The day I turned 50

Found the golden pot …Big one!!

เมื่อวานนี้...เป็นวันแรกที่ฉันย่างเข้าเขตแดนสนธยาของชีวิต พูดถึง สนธยา แล้วขอนอกเรื่องนิด 5555555 นอกเรื่องตั้งแต่ประโยคแรกเลยนะ คือหลายสิบปีก่อน...หลายสิบ???? โห!!! ไปเที่ยววัดแม่นาคพระโขนงครั้งแรกกับอู๋ค่ะ ไปตอนสนธยาซะด้วย วังเวงในความรู้สึกมาก ๆ ใครอยากรู้ว่ามันวังเวงยังไง ต้องไปเองค่ะ บางความรู้สึกไม่สามารถใช้อักษรบรรยายได้

แต่เมื่อวาน ชีวิตฉันตรงข้ามกับคำว่าวังเวง..แต่ครื้นเครง เมาอยู่ในทะเลหรรษาของเพื่อน ๆ รุ่น 105 ..ยินดีในความรักของครูและพี่ ๆ น้อง ๆ หลากหลายรุ่น ขอขอบคุณค่ะสำหรับทุก ๆ คำ Happy Birthday ที่มาทั้งทาง sms – emails – facebook…. ตั้งแต่ตื่นนอน ยันเข้านอนเลยทีเดียว ขอบคุณจริง ๆ ค่ะ

ก่อนหน้าวันเกิด ป้อมโทรมาบอกว่าเพื่อน ๆ จะกินข้าวในวันเกิดฉัน จะมารับ แต่ฉันมีนัดแล้ว คือต้องไปเจอครูเสริมศรีที่โบสถ์วัฒนา (เป็นวันเกิดที่ดีนะคะ เข้าทั้งโบสถ์ทั้งวัด-ทะ-นา) แต่ก็อยากเจอเพื่อน เลยยกเลิกนัดน้องชายตัวเองซะงั้น 55555 ทั้ง ๆ วันก่อนเป็นคนนัดอู๋เอง อยากกินหมูย่างเกาหลี

เจอครู และพี่ ๆ น้อง ๆ หลายคนหลากรุ่น ตั้งแต่พี่สายสนม ลงมาถึงน้องลอร่า ครูเสริมศรีให้การ์ดอวยพร เป็นการ์ดใบเดียวที่เป็น paper production ประจำปีนี้เลยแหละค่ะ 5555555 นอกนั้นแล้วมาทางอีเลคโทนิคทั้งสิ้น ครูเขียนในการ์ดว่ายินดีสอนภาษาอังกฤษให้อีก จะได้ไม่แพ้พี่เจน...หนูว่าหนูต้องไปเกิดใหม่แล้วค่ะ ถึงจะภาษาดีเท่าพี่เจน เพราะตอนนี้ภาษาไทยก็เสื่อมถอยลงเรื่อย ๆ รู้แต่ศัพท์ง่าย ๆ พื้น ๆ แต่การสื่อสารกับผู้คน...เราคงไม่ต้องการสำนวนวิลิศมาหราอะไรหรอกใช่ไหมคะ แค่ใช้หัวใจพูดก็พอแล้ว~~~โอ๊ะ โม่ 55555555 ยามนี้ต้องขออุทานเป็นภาษาเกาหลีค่ะ

ฉันไปถึงร้านหิมาลัยชาช่าแอนด์ซันที่สุขุมวิท 31 โดยมีพี่เจนมาส่ง วันเกิดปีนี้ดีแฮะ ได้กินข้าวที่ร้านอาหารบนหลังคาโลก ใกล้สวรรค์เข้าไปทุกที 55555555 เพื่อน ๆ มารอกันอยู่แล้ว คำแรก ๆ ที่ทักคือ...รอยลิปติสที่แก้ม ไปโดนใครจูบมาฮึ?....55555555

ฉันเป็นคนที่มีมรรยาทในโต๊ะอาหารตามปกติ คือไม่นิยมสนทนาระหว่างกินข้าว เป็นผู้ดีภาคโสตบังคับ -_-* แต่อาหารก็ดูจะชูรสขึ้นเมื่อได้กินท่ามกลางเสียงหัวเราะตลอดเวลาของทุกคน มองไปรอบ ๆ ก็มีแต่ประกายวิ้ง ๆ จากดวงตารอบตัว...อร่อยกว่าหอมดองที่ใครดันบอกฉันว่ามันคือมะเขือเทศซะอีก

