WWA 105 พาห55ษา

The great grand happy meeting ever…

ให้วันหนึ่งเพื่อนก็ส่งข้อความมาถึงฉันให้ช่วยกระจายข่าวว่าเราจะฉลองวันเกิดปีที่ 50 ของทุกคนในรุ่น และส่งท้ายปี 55 ด้วยกันที่ร้านตะลิงปลิง

หลังจากฉันโพสต์ไปไม่นาน ดี้ก็ออกแบบบัตรเชิญชวนที่น่ารักมาก ๆ มีโปรแกรมเป็นเรื่องเป็นราวทีเดียว โลโก้ดี้ดีไซน์ได้เก๋มาก เห็นแว้บแรกก็ปิ๊งทันที เชื่อว่าหลาย ๆ คนก็คิดเหมือนฉัน โพสต์ไปไม่นานก็มีเสียงตอบรับเข้ามาเรื่อย ๆ มีการฟอร์มทีมงานขึ้นมารับผิดชอบให้มีตติ้งครั้งนี้เป็น WWA105 พาห55ษาสมตามเจตนารมณ์ของโลโก้ให้จงได้   

ทีมงานเริ่มกระจายมอบหมายงานให้แต่ละคนทำไป อย่าถามว่าใครทำอะไรบ้าง เป็นความลับระดับชาติ แต่ความที่ฉันเป็นแอดมินหลักของ page wwa105 ที่ได้เป็นเพราะมีเวลาเยอะกว่าคนอื่น 555555 ก็เลยมีหน้าที่ต้องปักหลักกระจายข่าวไปตามคำสั่งของทีมงานตามแต่จะออกมา

จนกระทั่งวันหนึ่ง มีคำสั่งให้โพสต์บอกเพื่อน ๆ ส่งภาพวัยเด็กมาที่ทีมงานด้วย ฉันก็นึกสนุก ลองทำทำเนียบรุ่นแนว before and after คือเอารูปในวัยเรียนมาประกบคู่กับรูปปัจจุบัน ปรากฏว่าเป็นที่ชื่นชอบของเพื่อน ๆ เป็นอย่างยิ่ง กร๊าฟท์เรตติ้งห้อง 105 เริ่มไต่สูงขึ้นเรื่อย ๆ

เพื่อน ๆ ช่วยกันโทรตามเพื่อน ๆ ที่ไม่มี facebook หรือมีแต่ไม่ค่อยได้เข้า tag team กันโทรตามเพื่อนชนิดไม่กลัวเปลืองค่าโทรศัพท์ ปรากฎว่ามีการตอบรับมางานกันล้นหลามจนต้องมีประชุมด่วนเปลี่ยนสถานที่ก่อนวันงานประมาณอาทิตย์เดียว เนื่องจากคะเนดู ร้านตะลิงปลิงน่าจะเล็กเกินไปเสียแล้ว

ฉันตื่นเช้ามา (เป็นคนชอบนอนหัวค่ำ และตื่นเช้ามืด) ก็ได้รับมอบหมายงานให้กระจายข่าวในห้อง wwa105ว่าเปลี่ยนสถานที่จากร้านตะลิงปลิงเป็นโรงแรมปทุมวันปริ๊นเซส ก็บ่นกับดร.บีทันที ว้า..โรงแรมอีกแล้ว ไม่อยากเลยนิ  จัดกี่ทีก็โรงแรม ดร.บีคงเล็งเห็นอะไรบางอย่างจึงบอกเพื่อน ๆ ในเฟสบุ๊คว่าใครอยากบ่น ก็บ่นมาให้เสร็จเลยนะ วันงานจะได้ไม่ต้องบ่น ก็มีเสียงบ่นงุ๊งงิ๊งมาตามคำเรียกร้อง ไม่อยากไปเลย อาหารไม่อร่อย ไม่ประทับใจสถานที่ ฯลฯ ฟังดูเหมือนงานอาจจะกร่อย เพราะยอดคอนเฟิร์ม(ใหม่) กระดึ๊บช้าผิดกับตอนแรก จนชัก ๆ จะหวั่นว่าจาก 57 คนจะเหลือถึง 30 คนไหม?

