1 ในความประทับใจที่ได้รู้จัก…พี่หมอปิยรัตน์

คุณหมอสาวสองพันปี

เมื่อวานพี่เจนได้พาน้อง ๆ สุโค่ยแก๊งค์ไปทำงานค่ะ แต่การทำงานของเราทุกครั้งมักแฝงไปด้วยความสนุก ฉันมักจะกลับบ้านพร้อมกับรอยยิ้ม และความอิ่มใจที่ได้พบ ได้สัมผัสกับศิษย์เก่าของวัฒนารุ่นต่าง ๆ เป็นการตอกย้ำความรู้สึกว่าตัวเองช่างโชคดีที่ได้ร่วมเรียนในสถาบันเดียวกับท่านเหล่านี้

พวกเรานัดพบกันที่ร้านสีฟ้า เพื่อรับประทานอาหาร และสังสรรค์กันเล็กน้อยก่อนเข้าบ้านพี่หมอค่ะ กองทัพเดินด้วยท้อง ท้องอิ่มก่อนถึงจะเกิดสติปัญญารับงานใหญ่ งานใหญ่ที่พวกเราไม่รู้ตัว 555555 พี่เจนเล่นบอกเอาฉับพลันตอนอยู่ต่อหน้าพี่หมอแล้ว ว่าวันนี้..พวกน้อง ๆ ต้องเป็นฝ่ายดำเนินการสัมภาษณ์นะ.. น้อง ๆ อ้าปากหวอกันเป็นแถว ๆ (ต่อหน้าพี่หมอเหมือนกัน 55555) งานเข้าแก้วคนแรก เพราะนั่งใกล้พี่หมอสุด 555555 ส่วนฉันรอดตัวไป เพราะหูตึง มานั่งเล่นเฉย ๆ 555555555 พี่พัช(จ๋อเก่า) ก็รอดตัวเพราะมีอาชีพช่างกล้อง พี่เก็จก้มหน้างุดทำไม่รู้ไม่ชี้ เหลือแก้วเพื่อนฉันคนเดียว ช่างน่าเห็นใจนัก เผอิญป๊ากลากิจ ไม่งั้นแก้วคงรอดตัวแน่ ๆ

แต่ก็ไม่ได้ยากอะไรเลย พี่หมอเป็นคนพูดเก่งมาก ๆ แถมเร็วอีกต่างหาก speed unlimited..555555 เรียกว่าพี่เก็จกับแก้วที่ฉันขอให้มาเป็นเลขาจดคำสัมภาษณ์ จดกันปากกาแทบหัก 5555555 แต่ก็ต้องขอชมพี่เก็จไว้ ณ ที่นี้ ว่าเก็บมาได้เยอะเหมือนกันค่ะ

เราไปถึงก็รวมตัวกันร้องเพลงเพราะเป็นวันเกิดพี่หมอพอดี ไม่มีกระเช้า ไม่มีซอง ไม่มีของขวัญ มีแต่เสียงเพลงจากใจน้อง ๆ ให้พี่ ฮิ้ว ~~~~ 55555555 เฮ้อ...หัวเราะเข้าไป deadline ส่งบทความวันจันทร์จะรอดไม่รอด? พี่พัชเขาบอกว่า ขอเจ๋ง ๆ  5555555 เจ๋งป่าวไม่รู้ แต่เจ๊งน่ะพอได้อยู่ 55555555

ฉันเคยเห็นพี่หมอคนดังมานานแล้ว พี่หมอเป็นคนแต่งตัวมาก เครื่องทรงเพียบ...ทำให้ฉันรู้สึกยากเข้าถึง แต่พอได้มานั่งฟังพี่หมอคุย ได้สัมผัสบุคลิกพี่หมออย่างใกล้ชิดแล้ว ฉันถึงได้รู้ว่าจริง ๆ แล้วพี่หมอเป็นคนจิตใจดี อารมณ์แจ่มใส และ..คุยเก่งมาก แล้วคุยเร็วพอ ๆ กับเพื่อนก๊วน wwa 105….ที่เวลาฉันตกอยู่ในวงสนทนาทีไรก็ใบ้กินทีนั้น แต่ฉันก็กระหยิ่มใจว่าวันนี้พกเลขามา 2 นาง แต่แก้วน่ะ วางปากกาคนแรก ฉันแอบส่งซิกว่าทำไมไม่จด? แก้วกระซิบบอกว่าไว้ขอวิดีโอจากพี่พัช ... ซะงั้นนะ 5555555 แต่พี่เก็จยังคงจดให้อยู่ จดไปจดมา ตอนท้าย ๆ ที่พี่หมอยิ่งเล่ายิ่งมันส์...พี่เก็จก็วางปากกา ยืดแขนดัดมือเฉย แง่ม.... พี่กำลังพลาดช็อตเด็ดนะ...