พออิ่มแล้ว เพื่อนยังหัวเราะไม่หยุด สงสัยคุยเรื่องบ้านลัดดาแลนด์ ฉันก็เลยเปิดกล้องแล้วแชะ ๆ ๆ ๆ แชะจนเพื่อนโวย...โอ๊ยยย ไม่เอา พอแล้ว ๆ เอาผ้าขึ้นมาปิดก็แล้ว ยกมือขึ้นมาบังก็เล่า เจ้าของวันเกิดหาได้สนใจไม่ ตอนท้ายจิ๋มบอกว่า...ถ้าวันที่ 24 กรกฎาอ่องเอากล้องไปอยุธยา ฉันไม่ไปนะ 55555555 ... จิ๋ม ถึงฉันไม่ได้เอากล้องไป ฉันก็สามารถหยิบกล้องรอบตัวขึ้นมาแชะได้นะยะ

แชะจนเพื่อน ๆ ขอดูรูปในกล้อง แล้วมีขู่ว่าห้ามขึ้น facebook ก่อนได้รับอนุญาตนะ ไม่งั้นมีเคือง เห็นฉันลอยหน้าลอยตาทำไม่รู้ไม่ชี้ ทั้งจิ๊บทั้งเล็กสำทับลงไปอีก ...จริงๆ นะ ถ้าลงรูปไม่ดีล่ะก็...เธอจะไม่ได้เห็นหน้าฉันอีกเลย... อันนี้น่ากลัวแฮะ 5555555 แต่พอลงรูปไป ก็เห็นเข้ามากด like กันเพียบนิ  

ที่ร้านอินเดียไม่มีขนม กินข้าวเสร็จก็เดินไปกินเค้กแกล้มกาแฟเคล้าเสียงหัวเราะอีกร้านนึง ไม่ได้เอารถไปเพราะร้านนั้นมีที่จอดรถน้อย ตอนอยู่ในร้านกาแฟขำเพื่อน ๆ 55555555 คือปกติแล้วจะคุยกันเสียงดัง แต่พอคุยการเมืองกลับเงียบเสียงลงจนโอ๋ที่เดินกลับมาจากสั่งกาแฟสงสัยว่าคุยอะไรกัน อยู่ดี ๆ เงียบผิดสังเกต 55555555 

กินขนมเสร็จ ก็ยังไม่จบค่ะสำหรับเพื่อนกลุ่มนี้ แม้ว่าบางคนจะแยกย้ายกลับไปก่อนเพราะมีธุระ แต่ที่เหลือก็มานั่งเม้ากันต่อที่บ้านจิ๊บ กว่าจะถึงเวลากลับบ้านก็เย็นแหละค่ะ ยังดีนะคะ สมัยก่อนมืดค่ำเที่ยงคืนยังไม่กลับเลย ไม่ได้ทำอะไรนอกจากคุย ๆ ๆ ๆ และก็คุย 555555555 ไม่เคยเห็นรุ่นไหนจะคุยทน คุยอึดเท่ารุ่น 105 อีกแล้ว

ขากลับเจอพายุฝนโหมเข้าใส่ สงสัยจะมีคนคิดถึงมาก 5555555 (คิดไปได้ไงเนี่ยะเนอะ) กลับเข้าบ้านตัวชุ่มน้ำ แต่ใจฉ่ำรัก 555555555 โว้ว ~~~ 555555

เป็นวันวัยทองที่แสนจะปรีดิ์เปรมของฉันทีเดียว ถ้าเปรียบชีวิตกับการเดินทาง ณ วันนี้ วัยมัชฌิมก็คงเหมือนว่าเราเดิน ๆ มาไกลแล้ว กำลังก้าวสู่สายรุ้งข้ามเข้าเขตแดนสนธยา แต่เป็นแดนสนธยาที่แสนจะสดใส ไม่อึมครึม ไม่วังเวง เพราะมีรักจากผองเพื่อนพี่น้องวัฒนาเป็นดอกไม้ เป็นผีเสื้อ เป็นฝูงนกน้อยตลอดเส้นทาง ไม่มีทางที่จะเงียบเหงาไปได้เลย 5555555

เคยได้ยินนิทานเรื่องหม้อทองคำ อภิมหาขุมสมบัติที่สุดทางสายรุ้งไหม จะบอกว่าฉันเจอแล้ว...เดี๋ยวนี้เลย ขุมทรัพย์ทองคำในหม้อแสงทองอร่ามเรืองตรงนี้ ทำให้ฉันไม่ได้แคร์เลยว่าทางข้างหน้าบนสะพานรุ้งที่กำลังก้าวขึ้นไปจะมีอะไรดีกว่านี้ไหม? ในเมื่อที่ ๆ ฉันยืนอยู่ตรงนี้ ก็ยอดเยี่ยมที่สุดแล้ว.