A never ending story of napkin

สมบัติสุดขอบฟ้า...กระดาษเช็ดปาก?!?!?!

ขอเล่าเป็น 2 ภาคใน 1 เรื่องนะคะ 5555 มีอะไรแปลก ๆ ขึ้นเรื่อย ๆ

ภาคแรก หลังจากที่ฉันตื้อขอติดตามพี่เก็จไปช็อปปิ้งที่เจเจหลายรอบ ในที่สุดตื้อก็ครองโลก พี่เก็จยอมพาฉันไปเจเจ เย้~~ดีเอ๋ยดีใจ พี่เก็จบอกให้ไปถึงบ้านก่อน 8 โมงเช้า เรื่องให้ไปถึงเช้า ๆ ของถนัดค่ะ ชอบเป็น early birds ออกเดินทางแต่เช้าตรู่ หนอนเยอะดี เอ๊ย..การจราจรลื่นไหล และรถเมล์ก็หลวม ๆ ดีค่ะ มาถึงบ้านพี่เก็จด้วยใบหน้าดี๊ด๊าไม่เก็บอาการ เลยได้ยินคำคุ้นหูจากปากพี่เก็จ w e r .. พี่เก็จแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว แวะเก็บใบโหระพา แม้จะงงแต่ก็ไม่ได้ถาม ระหว่างนี้ก็นั่งรอเพื่อนพี่เก็จ สักพักหนึ่งเพื่อนพี่เก็จก็มาถึงค่ะ พี่อ้อยเขามารับกระเป๋าที่สั่งทำ แล้วพี่เก็จก็ให้กล่องทิชชู่เสื่อกกลายการ์ตูนเป็นของขวัญ พี่อ้อยชมว่าน่ารักถูกใจมากแล้วเลยออเดอร์ 15 ใบสำหรับแจกปีใหม่

จากทีแรกพี่เก็จตั้งใจว่าจะพาฉันเดินเที่ยวเฉย ๆ ไม่ซื้ออะไร ก็เลยต้องไปหาซื้อวัตถุดิบมาทำงานตามออเดอร์พี่อ้อย พี่อ้อยให้ติดรถไปลงที่ MTR ห้วยขวาง การเดินทางด้วยรถไฟฟ้าช่วยทุ่นเวลา และทุ่นพลังงานดี เมื่อไรมันจะไปโผล่แถวอ่อนนุช-ศรีนครินทร์ซะที ทุกวันนี้มาบ้านพี่เก็จลำเค็ญ...ขนาดลำเค็ญยังขยันไปซะบ่อย ถ้าไม่ลำเค็ญสงสัยเหมือนอยู่คนละบ้านแต่รั้วเดียวกัน 555555  มาถึงเจเจเช้า ๆ นี่ดีค่ะ ถึงแม้ร้านรวงจะยังเปิดกันไม่ครบ แต่ก็เดินสบายดี มาถึงก็ตรงไปที่ร้านบางไทร พุ่งไปงมหาไข่มุกใน napkin sea พี่เก็จคงลืมไปแล้วว่า...บอกว่าจะไม่ซื้ออะไร 5555555 พี่เก็จเลือกเร็วมากค่ะ คงจะเพราะถ้าเลือกช้า เดี๋ยวจะเยอะ  ส่วนฉันก็...พี่เก็จเอาอันนี้ดิ พี่เก็จอันนี้สวย  พี่เก็จเหลือบมองแว้บเดียว ฟ้าแล้บยังนานกว่าเลย 555555 แล้วบอกว่าno-k ฉันเลยไปยืนดูพี่เก็จเลือก บางทีพี่เก็จกำลังพิจารณาอยู่ ถ้าฉันบอกว่าไม่เห็นสวยเลย เหมือนผ่านQC + อย.คุณพี่เลือกลงตะกร้าเฉย ให้มันได้อย่างนี้ซิ! แล้วยังซื้อกรรไกรอันที่เท่าไรไม่รู้ได้ ซื้อน้ำยาเพิ่มด้วยค่ะ สรุปว่ามาถึงเจเจได้ไม่ถึง 1 ชั่วโมงก็ได้ของมาถือพอประมาณแล้ว สีหน้าพี่เก็จเริ่มมีความสุข 5555555 ตอนแรก ๆ หน้าไม่ค่อยเสบยค่ะ บอกว่านอนน้อยไป

หน่อย จะไม่ให้น้อยได้ยังไง เล่นทำดีคูผาดตอนกลางคืน แล้วตอนกลางวันตั้งแต่เปิดร้านเจ็ดวรงค์ ก็มีคนมาขอเรียนมั่ง มาปรึกษามั่ง มาเจ๊าะแจ๊ะมั่งทั้งวัน ...ฮอตฮิตอย่างรวดเร็ว แต่ยอดขายยังไม่ค่อยเขยิบ อยากรู้วิธีสร้างแบรนด์จัง 55555555