แต่อย่างไรก็ตาม พอกลับมาบ้านแล้วได้อ่านโน้ตที่พี่เก็จจด ต้องชมเชยจริง ๆ ค่ะ พี่เก็จจดได้ใจความมาก เว้นแต่ตอนท้าย....ควรกลับรึยัง แก้วคงต้องไปแล้ว...5555555

พี่หมอแต่งกลอนได้ไพเราะมากค่ะ อ่านแล้วอินค่ะ เพราะฉันก็เป็นคนหนึ่งที่บูชาความรัก มีความรักเป็นสรณะแห่งชีวิต โดยเฉพาะความรักระหว่างพี่น้องและเพื่อนวัฒนา เป็นเหมือนยาชูใจให้สดชื่น แม้บางทีจะมียาขมแทรกมาบ้าง

แต่ของขมน่ะมีประโยชน์นะพี่อ่อง...(ทำเสียงเข้ม ๆ และซีเรียสแบบป๊าก ของขมนี้จะยิ่งทวีคุณค่ายิ่งขึ้น 55555)

พี่หมอได้ให้หนังสือ 50 ปี สวว.รำลึกมาด้วยค่ะ ดูจากหน้าปกแล้วไม่น่าอ่านเท่าไร เพราะมันช่างเรียบง่ายกว่าหนังสืองานศพสมัยนี้อีก แต่พอได้พลิกอ่านข้างในแล้ว ไม่น่าเชื่อว่าเนื้อหาที่มีประโยชน์เยอะมากค่ะ อยากให้พี่น้องวัฒนาได้อ่านกันจัง โดยเฉพาะผู้ที่ทำงานในสวว.ควรได้อ่านอย่างยิ่งค่ะ

ขออนุญาตคัดลอกคำกลอนของพี่หมอมาประดับไว้ในบล็อกนี้ค่ะ ชื่อ รำลึก 50 ปีส.ว.ว. ภาษาสำนวนสละสลวยสมกับที่เป็นศิษย์โปรดของครูภิญโญเลยค่ะ

ห้าสิบปีศรีสวัสดิ์พิพัฒน์ผ่าน

เกียรติระบือลือมานานนามเหมาะสม

ศิษย์วังหลัง-วัฒนาสมาคม

ชนนิยมสมศักดิ์ศรีสตรีไทย

เป็นที่รวมน้ำใจใสพิสุทธิ์

เป็นที่จุดความฝันอันสดใส

ส.ว.ว.คู่วัฒนาวิทยาลัย

คอยเกื้อหนุนอุ่นละไมในความรัก

ทั้งคุณครูบุรพาจารย์แต่กาลเก่า

ศิษย์จะเฝ้าห่วงใยช่วยด้วยตระหนัก

ที่อบรมบ่มเราเฝ้าฟูมฟัก

ศิษย์ประจักษ์แจ้งใจในพระคุณ

กิจกรรมบำเพ็ญที่เห็นอยู่

ช่วยเชิดชูศิษย์เก่าเฝ้าเกื้อหนุน

เป็นแบบอย่างเด็กเราเหล่าดรุณ

ทั้งเจือจุนผู้ยากไร้ในสังคม

ช่วยประสานความรักสมัครสมาน

ครูอาจารย์และศิษย์สนิทสนม

รวมวิญญาณสานสืบเจตนารมณ์

เพื่ออุดมศึกษาฝันมานาน

จะเสริมสร้างความฝันอันบรรเจิด

เพื่อชูเชิดนามไซร้ที่ไขขาน

สตรีเก่งแกร่งแท้แต่โบราณ

เป็นตำนานขานนามส.ว.ว.

ตอนที่พี่หมอเป็นนายก คงมีความฝันอย่างที่ฉันก็มี แต่ความฝันหลายเรื่องแม้ว่าจะดีมีประโยชน์ บางทีถ้ามันยังไม่ใช่เวลาของมัน ฝันก็เป็นได้เพียงความฝัน อย่างไรก็ตามฉันหวังว่าความฝันของพี่หมอ และหลายคนในเรื่อง “วัฒนามหาวิทยาลัย” คงจะได้เป็นจริงในสักวันค่ะ

