ความทรงจำหมายเลข 1 ขอให้ชื่อว่า...นพพร วิ่งสู้ฟัด.....โปรดติดตามได้ ณ บัดนาว
สมัยก่อนที่ฉันเพิ่งเข้าโรงเรียนประจำใหม่ ๆ ปี 2516 โปรดนึกถึงบรรยากาศ ณ ช่วงเวลานั้น ๆ ด้วยค่ะ อย่างที่รู้ ๆ กันอยู่โรงเรียนของเราเป็นโรงเรียนเก่าแก่ ตั้งมานานมาก ๆ (135 ปีแล้ว) ผ่านสงครามโลกครั้งที่ 2 มาอย่างโชกโชน
ฉะนั้น เป็นธรรมดาที่จะมีกลิ่นอายของวิญญาณอยู่
เรื่องเล่าของผีทหารญี่ปุ่นเอย ผีครูเก่า ๆ เอย ผีรุ่นพี่ ฯลฯ สารพัดผี ทำให้เด็กหญิงอย่างฉันต้องนอนอั้นฉี่ถึงเช้าทุกวัน ไม่เคยลุกไปฉี่ตอนกลางคืนเลย
ให้คืนหนึ่ง ..ก่อนจะเล่าต้องขออธิบายนิด เพื่อความชัดเจนว่า สมัยนั้น ทุกเย็นหลังจากอาบน้ำแล้ว นักเรียนจะเข้าห้องเรียนที่ตึกเรียนเก่า เพื่อดูหนังสือทำการบ้าน พอได้เวลา ครูเวรก็จะค่อย ๆปล่อยนักเรียนกลับตึกนอนทีละชั้น ๆ แต่ละชั้นก็นอนไปตามตึกต่าง ๆ ทั่วโรงเรียน ตึกนอนของชั้นป.6 อยู่ไกลสุด (ตึก 5 หรือปัจจุบันเป็นตึกใหญ่โอ่อ่าทันสมัย วิญญาณนักรบญี่ปุ่นกระเจิงไปหมดแล้ว)
.............................
คืนนั้น ทุกอย่างก็ปกติดี ไม่มีลางร้ายใด ๆ พอถึงเวลา ครูเวรก็มาที่ห้องป.6 ข. ซึ่งอยู่มุมตึกเรียนพอดี มีหน้าต่างเยอะมาก ๆ พอกราบครูเสร็จ ก็แยกย้ายกันปิดหน้าต่าง หน้าต่างมีสิบกว่าบาน แต่นักเรียนมี 31 คน ฉะนั้น ฉันก็เลยเดินออกไปเข้าแถว ทันใดครูก็เรียกชื่อไว้
"ขา"
แล้วครูก็สั่งให้เพื่อน ๆ เปิดหน้าต่างออกทั้งหมด แล้วให้ฉันเป็นคนปิดคนเดียว โอ๊วมายก็อด หน้าต่างห้องเรียนเป็นหน้าต่างแบบโบราณ บานยาว ๆ เวลาเปิดก็สับขอเอาข้าง ๆ อ่ะค่ะ นึกออกไม๊
บานออกโต หนักด้วย โห..ครูให้หนูปิดคนเดียวเนี่ยนะ สมัยฉันเด็ก จ๋องกับครูมากค่ะ ไม่มีปากเสียง ครูสั่งให้ทำอะไรก็ต้องทำ
อย่างที่บอก หน้าต่างมันบานใหญ่ กว่าจะปิดหมด ครูก็ปล่อยแถวเพื่อนไปเรียบร้อยแล้ว
ทีนี้ ฉันก็เลยต้องวิ่งสู้ฟัด..โกยเถอะโยมไปคนเดียว จินตนาการดูซิคะ เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง วิ่งตะลุยไปท่ามกลางวิญญาณทั้งหลายตามลำพัง
ระยะทางไกลพอดูนะคะ ไกลพอที่จะทำให้หัวใจดวงน้อยเต้นตึกตัก ๆ ดังกว่าขบวนรถไฟซะอีก บรรยากาศก็มืด ๆ ต้นไม้ใหญ่เป็นเงาตะคุ่ม ๆ ตึกเก่า โรงเตี้ยมแฝงวิญญาณ อ๊ะจึ๋ย....วิ่งไปก็หลับ ๆ เปิด ๆ ตาไป จะหลับตลอดทางก็ไม่ได้ เพราะมองไม่เห็น จะเปิดตาตลอดก็ไม่ไหว กลัวจะเห็นสิ่งที่ไม่อยากเห็น
............................................................ ................
สยองที่สุดในชีวิตเลยแหละค่ะ ไม่เคยลืมเลยความรู้สึกนั้น แม้จนวันนี้
เพราะตั้งแต่นั้นมา ฉันไม่เคยกลัวอะไรอีกเลย
แต่แปลกนะคะ ครูท่านที่ทำโทษฉันคืนนั้น กลับเป็นครูที่ฉันรักและเคารพมากที่สุด เป็นหมายเลข 1 ในดวงใจ คุณครูจินตา จุฑารัตน์ (สืบแสง) ค่ะ
และไม่ว่าครูจะอยู่ที่ไหน หากมีญาณรับฟังได้ หนูอยากบอกว่า
นพพรรักครูจินตามากที่สุดค่ะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น