พอซื้อ napkin เสร็จพี่เก็จก็เดินแบบมีวัตถุประสงค์ พยายามไม่วอกแวก แต่คงพยายามมากไป เดินย้อนไปย้อนมา 3 รอบก็ยังหาควาย เอ๊ย ร้านไม่เจอ เลยโทรถามพิกัดร้านอีกที ไปถึงร้านขายกกปรากฏว่าของมีไม่พอ พี่เก็จเลยสั่งไว้ค่ะ แล้วไปอีกร้านเพื่อไปเอากล่องเปียโนที่สั่งไว้ มีโฆษณาคั่นรายการค่ะ เดิน ๆ อยู่พี่เก็จก็หันมาถามโดยที่ไม่ได้หยุดเดินนะ...ว่า “ทำไมถึงรักพี่?” 5555555 มันใช่เวลาและสถานที่ที่เหมาะจะถามเหรอคะเนี่ย 55555555 สงสัยถามเพื่อไม่ให้น้องเบื่อ ถามฆ่าความเซ็งที่หาร้านไม่เจอซะที 55555555 เป็นคำถามที่ไม่สามารถหาคำตอบได้ทันท่วงที แต่ก็ทำให้ฉันอารมณ์ดี ลืมไปเลยว่าเรากำลังหลงทางอยู่ จริง ๆ พี่เก็จออกจะเป็นห่วงเพื่อนร่วมทางมาก เพราะจะคอยหันมาดูอยู่เสมอ ๆ แล้วส่งเสียงอันห่วงใยสุด ๆ เป็นระยะ ๆ ว่า “อ่อง..ระวังของ” 555555555 คือพี่เก็จเขากลัวว่าฉันจะทำของข้างทางเขาตกลงมาแตกหักเสียหายน่ะค่ะ ไม่ได้หมายถึงให้ระวังคนล้วงกระเป๋าแต่อย่างไร ในที่สุดก่อนตะวันตกดิน..เว่อร์อีกแระ ก็เจอร้านแล้วค่ะ ระหว่างที่พี่เก็จกำลัง QC สินค้ากล่องเดียวอยู่ คุณน้องก็เดินดูนั่นนี่ในร้าน บทสรุปสองคนออกจากร้านด้วยเปียโน 1 หลังและหนังสือ 1 เล่ม 5555555

เดิน ๆ มาอีกเจอร้านขายกะลา ฉันติดใจผลงานกะลาของพี่เก็จมากที่สุด ถึงกับตั้งชื่อรุ่นผลิตภัณฑ์จากกะลาของพี่เก็จไว้ว่า “gala-Ket” อ่านแบบไทย ๆ ก็เป็นการะเกด 5555555 อะไรที่เพี้ยน ๆ ล่ะของถนัดนักล่ะ ชวนพี่เก็จแวะดู พี่เก็จก็คงชื่นชอบด้วยเหมือนกัน  สองคนพี่น้องจมอยู่ในร้านเกือบชั่วโมง ได้กะลาออกมา 1 ถุง 3 ชิ้น 55555555 หน้าพี่เก็จเริ่มเบิ่งบาน เหมือนดอกไม้ต้องแสงอรุณและหยาดน้ำค้างตอนใกล้รุ่ง พี่เก็จพาไปนั่งกินขนมจีน บอกว่าร้านนี้อร่อย แต่ไปถึงพี่เก็จก็จัดแจงล้างจานเป็นค่าอาหารก่อนเลย เปล่าหรอกค่ะ ...555555 ล้างเองก็ค่อยวางใจหน่อยไงคะ แล้วเปิดกระเป๋าหยิบผักมากินกับขนมจีน อืม อร่อยแอกอนิกส์มาก ๆ

ตอนนี้ก็เริ่มอยากกลับแล้ว เพราะว่าท้องหนักแต่ตัว (กระเป๋า) เบาแล้ว และคนก็เริ่มเยอะแล้วค่ะ แต่ต้องเข้าห้องน้ำก่อน พี่เก็จไปเข้าห้องน้ำ ฉันเข้าร้านขายหมวก 55555555 เดาได้ถูกต้องแล้วค่ะ...จบลงด้วยหมวกอีก 2 ใบ เอิ๊กกกกก ดีที่ร้านหมวกอยู่ใกล้ทางลง MTR จึงปิดฉากภาค 1 ด้วยประการฉะนี้.