พี่หมอและพี่เจนช่วยกันเล่าถึงช่วงเวลาที่พี่หมอเป็นนายก (หนูเกิดไม่ทัน – จริงเหรอ? 55555) พี่หมอเป็นคนทำงานเก่ง แล้วก็ one woman show แต่เปิดรับความคิดเห็นผู้อื่นนะคะ เพียงแต่ไม่ค่อยมีคนเสนอความคิดเห็น อาจจะใบ้กิน 555555555 เพราะพี่หมอนอกจากทำงานเก่งแล้วยังพูดเก่ง (มาก)

ถึงแม้จะมีผลงานเยอะในยุคพี่หมอเป็นนายก พี่หมอเป็นคนมีบารมีมาก สามารถปลุกเร้าใจศิษย์เก่าหลาย ๆ คนเข้ามาร่วมด้วยช่วยกัน และได้มีความคิดใหม่ ๆ การตั้งชมรมลีลาศ ตลอดจนหาเงินเข้าสมาคมอย่างเป็นกอบเป็นกำ แต่การทำงานก็จะมีคนที่คิดต่าง และมีอุปสรรค เพียงแต่พี่หมอเป็นคนที่ไม่แคร์สื่อ เพราะรู้ตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่ ฟังแล้วอยากให้มีการฟื้นฟูกิจกรรมดี ๆ เช่นชมรมลีลาศขึ้นมาอีกจังค่ะ

พี่หมอเคยเฉียดตายมาด้วยค่ะ เหมือนหนังเรื่อง speed ที่นางเอกต้องขับรถข้ามสะพานขาด ต่างกันตรงที่รถของพี่หมอไม่ได้เหินฟ้า 555555 แต่ดิ่งลงตามแรงโน้มถ่วงของโลกในระดับความสูงถึง 20 เมตร ผลก็คือพี่หมอหลังหักค่ะ แต่พี่หมอเป็นหมอ เลยมีสติตอนที่ปอเต็กตึ้งมารับ พี่หมอยังหมุนหัวแหวนเข้าในเลยค่ะ เพราะเครื่องประดับพี่หมอไม่ใช่ขี้ไก่ (แต่เป็นขี้วัว) 5555555

ภาพลักษณ์พี่หมอดูไฮโซ แต่เมื่อถึงเวลาต้องช่วยคน พี่หมอสามารถทำเต็มที่ด้วยจรรยาบรรณแพทย์เลยทีเดียวค่ะ พวกเราฟังตอนที่พี่หมอเล่าเรื่องช่วยชีวิตเพื่อนคนหนึ่งในงานเต้นรำแล้วทั้งทึ่งทั้งขำ  ขำที่ชายคนนั้นเคยจีบพี่หมอมาก่อน อีตอนจีบแม้แต่มือก็ยังไม่เคยได้จับ  แต่ตอนนี้ได้จูบจากพี่หมอตอนผายปอดปั๊มหัวใจหลายครั้งกว่าจะฟื้น สมใจตอนนี้เอง ตัดความจริงที่ว่าเป็นนาทีแห่งความเป็นความตาย...นึกภาพดูแล้วก็โรแมนติกใช่ย่อยนะคะ

ตลอดเวลาที่นั่งฟังพี่หมอเล่าโน่นเล่านี่ให้ฟัง ฉันเพลินมากค่ะ พี่หมอเสียงดัง แต่ฟังไม่ทัน 555555555 ต้องคอยชะโงกดูโน้ตของพี่เลขาเก็จอยู่ตลอดเวลา ขนาดว่านั่งไม่ไกล แล้วพี่หมอก็สบตาฉันค่อนข้างบ่อยแล้วนะคะ 5555555 เฮ้อ อยากเปลี่ยนหู

กลับมาบ้านได้อ่านหนังสือ 50 ปีส.ว.ว. พี่หมอบอกว่าสมัยนั้นทำหนังสือเยอะมาก ฉันคิดว่าดีทีเดียวค่ะ เพราะจะได้เก็บเป็นความรู้ให้แก่คนรุ่นหลัง แอบจุดประกายความหวังส่วนตัวไว้ 5555555 สักวันจะรวมบทความใน blog นี้พิมพ์แจกบ้าง ถึงจะไม่เป็นประโยชน์ในแง่วิชาความรู้ แต่ก็หวังว่าคงทำให้พี่ ๆ น้อง ๆ ได้รับรู้ถึงสิ่งสำคัญที่สุดของการเป็นศิษย์เก่าวัฒนานั้นคือ...ความรักความสามัคคีในหมู่พี่น้องวัฒนา...ดังข้อวัตถุประสงค์ข้อแรกของการจัดตั้งสมาคมศิษย์วังหลังวัฒนาคือ ก.เพื่อปลูกและบำรุงสามัคคีธรรม.