเปล่า? ถ้าครูมาฉันจะต้องขึ้นไปนั่งคุยกับครูตลอด จนกระทั่งมาถึงช่วงที่ครูไม่ขึ้นกรุงเทพอีกเลย  ฉันก็เริ่มคิดแล้วว่าสักวัน...ฉันจะไปหาครูที่นครให้ได้ 

แล้ววันนั้นก็มาถึง ฉันรู้จักเพื่อนใหม่ เขาเป็นคนพัทลุง ปีหนึ่งเขาก็ชวนฉันไปเที่ยวบ้านเขาที่พัทลุง สิ่งแรกที่ฉันเรียกร้องก็คือเขาต้องพาฉันไปหาครูภิญโญที่นคร  และต้องตามหาบ้านให้เจอด้วย เขาบอกว่าสบายมาก เพราะเขาเคยเป็นนักเรียนที่นครมาก่อน รู้จักนครทะลุปรุโปร่ง

วันนั้นเจอครูเพ็ญเพ็ชรด้วย เป็นครั้งสุดท้ายที่เจอ..เพราะจากนั้นไม่นาน ครูเพ็ญเพ็ชรก็ไปอยู่กับพระเจ้าค่ะ ครูภิญโญพาไปกินขนมจีน และสอนให้กินแบบคนใต้คือใส่น้ำยา น้ำพริกและหลายๆ  อย่างรวมกัน อีตอนแรกฉันแอบแหยะมาก หนูไม่ใช่พระนะคะครู จะได้กินแบบนั้น แต่แบบว่ายังเกรง ๆ กลัว ๆ ครูอยู่ ครูบอกให้ทำอะไรก็ต้องทำ 555555 แต่ว่ามันอร่อยจริง ๆ ค่ะ ตั้งแต่นั้นมาฉันก็มักจะอ้อนครูว่าคิดถึงขนมจีนปักษ์ใต้ประจำ

นี่คือที่มา....ที่ยาวเหยียดกว่าจะเข้าเรื่อง 55555 ยังไม่ได้เข้าเรื่องอีกเหรอ?  ยังค่ะ 55555555 พอฉันกลับจากนคร ฉันก็ไปเล่าให้ครูจินตาฟัง ให้ปีหนึ่ง...ครูจินตาก็บอกฉันว่า “นพพร พาครูไปเยี่ยมครูภิญโญหน่อยซิ” ตึ่ง...โป๊ะ...55555555 มึนเลยค่ะแว้บแรกที่ได้ยิน ไม่ใช่แค่ครูจินตาคนเดียว ยังมีครูชัชว์อีกคน แม้ว่าจะกังวล แต่ฉันก็สนุกไปกับการวางแผนไปนครของครู ๆ  เริ่มแรกครูจินตาบอกให้จองโรงแรม เอาที่ใกล้ ๆ บ้านครูภิญโญ แล้วฉันจะรู้ไหมว่าโรงแรมไหนใกล้ เลยต้องโทรไปถามครูภิญโญ ครูภิญโญบอกให้มาค้างที่บ้านครู มีห้องเหลือ 1 ห้อง คือห้องครูเพ็ญเพ็ชร ตอนนั้นครูเพ็ญเพ็ชรเสียไปแล้วค่ะ ฟังว่าต้องไปนอนห้องครูเพ็ญเพ็ชร หัวใจฉันมันก็แสนจะสะออน 55555 เรื่องที่พักจบไป ก็มีเรื่องการเดินทางมาอีก  จะเดินทางไปอย่างไรดี? ถ้าบินไป ก็จะลำบากว่าจะไปบ้านครูยังไง เลยตัดสินใจว่าไม่บิน เมื่อไม่บินก็เหลือรถทัวร์ กับรถไฟ  มาสรุปที่รถไฟแบบตู้นอน น่าจะเป็นการเดินทางที่ปลอดภัยและสะดวกสบายที่สุดแล้ว ตอนนั้นครู ๆ ก็น่าจะ 75 อั๊พกันแล้วค่ะ แถมครูจินตามีปัญหาเกี่ยวกับระบบขับถ่ายอีก ส่วนครูชัชว์ก็เข่าไม่ค่อยดี โอ้วววว แล้วฉันจะดูแลไหวไหมเนี่ยะ 5555555

