The day I turned 50 - Part 2

Oh, boy…never feel this happy~~

หลังจากได้ฉลองกับเพื่อน ๆ มา วันพุธหัวหน้าแก๊งสุโค่ยก็นัดฉลองให้ แต่ไม่ใช่ให้ฉันคนเดียวหรอกค่ะ เพราะมีคนเกิดร่วมเดือนเดียวกันอีก 2 คนคือพี่พัช และบุ๋มลูกสาวพี่เจน ทีแรกว่าจะไม่เขียนถึงแล้ว เพราะมันออกจะ เยอะ ไปหน่อย เดี๋ยวจะเป็นที่หมั่นไส้ของผู้คน 5555555 แต่คิดอีกที ตรงนี้เป็นบล็อกส่วนตัว เราน่าจะเขียนอะไรที่เราอยากเขียนได้ไม่ใช่หรือ?  และอีกอย่าง อีกไม่กี่ปีข้างหน้า จะได้มี หนังสือส่วนตัว ไว้อ่านบนเก้าอี้โยกริมหน้าต่างตามลำพัง จะได้ยิ้ม ได้หัวเราะกับตัวเองกับความสุขที่มีในวันนี้

พี่เจนพาน้อง ๆ แก๊งสุโค่ยไปกินข้าวกลางวันที่อยุธยาค่ะ ไม่ได้แวะเที่ยวที่ไหนเลย ไปกินข้าวอย่างเดียวจริ๊ง ๆ เพราะสมาชิก 2 คนคือพี่พัชกับป๊าก ต้องรีบกลับมาประชุมสวว.ตอนเย็น ระหว่างทางในรถ ก็คุยจ๊อกแจ๊กไปตามเรื่อง ฉันก็ตามเคย ใบ้รับประทาน แต่ครั้งนี้ดีหน่อย เพราะมีพี่เก็จ พี่พัช และป๊ากช่วยพากย์ให้บางตอน แต่จะให้พากย์ตลอดก็น่ะ  นี่ถ้าไม่ได้อยู่บนรถ..พี่เก็จคงได้จดเล็คเช่อร์ให้แล้ว พี่เก็จบอกว่าเดชะบุญที่อยู่ในรถ อ้างเรื่องเวียนหัวได้ 55555555

คุยไปคุยมา ป๊ากเกิดคอแห้งควักโบตันมา ฉันก็แบมือขอทันที แล้วเกิดยังไงไม่รู้ มีบรรยายภาควิชาลูกอมโบตัน 55555555 ป๊ากผู้รอบรู้แจงซะละเอียดยิบว่าส่วนประกอบของโบตันทำมาจากสมุนไพรอะไรบ้าง และสมุนไพรนั้น ๆ มีคุณประโยชน์อย่างไร กว่าจะถึงจุดหมายปลายทาง แก๊งสุโค่ยได้รับความรู้เรื่องโบตันมากกว่าผู้จัดการฝ่ายผลิตของบริษัทอีกมั้งคะ 5555555

ร้านอาหารที่ไปกิน อยู่ตรงไหนก็ไม่แน่ใจ อธิบายไม่ถูก เพราะไม่ได้ดูทางเลย รู้แต่ว่าอยู่ในตลาดชุมชนริมทางหลวง เป็นร้านเล็ก ๆ ติดลำคลอง อาหารอร่อยค่ะ โดยเฉพาะกระเพราไข่เยี่ยวม้า อร่อยมาก เป็นครั้งแรกที่กินไข่เยี่ยวม้า แต่ก็กินเฉพาะไข่ขาวสีดำ รสชาติเหมือนไข่ดาวเลยค่ะ และวันนี้ได้กินกุ้ง เนื่องจากที่ร้านบริการแกะให้  คือผ่ามาให้เรียบร้อยในจาน แต่กระนั้น..คุณอ่องยังเรื่องมาก 555555 จนเพื่อนผู้น่ารักที่ชื่อป๊าก ผู้แสนจะรู้ใจต้องแกะเฉพาะเนื้อบริการพิเศษสุดพิเศษให้

