What a day!
การขายของเจ็ดวรงค์ เริ่มสนุกขึ้นเมื่อพี่ติ๋ว-รุ่งนภากรุณาสั่งซื้อรองเท้าใส่อยู่ในบ้าน 1 คู่ เพราะไม่แน่ใจว่าคู่ที่พี่เขาชอบมันจะใหญ่ไปหรือเปล่า จึงสำรองอีกคู่ติดไปด้วย มีทั้งเนื้อทั้งตัวแค่ 2 คู่แหละค่ะ 555555 พูดซะยังกับมีเยอะนะ พี่ติ๋วบอกว่าบ้านอยู่ปากซอยเข้าบ้านอาจารย์อายะดา ฉันเคยไปค่ะ แต่สิบปีที่แล้ว เลยจำไมได้ต้องว่าจ้างมอเตอร์ไซด์ไปส่ง ไปถึง พี่ติ๋วนั่งรอในห้องทำงาน หลังจากลองรองเท้า เลือกได้แล้ว พี่ติ๋วก็พาชมงานฝีมือของพี่บ้าง มีปักเสื้อ เพ้นท์เซรามิค ฝีมือดีมากค่ะ ก็คุยกันเรื่องนั้นเรื่องนี้ ฉันจึงเอาพัดดีคูผาดที่ทำที่บ้านพี่เจนมาอวด กล้าอวดเนอะ แต่พี่ติ๋วกลับสนใจ..ถามว่าถ้าสั่ง 100 อันจะคิดเท่าไร จะแจกในงานวันเกิดคุณพ่อ ฉันถามว่าวันเกิดเมื่อไร พี่ติ๋วบอกว่าเดือนพฤศจิกายน นึกถึงหน้าพี่เก็จทันที 5555555 เลยให้เบอร์พี่เก็จแล้วบอกให้พี่ติ๋วโทรคุยกับพี่เก็จเองดีกว่า กล่องทิชชู่ 15 ใบออเดอร์พี่อ้อยยังทำไม่เสร็จเลย 5555555 แต่ความที่ไม่อยากเสียลูกค้า ฉันเลยเลียบเคียงถามพี่ติ๋ว ว่าจะเป็นไรไหม ถ้าฉันจะเป็นคนทำให้ 55555555 พี่ติ๋วมองหน้า คงนึก..มันจะสวยแบบพัดที่เอามาให้ดูไหม? (สวยแบบเด็ก ๆ ทำน่ะ หัวหมียังถลอกเลย)
เสร็จจากบ้านพี่ติ๋ว ฉันก็นั่งรถเมล์ไปหาป้าจี ป้าจีบอกว่าจะไปจตุจักรด้วย ป้าจีบอกวันก่อนตอนให้จิ๋มโทรคุยว่าจะไปเดินเที่ยวด้วย...แม้ฉันจะไม่ค่อยมั่นใจ แต่ก็ดูไปก่อน ครั้งก่อนก็บอกว่าจะไปเดินสำเพ็งด้วย แล้วมีเหตุจบแค่ภัตตาคารจันทร์เพ็ญ ครั้งนี้จะเป็นยังไงก็ต้องติดตามดู ระหว่างรอป้าจีเตรียมตัว ฉันก็ลองกล้องใหม่เป็นที่เพลิดเพลิน ให้เด็กบ้านป้าจีช่วยถ่ายให้หลายรูป ลองเทคนิคใหม่ที่มีมากับกล้อง สวยไม่น้อยหรอกค่ะ พอป้าจีลงมาก็จัดแจงเปลี่ยนร่วมยาให้ป้าจีใหม่ ป้าจีชมว่าสวยมาก แพงไหม? ฉันบอกว่าอันนี้ฉันกับพี่เก็จทำให้ป้าจีวันเกิด ไม่คิดเงิน ป้าจีขอบใจ แล้วก็ถามว่าทำยังไง ฉันก็เล่าให้ฟังซะละเอียดยิบ แถมบอกว่าถ้าป้าจีอยากเห็น ไว้จะขนของมานั่งทำให้ชม จะพาป้าจีไปบ้านพี่เก็จก็นะ 5555555 หยิบรองเท้าในเป้ออกมาให้ดูด้วย ผล-ป้าจีบอกขอซื้อรองเท้าประเดิมให้ และยังสอบถามว่าถ้าสั่งอีก 8 คู่จะคิดราคาเท่าไร ฉันนึก..พี่เก็จจะทำไหวไหมเนี่ยะ วันก่อนสามียังบอกเลยว่าพี่เก็จแก่แล้วทำไม่ไหว ไม่ต้องหาลูกค้ามาให้แล้ว แต่พี่เก็จเขียนโน้ตให้ฉันว่า...”หาลูกค้าต่อไปเหมือนเดิม” ไม่รู้จะว่าไงวันเดียว เจอลูกค้าขอใบเสนอราคาพัด 100 อัน รองเท้าอีก 8 คู่ 5555555