ภาคหลัง ขอเท้าความจากภาค 1 เล็กน้อย เพราะสั่งกกไว้จำนวนหนึ่งใช่ไหมคะ ฉันก็เลยบอกพี่เก็จว่าจะตามไปช่วยหอบของ ทีแรกพี่เก็จไม่ให้ไปด้วย แต่แล้วก็เปลี่ยนใจในวันพฤหัสว่า..อ้ะ อยากไปก็ไป ลัลล้า~~~ พอดีฉันไปเจอหนังสือสอนทำดีคูผาดดี ๆ เล่มหนึ่ง อ่านแล้วชอบมากเลยซื้อมาว่าจะเอามาฝากพี่เก็จ แต่ระหว่างที่หนังสืออยู่บ้านก็เปิดอ่าน อ่านไปอ่านมา น่าสนใจมากค่ะ ต่อมกิเลสดีคูผาดถูกสร้างขึ้น 55555555 เลยว่าจะไปสอยของมาลองทำมั่ง ชิ้นแรกที่จะทำคือ “ของขวัญวันเกิดพี่เจน” 55555555 พี่เก็จนัดวันศุกร์ แต่ฝนตกหนักทั้งวันติด ๆ มา 3 วันแล้ว แอบกังวลนิดหน่อยว่ารถจะติดไหม? แล้วฝนจะตกไหม? แต่ก็มิได้หวั่นไหว ขอให้ได้ไปกับพี่เก็จ ที่ไหน ๆ ก็ไปหมด 555555555 คราวนี้เตรียมความพร้อมด้วยเป้ใหญ่ 1 ใบ ถุงผ้าขนาดจัมโบ้อีก 1 ถุง ไว้ใส่สัมภาระที่พี่เก็จจะซื้อเอาไปเผื่อ ๆ .. ย้ำค่ะว่า “เผื่อ ๆ”

งวดนี้ออกจากบ้านเช้ากว่าเดิมอีก เพราะติดรถสามีพี่เก็จไปลง MTR ค่ะ ก่อนออกจากบ้าน พี่เก็จถามว่าอ่องจะเอาผักเท่าไร 5555555 เตรียมผักไว้กินกลางวันแล้วพี่เรา มาถึงเจเจเช้ามากกว่าที่เคยมา ท้องฟ้าเป็นใจค่ะ ครึ้มพอประมาณ แต่ไร้กลิ่นไอฝน เป็นมิติหมาย เป็นฤกษ์ดีเหมาะต่อการช็อปปิ้งเป็นที่สุด สิ่งที่ไม่เข้าใจในพี่เก็จมีอยู่เรื่องหนึ่ง ซึ่งเป็นเรื่องใหญ่ และหลายคำถาม 5555555555 เรื่องนั้นคือเรื่อง N A P K I N ถ้าใครเห็นคลัง napkin ที่บ้านพี่เก็จแล้วจะต้องบอกว่ามันเยอะมากกกก และมีอย่างละ 1-2 แผ่นเท่านั้น แต่พอมีออเดอร์ที ก็ต้องออกมาซื้อใหม่ที 55555555 ประมาณลายที่มีอยู่เป็นร้อย ๆ ลายล้วนแล้วแต่หาฮวงจุ้ยดี ๆ ลงในผลิตภัณฑ์ไม่ได้ ฉันล่ะกลัวใจตัวเองเหมือนกัน เพราะตอนนี้ริจะทำมั่ง ที่จะทำไม่ใช่อะไรหรอกค่ะ บางทีลูกค้าถามหาของชิ้นใหญ่ ๆ กำหนดสเป็คมา พี่เก็จไม่ค่อยชอบใจ ประสาศิลปิน อารมณ์อ่อนไหว ฉันเป็นกับงานเขียน ส่วนพี่เก็จเป็นกับงานดีคูผาด ฉันก็เลยเข้าใจพี่เก็จดี แต่ก็ไม่อยากเสียลูกค้า เพราะกว่าจะมีลูกค้าเข้ามาเคาะระฆังสั่งซื้อของแต่ละราย มันง่ายอยู่หรือ?

จริง ๆ ฉันไม่ได้หวังจะร่ำรวยจากธุรกิจนี้มากไปกว่าความสุขของฉันและของพี่เก็จ ขอแค่ไม่ขาดทุนก็ปลื้มแล้วค่ะ และจะปลื้มมากขึ้นเรื่อย ๆ กับจำนวนเงินที่ได้มาสำหรับซื้อ napkin 5555555555 จริง ๆ นะ ดีคูผาดน่ะ อะไร ๆ ก็ไม่จรรโลงใจเท่า napkin เลยให้ตายซิแบทแมน