ฉันว่าคงเพราะพี่เจนสั่งให้ร้านแกะมาให้แหง ๆ หลังจากที่อ่านมหากาพย์แก๊งแม่กลอง พี่เจนคงอยากให้ฉันกินกุ้ง ขอบคุณนะคะพี่เจน และป๊าก - ป๊ากผู้บอกพี่เจนว่า..อย่าตามใจพี่อ่องมากนะคะ..แต่ตัวเองแอบตามใจและเอาใจเสมอมา 5555555 มันก็ช่วยไม่ได้เลยที่ฉันจะกลายเป็นมนุษย์ spoiled เพราะเติบโตและแก่ไปในแวดวงของผู้คนผู้อารีกับฉันมาตลอด 50 ปี ตอนเด็ก ๆ ก็มีพ่อแม่ปู่ย่าตายายเอาใจ แก่ ๆ ก็มีพี่น้องผองเพื่อนวัฒนาตามใจ จะหามนุษย์ผู้ใดบนโลกมีความสุขได้เยี่ยงนี้?...ไม่มี๊ ไม่มีอีกแล้ว 5555555

นอกจากกระเพรา กุ้งย่าง แล้วยังมีอีกอย่างที่ฉันอยากกิน และได้กินจำนวนมาก สิ่งนั้นคือหอยแครงย่างค่ะ พอเห็นปุ๊บก็คิดถึงอากงปั๊บ เลยขอให้พี่เจนสั่งให้ พี่เจนก็ใจดีสั่งมาตั้ง 2 จาน ฉันกินคนเดียวไป 1 จานกว่าได้มั้ง อิ่มตื้อเลยค่ะ ลืมไปเลยว่ามีเค้กรออยู่ เค้กช็อคโกแลตฝีมือพี่หนิง อร่อยมากค่ะ นุ่มกินแล้วคิดถึงครูผิน แต่พี่พัชคิดถึงครูภิญโญเพราะเคยโดนทำโทษให้ไปทำเค้กช็อกโกแลตมาก่อน ทำเอาเด็กเรียบร้อยอย่างพี่เก็จอย่างป๊ากตาโต รู้งี้สมัยเรียนไม่เรียบร้อยหรอก เพราะโดนทำโทษแบบนี้มันก็น่าโดนนะ 5555555

ตอนจะปักเทียนเป่าเค้ก พี่เจนซื้อปืนเป่าลูกโป่งฟองสบู่มาเสริมบรรยากาศด้วย แต่ทั้งฉันทั้งบุ๋มไม่สามารถทำฟองลูกโป่งได้ ต้องนี่เลย...คุณป๊ากค่ะ เก่งรอบตัวจริง ๆ เพื่อนฉัน ยืนยันว่าที่ป๊ากสอบได้ที่ 1 นั้นไม่ใช่โชคช่วย แต่ได้มาด้วยความสามารถล้วน ๆ จริง ๆ  ป๊ากดูทางลมค่ะ ยืนถูกที่ ฉีดด้วยแรงนิ้วพอเหมาะ ลูกโป่งฟองสบู่วิ่งออกมาเป็นพรวนเลย...

ความที่เค้กอร่อย แม้ว่าจะอิ่ม แต่ฉันกับพี่เก็จก็เบิ้ลอีกคนละ 1 ชิ้น คราวหน้ามีงานวันเกิดใคร ต้องขอสั่งเค้กพี่หนิงแล้วล่ะค่ะ