แต่นั่นกลับเป็นอีกครั้งที่ฉันตระหนักในความเมตตาของครูทุกท่าน เนื่องจากครูเห็นฉันมาตั้งแต่เด็ก ครูจึงรู้จักและเข้าใจฉันมากกว่าที่ฉันคิดนัก ครูชัชว์กับครูจินตานอนชั้นล่างฉันนอนชั้นบน สิ่งเดียวที่ฉันเป็นห่วงคือการเดินไปห้องน้ำ แม้ว่าจะมีที่ให้เกาะจับตลอดทาง แต่ฉันก็ไม่อาจวางใจได้ เนื่องจากก่อนที่จะออกจากบ้าน ลูก ๆ ครูทั้งสองบ้านต่างฝากฝังคุณแม่ไว้กับฉัน ถ้าเกิดอะไรขึ้น ฉันรับเละแน่นอน 

แล้วไอ้ตัวฉันก็แข็งแรงเดินดีเหลือเกินนะ 555555 แต่จริง ๆแล้วการดูแลครูจินตากับครูชัชว์กลับไม่มีเรื่องน่าเป็นห่วงอย่างที่คิดเลย เรียกว่าฉันวิตกจริตไปเอง ครูทั้งสองมีความพร้อมในการเดินทางครั้งนั้นเป็นอย่างดี  พอเขาปูเตียงเรียบร้อย ก่อนจะเข้านอน ฉันก็บอกครูว่าถ้าจะเข้าห้องน้ำต้องเรียกฉันทุกครั้ง จะถี่ หรือดึกแค่ไหนก็ห้ามเกรงใจเด็ดขาด ครูก็รับปาก แต่ดูจากสายตาครูแล้ว ...สรุปนพพรไม่ต้องนอน 555555 เพราะต้องคอยแอบดูว่าครูจะลุกไปห้องน้ำตอนไหน แต่เหตุการณ์บนรถไฟก็ผ่านไปด้วยดี ทั้งขาไปและขากลับ

เราไปถึงนครตอนสาย ๆ น่าจะประมาณ 10 โมงถ้าจำไม่ผิด ครูไพจิตรมารอรับพร้อมน้องชายครูที่ขับรถมาค่ะ ไปถึงบ้านครู ฉันตื่นเต้นมาก เพราะไม่เคยขึ้นชั้นสองมาก่อน 555555 ครูมีความเป็นอยู่ที่เรียบง่ายและสมถะมาก ๆ ค่ะ ลักษณะบ้านเป็นเหมือนทาวน์เฮ้าส์พอขึ้นไปก็มีห้อง 3 ห้องเรียงแถวไป หน้าห้องก็เป็นที่นั่งเล่น ลักษณะยาวๆ เรียบๆ คล้ายห้องที่ตึกห้าแหละค่ะ เมื่อขึ้นไปถึง ก็เจอโต๊ะกินข้าวที่เรียงรายไปด้วยขนมจีนและน้ำยาไม่ต่ำกว่า 7 ชนิด จำนวนที่เห็นนี่รับแขกได้สิบกว่าคนสบาย ๆ ค่ะ แต่ครูภิญโญจัดเพื่อต้อนรับเรา 3 คน

“โหย ทำไมเยอะแยะนักล่ะ” ครูจินตายังพูดแบบนี้เลย

“นพพรเขาชอบร้านนี้” ครูภิญโญตอบ “เดี๋ยวนี้ฉันมันออกไปข้างนอกไม่ไหวแล้วเลยให้ราศีไปซื้อมาเมื่อเช้านี้”

ดูเอาเถอะ ครูยังจำได้เสมอว่าฉันชอบ แต่ว่ามันเยอะไปหรือเปล่านั่น????