ดร.บีจึงประกาศการันตี...ถ้างานไม่สนุกให้เตะตูดดี้ได้  อ่าวไหงไปเสนอตูดเพื่อนล่ะจ๊ะ ตูดตัวเองไม่ว่าง? จุ๋มเกรงว่าเพื่อนยังลังเลไม่มั่นใจ ก็เลยเสนอตัวตูดตัวเองเพิ่มพ่วงด้วยตูดแฝด งานนี้ไม่มีกร่อย เพราะถ้าไม่สนุก ได้เตะ 3 ตูดก็สนุกไปเอง.. เพื่อน ๆ เลยโอเค มากันตามเดิม คอนเฟิร์มตัวเลขกันเรื่อย ๆ จนคืนวันศุกร์เลยทีเดียว ตอนนี้ทีมงานก็ยิ้มได้แล้ว เพราะตัวเลขพุ่งไปถึง 60 คนทีเดียว

เรื่องเครื่องแต่งตัวอีกที่เป็นหัวข้อเม้าท์เม้นท์กัน เพราะธีมชุดงานครั้งนี้คือเบญจสีสำหรับสาววัยเบญจ(สิบ)เพศหลายคน ถึงกับหลังไมค์มาถาม “ต้อง 5 สีจริง ๆ เหรอ?” นายป๋อบอกว่าอุ้มค่าง 5 สีมาได้ไหม? ฉันบอกว่าได้ แต่ครอบปากไว้ด้วยนะ ป๋อค้อนทางตัวอักษร..ไม่ใช่หมานะ 555555 แม้กระทั่งคนคิดธีมยังมาบ่นกับฉันว่าจะเอาไงดี 5555555 ฉันก็ไม่ว่าอะไรนอกจาก “โสนะหน้า” 5555555 ช่างเป็นเพื่อนที่ดีจริง ๆ เลยนะนพพร!
ธีมเสื้อผ้าเป็นอะไรที่ถกกันมา ก่อนจะมาสรุปฟันธงแบบเผด็จการก็ไปเรื่อยตั้งแต่ธีมหมวก ธีม Dots ธีมขาสั้นฯลฯ ฉันเลยจับมันทุกธีมใส่หมด ประมาณ all-in one 55555555

พอเย็นวันเสาร์ป้อมมารับ เห็นเครื่องทรงของฉันแล้วแซวไม่ออกเพราะเป็นไข้ บอกว่าวันนี้รับหน้าที่พิธีกรดำเนินรายการคู่กับโอ๋ด้วย ระหว่างทางไปบ้านจิ๊บ ก็ได้รับข่าวจากนิดว่าอุตส่าห์ไปถึงบ้านเจี๊ยบกะหักดิบลากขึ้นรถไปงาน แต่เจี๊ยบไม่สบายซะนี่ น่าเสียดาย

ตอนไปรวมตัวที่บ้านจุ๋ม เห็นชุดแต่งตัวเพื่อน ๆ แล้วโอ้โห แต่ละนาง สีสันเจิดจ้าเจ็บตากันน่าดู นิดมีขนตาทองคำ แถมยังพกมาเผื่อเพื่อนคนไหนสนใจจะกระพริบ(กระพือ?)แผงขนตาทองคำปริบ ๆ บ้าง

หลาย ๆ คนเล่นง่าย ทาเล็บนิ้วละสีบ้าง ถุงน่องข้างละสีบ้าง ตุ้มหูข้างละสีบ้าง หลากหลายไอเดียกันไป ตอนขึ้นรถตู้กันเรียบร้อยแล้ว ฉันแอบเห็นแฟนจุ๋มส่ายหัวปลง ๆ เล็กน้อย 5555555

มาถึงโรงแรม เจอจวงที่ประตูโรงแรม เขาแวะมาก่อนไปงานศพที่วัด บอกว่าเสร็จจากงานนั้นแล้วจะมาอีกที เลยบอกว่าให้หาผ้าคลุมไหล่สี ๆ มาด้วย ขู่ว่าไม่งั้นโดนทำโทษให้ยืนหน้าประตูห้อง จวงทักท้วง..จะไปหาจากไหนล่ะ? ง่าย ๆ เลยเธอ เดินช็อปที่มาบุญครองนี่แหละ

ขึ้นไปที่ห้องจัดงาน ก้อยรออยู่แล้วพร้อมเค้กวุ้นแสนอร่อยที่เอามาฝากเพื่อน ๆ หิ้วกลับบ้านคนละกล่อง ระหว่างรอโรงแรมเคลียร์พื้นที่ห้อง ป้อมก็จับฉันมาแต่งหน้าให้ กลัวสวยไม่ทันเพื่อน แต่งไงก็สวยไม่ทัน ต้อง face off เท่านั้น ตอนเพื่อน ๆ ช่วยกันเตรียมงาน ฉันจำไม่ได้ว่าตัวเองได้ช่วยทำอะไร รู้สึกว่าจะไม่ได้ทำอะไรเลย 5555555 นอกจากเตรียมตัวร่อนทั่วงาน มิหนำซ้ำพออาหารยกมาตั้ง จิ๊บก็บอกกินได้เลยอ่อง เพื่อนรักรู้ใจว่าฉันหิวแล้ว เพราะเลยเวลากินข้าวของฉันมาแล้ว ฉันก็ว่าง่ายเชื่อฟังเพื่อน และน้ำย่อย ตักอาหารไปนั่งกินก่อนเลย