แล้วป้าจีก็เล่าให้ฟังวันก่อนตัดต้นไม้เพราะมันล้ม แล้วท่อนไม้กระเด็นมาเกือบโดนป้าจี พี่สำเนา(แม่บ้าน)ร้องลั่น โชคดีมาก เพราะถ้าโดน..ไม่อยากจะคิด เดือนก่อนป้าจีก็หกล้มเพราะจะจับหมาไม่ให้ไปกัดแมวเลยหงายหลังเลย เดชะบุญว่าเป็นคนกระดูกแข็ง ไม่มีอะไรแตกหรือหัก แต่ก็เจ็บหลังอยู่ร่วมเดือน
แล้วเราก็ออกเดินทางไปจตุจักรค่ะ วันอาทิตย์นี้รถค่อนข้างติด ไปเกือบถึงแล้ว ประมาณพหลโยธิน ป้าจีบอกว่าเราหาอะไรกินกันก่อนไหม? ที่จริงป้าจีไม่หิวหรอกค่ะ แต่ห่วงฉัน เนื่องจากบ่ายโมงแล้ว ฉันบอกว่าไปกินส้มตำที่เจเจก็ได้ ป้าจีบอกว่าไม่เอา กลัวสกปรกเดี๋ยวท้องเสีย อยากกินร้านอาหารจีนมากกว่า ขับมาถึงอารีย์สัมพันธ์ ฉันก็ไม่ค่อยได้มาแถวนี้เลยไม่รู้จะเสนอแนะยังไง ขับวนไปวนมา หาไม่มีร้านอาหารจีน เลยแวะร้านส้มตำเลิศรส 5555555 ไปถึงก็สั่งผัดไทวุ้นเส้น ไก่ย่างครึ่งตัว ส้มตำไทย อาหารร้านนี้อร่อยมากค่ะ กินอย่างมีความสุข กินเสร็จฝนตก 5555555 ทีนี้เลยสบายเลย ฉันได้ทีบอกป้าจีว่าอย่าไปเดินจตุจักรเลยค่ะ เพราะฉันว่ายังไง ๆ ป้าจีไม่น่าจะเดินไหว แถมฉันก็จำร้านไม่ค่อยได้อยู่ ครั้นจะพาผู้ใหญ่ไปเดินเข้าตรอกแคบ ๆ เบียดคนเยอะ ๆ ท่ามกลางฝนตก...ไม่น่าจะรอด 55555 ขำป้าจีว่าคงอยากไปเดินด้วย เพราะป้าจีบอกว่า ป้ามีรถช่วยเดินนะ ฉันก็ยังไม่เคยเห็นอุปกรณ์ที่ว่า แต่นึกภาพถนนซอกซอยที่จอแจในจตุจักร ของที่จะซื้อพะรุงพะรัง และคนแก่อายุ 91 ปี กับฉันที่ขนาดตัวคนเดียวยังเดินสะเปะสะปะ...มันไปกันได้เหรอนั่น 5555555
ฝนตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ ป้าจีขอแวะอตก.ก่อน คงขอเวลาคิดให้รอบคอบ 5555555 ฉันก็ว่าอตก.พอให้ป้าจีเดินไหว เพราะเล็กกว่า แล้วพื้นก็เรียบ คนแก่เดินได้ ลงไปถึงตลาด ป้าจีแวะร้านคุ้นเคย แม่ค้ากรี๊ดกร๊าดดีใจบอกว่าไม่เห็นป้าจีมาหลายปีแล้ว แต่ท่าทางจะเป็นลูกค้าวีไอพีเลยจำได้ กุลีกุจอมาจูงป้าจีไปนั่ง แล้วป้าจีก็ใช้ปากช็อปปิ้ง 55555555 มีลุกเดินบ้างค่ะ แต่ก็แค่ 2 ร้านตรงนั้นแหละ อ่ะนะ...งี้จะไปเดินจตุจักรกับอ่อง จะไหวเหรอคะคุณป้า 555555 แต่เดี๋ยวก่อน...เจเจมอลล์ก็น่าจะไหวนะ ป้าจีบอกว่าโอเคงั้นไปเจเจมอลล์ แต่ระหว่างนั่งรถจะไปเจเจมอลล์รถติดมาก ท่าทางคนจะเยอะมาก กลัวป้าจีจะเหนื่อยเกินไปน่ะค่ะ เลยบอกว่า ถึงเวลานอนกลางวันของป้าจีแล้วไม่ใช่เหรอคะ 555555 วันนี้อย่าไปเดินเลยนะคะ รถเยอะมาก กว่าจะจอดรถกว่าจะอะไร จะเหนื่อยเกินไปนะคะ ป้าจีก็บอกให้ฉันไปซื้อของแล้วป้าจีจะรอ โห...ป้าจีขา อ่องยังไม่รู้จะหาร้านสารพัดร้านที่จะต้องไปซื้อเจอตอนไหนเลย มันจะใช้เวลานานมากค่ะ สรุปป้าจีให้คนรถไปส่งที่เจเจมอลล์ค่ะ อ่านมาถึงตรงนี้ คงเข้าใจแล้วนะคะว่าทำไมฉันถึงรักป้าจีนัก?