“มากันแค่ 3 คน จัดรับซะอย่างกับมา 20 คน” ครูจินตาบ่น คงจะเสียดายของมั้งคะ เพราะยังไงก็กินไม่หมดหรอกค่ะ แบบว่าเยอะจริง ๆ

แล้ววัฒนาทุกรุ่น...พอเจอกันก็เม้าท์แตกกระจายจริง ๆ ฉันไม่เคยเห็นครูภิญโญพูดมาก...ไม่ใช่แล้ว เรื่องพูดมากนี่เห็นบ่อย ๆ แต่ไม่เคยเห็นครูคุยเล่นมาก่อน ประทับใจมากค่ะ ครู ๆ 4 ท่าน ครูภิญโญ ครูจินตา ครูไพจิตร ครูชัชว์ คุยกันสารพัดสารพันเรื่อง แถมบางทีใช้ภาษาปักษ์ใต้  ไอ้ฉันก็...ปกติใช้ภาษาไทยแล้วมาเม้าท์แตกต่อหน้าฉันก็ฟังไม่ทันอยู่แล้ว มาเจอภาษาต่างถิ่นเข้าก็นั่งบื้อไปเท่านั้น แต่ไม่เบื่อเลยค่ะ ได้เห็นครู ๆ ยิ้มแย้ม หัวเราะเฮฮากัน ความสุขก็เต็มตื้นหัวใจแล้วค่ะ ตามเคย นพพรถ่ายรูปแหลก ครูก็คุยไป นพพรก็ถ่ายรูปไป ถ่ายครูภิญโญเยอะสุด เพราะอยู่ไกล นาน ๆ จะมาหา ทุกทีที่มาก็ไม่เคยมีกล้องมา ครั้งนี้จึงถ่ายจนครูถามดุ ๆ ว่า “เธอจะถ่ายรูปฉันเยอะไปหรือเปล่า?” แต่ตอนนี้ฉันไม่กลัวครูแล้วค่ะ เลยยิ้ม ๆ แล้วกดแชตเตอร์ต่อไป จนเช้าอีกวัน ครูก็เรียกฉันมา แล้วถอดแว่นตาออก “นพพร ถ่ายรูปฉันรูปนี้ แล้วพอได้แล้วนะ” 55555  ที่จริง...กล้องสมัยก่อนเป็นกล้องฟิล์ม ฉันทำได้แค่ถ่ายจนหมดฟิล์ม 1 ม้วนเท่านั้น เพราะฉันถอดและใส่ฟิล์มไม่เป็น ต้องเอาไปให้ที่ร้านทำให้ ก็เลยถ่ายมาได้แค่ 36 รูป แต่ก็เป็น 36 รูปที่มีค่ามาก ส่วนภาพที่เหลือต้องเก็บไว้ในเมโมรี่สติ๊กของสมอง ทุกวันนี้ ขณะที่เขียนก็ยังจดจำภาพระเบียงหน้าห้องที่ครู ๆ 4 ท่านนั่งคุยกันหัวเราะกันได้ดี ฉันคงเสียดายแย่ถ้าไม่ได้พาครูจินตากับครูชัชว์ไปนครตอนนั้น เพราะดูเหมือนจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ท่านทั้ง 4 ได้พบกัน ในเวลาต่อมาไม่นานเท่าไร ครูไพจิตรก็จากไป  และครูภิญโญ ครูจินตาก็ตามไปในเวลาไม่กี่ปีถัดมา... แม้ว่าครู ๆ จะจากไป และฉันไม่สามารถจะไปหาครูทุกครั้งที่คิดถึงอีกแล้วก็ตาม แต่ความทรงจำเหล่านั้นยังอยู่ดี  เสียงหัวเราะ ใบหน้ากระจ่างสว่างไสวของครู ๆ ตอนเม้าท์กระจายยังคงตราตรึง และคงจะอยู่ไปอีกนาน....

พอกลับมาได้ไม่กี่วันก็สิ้นปี ครูภิญโญส่งพัสดุมาที่บ้านฉัน เป็นฟรุ้ตเค้กแสนอร่อย 3 ก้อน ให้ฉันนำไปฝากครูจินตาและครูชัชว์ด้วย หลังจากที่ฉันไปนครครั้งนั้น ครูก็เริ่มมีอาการหลงมากขึ้น หูก็ตึงจนแซงหน้าฉันไป ฉันโทรไปหาครูบ้าง เขียนจดหมายไปคุยบ้าง แต่มีอยู่ครั้งหนึ่งครูโทรมาหาฉัน เพื่อจะบอกว่านิยายที่ฉันส่งไปให้อ่าน ครูอ่านไม่รู้เรื่อง 555555 ทำเอาใจเสียเลยครูอ่ะ แต่ก็เป็นนิยายที่ได้รับรางวัลคครั้งแรกและครั้งเดียวค่ะ