ดูอย่างวันนี้ซิคะ ไปถึงเจเจก็ตรงดิ่งไปร้านบางไทร แล้วก็งมหาสมบัติอยู่ในทะเล napkin ก่อนใครเพื่อน ยิ่งไปเช้า ๆ ไม่มีคน ยิ่งเพลินอุรากันใหญ่ ฉันเองก็เลือกซื้อกับเขาด้วย ก็ตั้งใจจะหัดแล้วนิ เลือกแป๊บเดียวได้นับสิบแผ่น ขนาดยังไม่รู้ว่าจะทำอะไร แล้วจะทำได้ไหม? ไอ้ที่ขอปันซื้อจากแตนก็ยังมีอยู่หลายสิบแผ่น เฮ้อ~~คิดแล้วให้หนักอก 5555555 ฉันซื้อชุดเริ่มต้นด้วย แปรง กาว น้ำยาเคลือบ กรรไกร สีต่าง ๆ ซื้อครบหมดยกเว้นสีขาว 55555555 ที่ไม่ซื้อเพราะกลัวว่ามันจะหนักค่ะ เนื่องจากต้องไปเอาของ ๆ พี่เก็จอีก อีกอย่างคิดว่าแรก ๆ จะยังไม่ทาสีค่ะ

หลังจากไปเอากล่องทิชชู่ที่สั่งคราวที่แล้ว เดินออกมา ผ่านร้านก๋วยเตี๋ยว พี่เก็จชวนว่ากินกันไหม? 10 โมงเนี่ยะนะ? มื้ออะไรคะคุณพี่? 5555555 พี่เก็จบอกว่ามื้อเที่ยง แต่ถ้ามาตอนเที่ยงคนเยอะ ร้านนี้พี่เก็จยกนิ้วว่าอร่อยมาก อีกอย่างคือวันนี้พี่เก็จจะพาไปเดินเที่ยวเจเจมอลล์ กินให้อิ่มซะทีเดียวจะได้ไม่ต้องพะวักพะวง ฉันคิดอยู่ 0.17 วิ....ก็ได้ค่ะ กินก็กิน ร้านนี้สะอาดสะอ้านกว่าร้านขนมจีน ตั้งอยู่ริมถนน พอนั่งปุ๊บ พี่เก็จก็สั่งเกาเหลา ฉันสั่งเส้นใหญ่แห้ง คนขายถามว่าปรุงเลยไหม? เอาเผ็ดแค่ไหน? ฉันบอกว่าไม่ต้องจะปรุงเอง แต่พี่เก็จบอกว่า ให้เขาปรุงให้ดิ เขาปรุงอร่อยนะ 5555555 สีหน้าท่าทางเชิญชวนจริงจังจริงใจสุด ๆ ฉันก็เลย เอ้า งั้นให้ร้านปรุงมา แต่ไม่ต้องเผ็ดมากนัก ระหว่างนั่งรอ พี่เก็จก็หยิบผักมาเตรียมพร้อมเต็มอัตรา 555555 วันนี้พกผักมาเยอะมากค่ะ ประมาณว่าเราสองคนกินไม่หมด พี่เก็จเลยแบ่งปันให้ลูกค้าที่เดินเข้ามา ทั้ง ๆ ที่ร้านก็มีผักชนิดเดียวกันปักอยู่ตรงหน้ากอบะเฮิ่มนี่แระ ผักใบใหญ่กว่าด้วย แต่พี่เก็จบอกลูกค้าคนนั้นว่าผักนี้อะฮั้นปลูกเองค่ะ ผักอนามัยแอกอนิก สะอาดปลอดภัยไร้กังวลแน่นอน ฉันแซวพี่เก็จว่า ทำไมไม่เอาข้าวสวยที่บ้านมาด้วยล่ะคะ สั่งแต่เกาเหลาอย่างเดียว ผักกับข้าวพกมาเอง พี่เก็จบอกว่าเดี๋ยวร้านเขาไล่ 55555555

มื้อหรรษาเล็ก ๆ ผ่านไปแล้ว ตอนนี้ก็มีพลังงานเต็มขีด พร้อมจะไล่ล่าสะสม napkin กันแล้วค่ะ ที่จริงพี่เก็จเขาแค่คิดจะพาไปเดินเล่น ไปรู้จักสถานที่ใหม่ ๆ อีกที่ ไม่ได้มีโปรแกรมจะตามล่ามหาสมบัติแต่อย่างใด แต่ไม่รู้อะไรเข้าสิง พอเห็นกระบะขาย napkin วางอยู่ ร้านไหนร้านนั้น ไม่มีพลาด คุณเก็จวรงค์วิ่งเข้าใส่ทุกกระบะ 555555 แล้วก็...ขี้หมูขี้หมาอย่างน้อย ๆ ต้อง 5 แผ่นออกจากร้าน ซื้อจนปวดหลัง-ตังค์หมดแหละ คิดดู!!!!