ก่อนที่อาหารจะมา (555555 มาถึงก็คุยเรื่องกินก่อนเลยลืมเล่าอะไรบางอย่าง 555555) พี่เจนได้ให้ของขวัญคนวันเกิดค่ะ เป็นการ์ดใบที่สองที่เป็น paper production พี่เจนเขียนหน้าซองว่า...to my dearest gig… เรื่องของเรื่องมาจากว่าตอนกลับจากแม่กลอง มีการคุยกัน แล้วพี่เก็จ (มั้ง) ถามฉันว่า...ฉันเป็นอะไรกับพี่เจน? ไอ้ฉันก็ด้วยความทะลึ่งทะเล้น ตอบว่า...เป็นกิ๊กบุญธรรมค่า.... พี่เจนคงโดนกับคำ ๆ นี้มาก และพี่เจนได้ให้ของขวัญเป็นตุ้มหูทอง 1 คู่  มาอีกแล้วตุ้มหู 55555 เมื่อ 2 ปีก่อนตอนชมรมผู้รู้คุณแผ่นดิน พี่เจนคงลืมไปแล้วว่าป๊ากปล้ำใส่ตุ้มหูอีกข้างให้ซะหูแดงเถือก เพราะมันตันไป 1 ข้างค่ะ วันนี้ก็เลยใส่ข้างเดียว ก็เท่ไปอีกแบบ พี่เก็จให้ที่วางเม้าส์อย่างดี กับถุงเท้า กลับมาถึงบ้านก็โละที่วางเม้าส์อันเก่าทันที 5555555 ไม่ค่อยจะบ้าเห่อเลย ส่วนพี่พัชให้เข็มกลัดรูปโน้ตดนตรีค่ะ ขอบคุณพี่ ๆ ทุกคนสำหรับของขวัญนะคะ จริง ๆ ของขวัญต่าง ๆ ก็เป็นเพียงองค์ประกอบ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ...ความรักที่พวกเรามีต่อกันเสมอมาต่างหาก...

กินข้าวกับเค้กอิ่ม ก็ต้องเดินเที่ยวย่อยอาหารสักหน่อย ไปเจอผลิตภัณฑ์เจ๋ง ๆ ของชาวบ้านค่ะ มันคือ...นกไม้ แต่มันเจ๋งตรงที่มันสามารถพูดตามเราได้ทันทีเลย ทีแรกทุกคนก็ไม่ได้สนใจอะไร นึกว่ามันเป็นเหมือนตุ๊กตาไขลาน ร้องไปตามเรื่องตามราว แต่คนหูดีอย่างพี่พัชบอกว่า...เอ๊ะทำไมมันร้องเสียงเหมือนอ่อง 555555  คงเพราะฉันเสียงดังสุดในกลุ่ม 55555555 ฟัง ๆ ไป เออแฮะ มันเป็นเหมือนกระจกเลยค่ะ แต่กระจกเงาสะท้อนภาพตัวเรา เจ้านกฝูงนี้สะท้อนเสียงค่ะ ทีนี้เลยเอาใหญ่เลยสาว ๆ วัฒนา 55555 แย่งกันพูดให้นกว่าตาม จนพี่เจนต้องเดินไปก่อน กลัวน้อง ๆ จะทำนกเขาเจ๊งเพราะพูดตามไม่ทัน  55555555 เดี๋ยวได้เหมานกฝูงนี้กลับบ้านโดยจำยอมแน่

ขากลับในรถ ก็มีการคุยกันอีก คราวนี้เป็นเรื่องซีเรียส เป็นงานเป็นการนิดหน่อย ไม่สามารถนำมาเผยแพร่ได้ค่ะ ที่เผยแพร่ไม่ได้เพราะฟังได้ไม่หมด เดี๋ยวเล่าผิด จะโดนมิใช่น้อย 555555555 และก็มีการคุยถึงผลลัพธ์ของทัวร์แม่กลอง ทั้งมีการเสนอให้จัดอีก คราวนี้ขอค้างคืน  เอ้อ.....จะมีใครไปด้วยไหมคะ? ลงชื่อไว้แต่เนิ่น ๆ กันก่อนได้นะคะ ส่วนที่ไหน เมื่อไร อย่างไร ไว้จะแจ้งให้ทราบในวาระต่อไปค่ะ

หลังวันเกิดครบรอบ 50 ปีมา 3 วันฉันสนุกกับทุกวันของชีวิตวัยทอง ซะจนอยากจะบอกว่าตอนนี้ very looking forwards to วันแซยิดแล้วล่ะค่ะ.

ภาพประกอบเชิญทัศนาที่ http://www.facebook.com/home.php?#!/media/set/?set=a.2064943535903.2114271.1014205787