สามพี่น้องวัฒนาตะลุยสามเพ็ง

สุโค่ย....พบกันครั้งใด ก็มีแต่รอยยิ้ม

9 มิย. 2554

พักนี้ฉันเจอพี่น้องวัฒนาบ่อย จนเพื่อน ๆ แซวว่าเดี๋ยวคบวัฒนาหลากรุ่นไม่มีเวลาให้เพื่อนเลยนะ เนื่องมาจากวันงานศิษย์เกียรติยศที่ฉันวิ่งทักคนนั้น คนนี้ไปทั่ว จนตกหล่นจากรูปหมู่เพื่อนรุ่น 105 ไป ก็น่ะ..555555 ยอมรับว่านพพรเปลี๊ยนไป๋....หาญกล้าพูดคุยกับพี่น้องวัฒนานอกรุ่น 105-106 มากขึ้น..เยอะ.. จนตัวเองเมื่อมาคิด ๆ ดูก็ยังทึ่งกับพัฒนาการเลย 55555555 ขนาดบ้านแค่อยู่ใกล้ถนนพัฒนาการนะเนี่ยะ

เดิมทีวันนี้ฉันนัดกับพี่เก็จว่าจะไปผัดมักกะโรนีกินกันที่บ้าน  ชอบไปทำครัวบ้านพี่เก็จ 5555555 เพราะนอกจากครัวกว้าง บ้านโล่ง เจ้าของบ้านน่ารักแล้ว ยังมีสิ่งหนึ่งที่ ๆ อื่นไม่มีคือแกรนด์เปียโนที่พี่เก็จจะใจดีเล่นให้ฟังเป็นสุนทรียรมณ์หลังอาหาร

เพราะพี่เจนชอบ “กิน” มีอะไรที่เกี่ยวเนื่องกับการกิน ฉันก็อดนึกถึงพี่เจนไม่ได้ เลยชวนพี่เจนว่าไปกินกันไหมคะ? พี่เจนบอกว่าไปไม่ได้ เพราะต้องไปสำเพ็ง ไอ้ฉันก็น่ะ..55555..ร้องตามทันที แล้วพี่เจนก็เป็นพี่ที่ใจดีเช่นเคย ตอบรับว่าไปดิ ๆ แต่แล้วนึกได้....ตายละวา จะแยกร่างไงเนี่ยะ ของที่จะทำมักกะโรนีพี่เก็จซื้อไว้พร้อมแล้ว ทำไมเป็นคนใจง่ายคิดน้อยงี้? …เลยบอกพี่เจนให้ช่วยชวนพี่เก็จไปด้วย พี่เจนก็น่ารักตามใจฉันอีกแล้ว 5555555 กริ๊งกร๊างไปหาพี่เก็จทันที แล้วออนไลน์ตอบมาว่าพี่เก็จโอเคซิกกาแรตไปตะลุยสามเพ็งประสาสามสาวกัน

ฉันไปถึงออฟฟิสพี่เจนที่หอการค้าในเวลาเฉียดฉิว พี่เก็จล่วงหน้ามาก่อนแล้วค่ะในเสื้อตราเสือที่ตรงกับฉันโดยไม่ได้นัดหมาย แปลว่าใจเราตรงกันใช่มะคะพี่เก็จ 5555555 พอฉันไปถึง ก็ได้เวลาออกเดินทางกันทันที บุ๋มขับรถ เลขาพี่เจนนั่งคู่กับบุ๋ม แล้วเราสาว ๆ นั่งหลังด้วยกันเพื่อสะดวกกับการเม้า สองพี่คุยข้ามน้องไปมา ฉันหันไปหันมา เก็บใจความได้ 2 เปอร์เซ็นต์ 55555555

เอารถไปจอดที่คลองถมแล้วนั่งตุ๊ก ๆ สองคนรับโอโซนแถมมลพิษไปสามเพ็งด้วยสนนราคาคันละ 45 บาท พอถึงสำเพ็ง พี่เจนพี่เก็จกระหนุงกระหนิงกันดูของกระจุกกระจิก แป๊บเดียวพี่เจนได้มาถุงใหญ่ ๆ เป็นของนอกรายการที่ตั้งใจมาซื้อ 5555555 แถมปากกาที่ตั้งใจจะมาหาซื้อกลับไม่ได้ด้วย 55555555

เดิน ๆ ไปใกล้เที่ยง ฉันผู้ติดนาฬิกาปลุกไว้ที่กระเพาะก็เอาละ...พี่เจน...อ่องหิววววว 5555555 จริง ๆ พี่เจนตั้งใจว่าจะพาไปกินร้านหนึ่ง แต่คงอยู่ไกล กลัวน้องน้อยคลั่งเพราะหิว เดี๋ยวจะเป็นก่องข้าวน้อยฆ่าพี่ ๆ ซะก่อน เลยพาไปนั่งกินริมถนนตรงนั้นเอง  ฟังดูหลาย ๆ คนอาจจะไม่เชื่อว่าคนอย่างพี่เจนจะไปนั่งกินข้างทางได้ แต่เราก็กินกันมาแล้ว แถมอร่อยจนต้องเบิ้ลหมูกรอบ เบิ้ลเป็ดย่างเลยแหละค่ะ พออิ่มแล้วก็ไปช็อปต่อตามรายการ จากนั้นก็ขึ้นรถกลับ ขากลับเราสาม 3 นั่ง taxi ซึ่งขับอ้อมด้วย ไปถึงปลายทาง 50 บาท พี่เจนบ่นขำ ๆ ว่าเสียค่าโง่ ทำไมพวกเราไม่นั่งรวมกันในแท็กซี่แต่แรกนะ เอาน่า...พี่เจนก็ อ่องชอบนะคะที่ได้นั่งรถตุ๊ก ๆ กับพี่เจนน่ะ โอกาสแบบนี้หายากออกค่ะ

กินของคาวแล้ว เราวัฒนาต้องตามด้วยขนม พี่เจนเลยไปแวะดิโอลด์สยาม พี่เก็จซื้อข้าวต้มมัดเล็กให้ฉันกิน 7 อัน ซื้อมา 8 อัน พี่เก็จช่วยกิน 1 อัน เห็นฉันหุ่นข้าวต้มมัดไม่พอหรือไงคะ ส่วนพี่เจนก็ซื้อบ้าบิ่นกิน พี่เก็จซื้ออะไรให้ตัวเองหว่า...จำไม่ได้แล้ว 555555 ก็มันหลายวันมาแล้วเพิ่งได้ฤกษ์เขียน

ขากลับพี่เจนถามในรถว่าฉันสนุกไหม? เอาจริง ๆ ก็งั้น ๆ แหละค่ะ เอ้า..วัดดูได้นะ พี่ ๆ ซื้อของกัน ส่วนฉันกลับบ้านพร้อมขนมเรไร 1 กล่องเล็ก ๆ กับข้าวต้มมัดอีก 2 ชิ้นที่ยังกินไม่หมด 555555 งั้น ๆ แต่หัวเราะตลอด 55555555

ไม่รู้เป็นไง แต่วันไหนที่ได้พบเจอพี่ ๆ วัฒนา ฉันมักจะได้หัวเราะทุกที หัวเราะง่ายจนหลายคนอาจจะรำคาญ แต่...หาได้แคร์สื่อไม่ 55555555 ก็คนมีความสุขนี่นา