กินเสร็จเพื่อนๆ ก็เริ่มทยอยกันมา เสียงดังมากถึงมากที่สุด ขนาดว่ามีเห็ดเป็นหูยังมีชา ๆ แล้วพวกที่มีหูเป็นหูนี่ไม่รู้เป็นยังไงกันบ้าง เพื่อน ๆ บางคนไม่ได้เจอกันและกันมากกว่า 30 ปี บางคนเจอกันอยู่เรื่อย แต่ก็ยังกรี๊ดดีใจกันได้แรงดีไม่มีตก ทีมงานทำงานอย่างเหน็ดเหนื่อย เหนื่อยกับการหัวเราะ แต่เห็นหัวเราะเฮฮากัน ก็ขอบอกว่าเก็บเงินได้ครบไม่ขาดสักบาทเดียว

เปิดงานด้วยเพลง “โอ้วัฒนาของข้า” ครั้งก่อนร้องเพลง “วัฒนา เกียรติคุณล้ำค่า” ตอนปิดงาน แสดงว่าโรงเรียนอยู่ในใจ wwa105 เสมอ แต่ทำไมชวนไปเที่ยวโรงเรียนยากจังนิ 5555555 อาจจะมีคนอยากตอบว่า “ไม่มีใครเห็นโรงเรียนเป็นสถานที่ท่องเที่ยวเหมือนหล่อนนิ ไปอยู่ได้บ่อย ๆ” 55555555

แล้วก็มีโชว์เด็ดแอ๊ป-โอ๋ นุ่งโจงกระเบนแดงเสื้อขาวสวมหมวกขึ้นเวที แอ๊ปเต็มที่จนโจงกระเบนหลุด ทำเอาเพื่อน ๆ ขำกันทั้งงาน แต่คุณแอ๊ปเธอไม่มีสะดุดค่ะ ไปต่อได้โดยมีป้อมช่วยเหน็บเก็บชายกระเบน เก็บไปก็หัวเราะไปร้อนถึงโอ๋ต้องมาช่วยด้วยอีกคน

มีเกมทายคนในภาพ ช่วยกันทายเสียงลั่นไปทั้งห้อง งานนี้ต้องชื่นชมช่างภาพ(เอ๊าะและหล่อ) เก็บภาพบรรยากาศได้อย่างสวยงามมาให้พวกเราได้ชมและอมยิ้มกันย้อนหลัง เอื้อเฟื้อจัดหามาโดยควีน ขอขอบคุณ..

จริง ๆ ฉันก็นั่งดูรู้เรื่องบ้างไม่รู้บ้างประสาคนมีเห็ดอยู่ข้างหัว มาสะดุ้งตอนจิ๊บสะกิดให้ขึ้นเวที คือเขาประกวดเครื่องแต่งกาย พอรู้ว่าต้องขึ้นเวที เหงื่อเริ่มหยดเม็ดครึ่ง แต่เห็นมีเพื่อนร่วมชะตาหลายคนก็โอเค ไม่เป็นไรหรอกน่า แค่ขึ้นไปยืนโชว์ตัว กำลังโล่ง ๆ อยู่ไม่นาน อาราย...ต้องปราศรัยต้องเหรอ? จ๊าก!! อยากลงเวทีแล้ว 5555555 ทีแรกก็ยืนอยู่หัวแถว ค่อย ๆ ร่นถอยอันดับไปเรื่อย ๆ จน...~~เราถอยไปไม่ได้อีกแล้ว! 

ถูกจับตัวมายืนให้สปอร์ตไลท์ส่องหน้า พร้อมไมโครโฟนอันบะเฮิ่ม ยังยืนสั่นหัวไปมาเป็นพัดลมของน้องพลับไม่ยอมพูด เพื่อน ๆ ทั้งเวทีช่วยกันกล่อมแกมขู่ พูดไปเหอะ..ก็จะให้พูดไรล่า ไม่รู้จะพูดไรนิ..อะไรก็ได้สั้น ๆ ประโยคเดียวก็ได้ ถึงตอนนี้สาดตามองสายตาหลายสิบคู่กำลังลุ้นเป็นกำลังใจให้ทั้งบนและล่างเวที คิดว่าถ้าลวดลายมากอาจจะโดนรุม โทษฐานทำให้เสียเวลา เปล่าหรอก เพื่อน ๆ ใจดีกับฉันจะตาย ฉันออกน่ารักปานนี้ รุมกันไม่ลงหรอกเนอะ 555555 เพราะอะไรบางอย่างที่เหมือนกันในสายตาทุกคู่เหล่านั้น ทำให้คำพูดกลั่นออกมาจากใจ สั้น ๆ กระชับได้ใจความว่า “รักเพื่อน ๆ ทุกคนค่ะ”