นับว่าตัดสินใจถูกแล้วที่ขอให้ป้าจีกลับ เนื่องจากคนเยอะมากค่ะ ฉันเดินงง หลงไปหลงมา ของที่จดรายการมาซื้อได้ไม่ครบ แต่ได้ของที่ไม่จดมาเพียบ รองเท้า กับพัด 5555555 ซื้อไปหัดทำ เผื่อช่วยพี่เก็จผลิต ไม่งั้นพี่เก็จต้องบวกค่าเจ็บตา กับปวดหลัง เกรงว่าราคาจะสูงเกินไป แต่จะให้พี่เก็จคิดราคาถูก ๆ ก็ไม่คุ้มเหนื่อยของพี่เก็จ เลยว่าจะช่วยทำส่วนออเดอร์ที่พี่เก็จทำไม่ไหว พูดซะดิบดี ยังไม่รู้ว่าจะทำได้หรือเปล่าเลยค่ะ 55555555 ที่แน่ ๆ ยังไง ๆ ก็ต้องรักษาลูกค้าไว้ให้ได้ เดินเพลินจน 5 โมงกว่ายังหาร้านรองเท้าพี่เก็จไม่เจอ 555555 เฮ้อ ให้ร้านกะลาช่วยโทรหาพี่เก็จถามรายละเอียดร้านรองเท้า กว่าจะเจอเล่นเอามึน ร้านนี้แม่ค้าน่ารักค่ะ มีน้ำใจช่วยจัดเป้ และทิ้งร้านพาฉันไปส่งถึงทางออกที่จะไปขึ้นรถเมล์ ฝนตกแล้ว แต่ฉันเห็นองุ่น เขาขายไม่แพงค่ะ องุ่นนอก กก.ละ59 บาท ซื้อ 2 กก. 555555 ยังกับว่าของที่มีอยู่ยังไม่เยอะพอนะ ที่ต้องเดินตากฝน ไม่ใช่ว่าไม่มีร่ม แต่ร่มมันอยู่ส่วนไหนของเป้ก็ไม่รู้ 555555 ตอนที่แม่ค้าช่วยจัดเป้ก็ลืมเอาร่มออกมา เลยเดินเร็ว ๆ (เท่าจะที่เร็วได้) ก็มีเป้ตุง ๆ อยู่บนหลัง ในมือยังมีองุ่นอีกถุงใหญ่ ยืนรอ 145 อยู่นาน ฝนก็ตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ เลยตัดสินใจขึ้น 44 เพราะมาเยอะดี ว่าจะไปต่อรถแถวแฮปปี้แลนด์ ตรงนั้นมี 207 รถถี่กว่า 145
แม้ว่ารถจะติดมาก และท้องเริ่มหิวนิดหน่อย แถมยังเหนื่อย แต่เมื่อถึงเรื่องราวที่พบเจอ ความอารีของป้าจี – พี่ติ๋ว และสีหน้าของพี่เก็จแล้ว ฉันก็อมยิ้มได้ตลอดทาง การขายของเจ็ดวรงค์..มันไม่ได้ทำรายได้ให้ฉันมากมายหรอกค่ะ แต่มันให้ความสุขมากมายบานตะไท ครั้งก่อนโน้น พี่เก็จถามว่าชอบขายของมากเหรอ มีเพื่อนรุ่นน้องของพี่เก็จเขาก็ทำ อยากเอางานมาให้ช่วยขาย ฉันบอกว่า...ฉันขายเฉพาะของที่พี่เก็จทำ 5555555555555
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น