ครั้งสุดท้ายที่ฉันโทรไปหาครู เป็นอะไรที่ขำมากค่ะ ประมาณว่า

ครูจะบอกว่า “อะไรนะนพพร”

 “ครูสบายดีหรือเปล่าคะ”

 “นพพรว่าอะไรนะฉันไม่ค่อยได้ยินแล้ว”

ฉันตะโกนดัง ๆ “ครูสบายดีหรือเปล่าคะ”

 “หนูอย่าโทรมาบ่อยนะ เปลืองสตังค์”

 “ค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ หนูไม่ได้โทรบ่อยนี่คะ”

“นพพรว่าอะไรนะ”

“หนูคิดถึงครูค่ะ ครูรักษาสุขภาพด้วยนะคะ”

  “อะไรนะ”

“งั้นแค่นี้นะคะ”

“ว่าไงนะ”

ฉันเน้นช้า ๆ ดัง ๆ ชัด ๆ “แค่-นี้-นะ-คะ สวัสดีค่ะ”

“ว่าไงนะนพพร”

“ขอหนูคุยกับครูราศีได้ป่ะคะ”

“อะไรนะ”

“ครูราศีอยู่ไหมคะ ขอหนูคุยด้วยหน่อยค่ะ”

“อะไรนะหนู”

“แค่ก ๆ” เริ่มเจ็บคอ 5555 “งั้นหนูคุยแค่นี้ก่อนนะคะ”

“อะไรนะ หนูพูดดัง ๆ หน่อย ครูไม่ได้ยิน”

55555555 จะได้วางสายไหมเนี่ยะ

สรุปว่าคุยแบบนี้อยู่อีก 10 นาทีได้ฉันตัดสินใจวางสายไป ขอโทษนะคะครู แบบว่าหนูไม่รู้จะทำฉันใดจริง ๆ โปรดอภัยให้หนูที่เสียมรรยาทอย่างแรงด้วยนะคะ

ค่ะ นี่เป็นเพียงเรื่องราวสนุก ๆ ส่วนหนึ่ง  ที่ฉันอยากเล่าเพื่อสะท้อนให้เพื่อน ๆ และพี่ ๆ เห็นครูในอีกภาคหนึ่ง ที่เพื่อนฉันที่พัทลุงผู้ไม่เคยรู้จักครูภิญโญมาก่อน ออกปากกับฉันว่า “ครูพี่อ่องใจดีจัง” 55555555 เขาจะนึกภาพครูที่เฮี้ยบจัดชนิดเป็นที่สุดแห่งความดุในบรรดาครูทั้งหลาย (ในยุคของฉัน) ออกไหมน้อ?   เฉกเช่นเดียวกันกับเพื่อน ๆ ที่ไม่ได้เจอครูอีกเลย ก็คงนึกภาพครูในคราบของครูที่ใจดี มีเมตตาไม่ออกเช่นกันใช่ไหมคะ

บทความนี้ออกจะยาวเวิ่นเว้อไปหน่อย เพราะฉันเริ่มแก่ตัวก็เลยพูดมาก 5555555 แต่จุดประสงค์คือเพื่อบันทึกความจำของตัวเองไว้อ่านเองในภายหน้าด้วยค่ะ  มีหลายอย่างที่เริ่มจะจำไม่ได้  บางเรื่องราว คงไม่เป็นไรถ้าจะลืม แต่บางเรื่องราว ฉันคงเสียดายแย่ถ้าเกิดลืมเลือนไป  จริง ๆ แล้วครูภิญโญก็สอนให้ฉันรู้ว่า คนเรามองกันที่ภาพไม่ได้ บางครั้งอาจจะมีอะไรที่บดบังตัวตนจริง ๆ ของเขาซ่อนอยู่ จงให้โอกาสตัวเองในการทำความรู้จักคน ๆ นั้นอย่างถ่องแท้ อย่าแค่มองแล้วคิดไปเองว่าเขาจะเป็นยังไง เพราะบางครั้งเขาอาจจะมีสาเหตุ หรือความจำเป็นที่จะต้องแสดงออกเช่นนั้นก็ได้ จริง ๆ แล้วมนุษย์ทุกคนมีความอ่อนโยนซ่อนอยู่ในหัวใจด้วยกันทั้งสิ้น ลองค้นหา แล้วคุณจะพบ.