เสียงเฮดังลั่นห้อง ไม่แน่ใจว่าเฮเพราะพูดได้โดนใจหรือว่าเฮเพราะดีใจที่ฉันพูดออกมา รายการจะได้ดำเนินต่อไปซะที 555555 และคงจะเพราะเห็นใจในวีรกรรมอันกล้าหาญของฉัน เลยมอบรางวัลให้ ขอบคุณเพื่อน ๆ ทุกคนไว้ณ ที่นี้อีกครั้งค่ะ ขอบคุณเบิ้ลที่ไม่ให้ฉันพูดอีกรอบตอนรับรางวัล 55555

เสียงคุยกัน เสียงหัวเราะดังมากจนพิธีกร 2 คนชักเอาไม่อยู่ ร้อนถึงดร.บีกับดี้ต้องขึ้นไปช่วยเสริมทัพ ตอนนี้เวลาใกล้หมด แต่ยังมีอีกหลายรายการยังไม่ได้ดำเนินเลย ตอนเตรียมงานลืมเผื่อเวลาสำหรับ hugs and greetsที่กินเวลาไปมากมาย ได้ยินว่าต้องตัดไปหลายรายการอย่างน่าเสียดาย เหลือไว้แต่ที่สำคัญและจำเป็นจริง ๆ เช่นการเลือกประธานรุ่น ถือเป็นการประชุมสภา wwa105 ไปซะเลยเพราะมากันเยอะดี ผลโหวตเป็นเอกฉันท์เลือกโอ๋ สิริวิมล สิทธิประศาสน์ขึ้นเป็นประธานรุ่น โดยระยะเวลาดำรงตำแหน่ง 2 ปี งานแรกที่ต้องทำคือหาเจ้าของแว่นตาที่มีผู้ลืมไว้ในงาน

จับฉลากรางวัลให้ได้ติดมือกลับบ้านกันทั่วหน้า งานนี้ให้ป๋อ..หนุ่มเดียวในรุ่นที่แทบไม่เคยขาดงานมีตติ้งรุ่นมาเป็นผู้มอบโชคแด่เพื่อน ๆ

แล้วก็มีรายการกล่าวขอบคุณผู้จัดงาน ขอบคุณควีนที่เอื้อเฟื้อช่างภาพ ขอบคุณนกที่เอื้อเฟื้อเครื่องเสียงคาราโอเกะ และบัตรล่องเรือเจ้าพระยา cruise มีตติ้งครั้งหน้า เราจะล่องเรือกัน..เยส!!! ขอบคุณก้อยที่นำขนมมาแจกเพื่อน ขอบคุณนายหัวที่จัดหาสถานที่แทนร้านเก่าได้ทันท่วงที ขอบคุณสปอนเซอร์รางวัลทั้งหลาย ขอบคุณทีมงานทุกคนที่ทำให้เกิดงานวันนี้ ขอบคุณและขอบคุณไม่จบไม่สิ้น เพราะเพื่อน ๆ มีความสุขหรรษากันจริง ๆ ทุกคนรู้สึกขอบคุณผู้ที่อยู่เบื้องหลัง ผู้เสียสละและทุ่มเทเพื่องานวันนี้ทั้งหมดจริง ๆ

ส่วนฉันมีสิ่งที่อยากพูด อยากบอกเพื่อนทุกคน แต่ไม่ได้ขึ้นพูดเพราะรู้ ๆ อยู่ เอาเป็นว่าพูดตรงนี้ละกัน 55555555 งานวันนี้จะเกิดขึ้นไม่ได้ ถ้าไม่มีความรักความผูกพันความสามัคคีของพวกเราทุกคน ขอบคุณที่รักและเข้าใจซึ่งกันและกัน ขอให้ความรักความอบอุ่นความสุขสนุกสนานจากงานมีตติ้งครั้งนี้ หล่อหลอมอยู่ในหัวใจพวกเราทุกคนไม่ว่าใครจะทำอะไรอยู่ที่ไหน ก็ให้สิ่งนี้เป็นกำลังใจให้เราฝ่าฟันจนสำเร็จลุล่วงไปด้วยดี ...จนกว่าเราจะได้เจอกันอีกครั้งบนเรือเจ้าพระยา 555555