เมื่อคืนพี่เจนกลับมา ได้คุยกันทาง facebook หน่อยนึง พี่เจนขอให้เล่าเรื่องงานวันครูให้ฟังหน่อย พี่สาวที่เคารพรักขอมา จะปฏิเสธจะได๋ได้? จัดให้ค่ะ แต่เล่าได้ไม่ละเอียดนะคะ เพราะจำไม่ค่อยได้แล้ว ก่อนไปร่างกายก็หมดสภาพไป 50 กลับมาหมดไปอีก 50.... 555555
ที่ว่าก่อนไปหมดไป 50 นั้นเพราะนั่งดีคูผาดกระจาดประมาณ 18 อัน กระจาดอันเล็ก ๆ สำหรับไว้ใส่เหรียญ ใส่กุญแจ หรือสิ่งละอันพันละน้อยค่ะ เร่งทำ 2 วัน 2 คืนซะหินปูนเกาะคอบ่าไหล่ลามมาถึงข้อมือ เลยไม่ได้เอากล้องไปค่ะ เพราะขนาดมือไม่เจ็บ ภาพยังสั่น อีกอย่างคือ หลัง ๆ ทักษะที่มีหายไปในหลาย ๆ เรื่อง การถ่ายรูปเป็น 1 ในนั้น
ปีนี้ครูมากันมาก น่าจะมากกว่าปีที่แล้วนะคะ ตอนที่เชิญครูขึ้นไปนั่งเนี่ยะ ที่นั่งไม่พอต้องเอาเก้าอี้มาเสริม เป็นตัวยู แต่น้องปัดถ่ายรูปเก่งมาก 55555 ออกมาเป็นฟันปลาซะได้ กำลังนับ ๆ อยู่เห็นน้องเขานับเหมือนกัน เลยถามน้องดีกว่าง่ายดี เพราะตอนเรียนก็ไม่เก่งเลขอยู่แล้ว โห...แค่นับจำนวนครูต้องอาศัยความชำนาญทางคณิตศาสตร์เลยเหรอ ก็...55555555 น้องปัดบอกว่า 37 บวกกับครูโก๊ะและครูนุจรินทร์ที่ไม่ได้ขึ้นไปนั่ง ก็เป็น 39 คน
แต่ลูกศิษย์ลูกหาบางตาไปหน่อยค่ะ น่าจะมาได้มากกว่านี้ เพราะยิ่งเราแก่ตัวลงไปเท่าใด ก็เหลือครูให้ได้ทำความเคารพน้อยลงไปเรื่อย ๆ ฉันเองยังไม่แน่ใจเลยว่าปีหน้าจะคุกเข่าตลอดแนวเช่นปีนี้ไหวหรือเปล่า? ถ้าเป็นไปได้อยากให้จัดเวทียกครูขึ้นนั่งบนตั่ง เราจะได้เดินเวียนรดน้ำ ไม่ใช่ไม่อยากคุกเข่านอบน้อม ใจน่ะอยากก้มกราบด้วยซ้ำ แต่หัวเข่ามันน้อยใจค่ะ โชคดีที่นิตยาไปส่งให้ถึงบ้าน ถึงงั้นก็เถอะ วันรุ่งขึ้นถึงกับเข่าอ่อนขึ้นลงบันไดทีต้องไต่ราว
ฉันไปถึงวัฒนาตั้งแต่ยังไม่เริ่มงาน ทีแรกว่าจะไปเจอเพื่อนที่ตึกอายะดา แต่เพราะเดินมาตั้งแต่ BTS เลยชักขี้เกียจ นั่งพักอยู่ในบริเวณงานดีกว่า แอร์ยังไม่เปิด แต่ห้องทำงานครูน่าจะเปิดไว้นะ ลองเปิดประตูแง้มเข้าไปเห็นป๋าจักรของพี่จ๋อนั่งดูทีวีอยู่คนเดียว ทำเนียนเข้าไปนั่งเป็นเพื่อน (เอาแอร์) คุยกับป๋าจักรได้แป๊บเดียว ยังสะสมความเย็นไม่ช่ำปอดเพื่อนโทรมา จำต้องออกจากห้องหาคนช่วยรับสาย เพราะจะขอให้ป๋าช่วยคุยให้ก็กระไรอยู่ เดี๋ยวอ้อยนึกว่าโทรผิด
พอออกมาจากห้อง ครู ๆ ก็เริ่มทยอยกันมาค่ะ เห็นยังไม่ค่อยมีคน ก็เลยเข้าไปสวัสดี และช่วยจูงครูที่เดินไม่ค่อยคล่องขึ้นบันได ไป ๆ มา ๆ เลยปักหลักรับครูตรงนั้นซะเลย จะได้แอบเอากระจาดที่ทำมาให้ครูด้วย แบบว่าเขิน ๆ นิดหน่อย เพราะความที่มันเป็นศิลปะเต็มขั้น ครูก็ถามว่า..นพพรทำเองหรือ? เก่งนะ ... อยากย้อนถามครูว่าปะได้เก่งกว่าเด็กอนุบาลนิดหน่อยใช่ไหมคะ? 555555
ตอนที่รับครู มีเรื่องเฮฮาเล็ก ๆ เกิดขึ้นค่ะ ฉันมักจะชอบแหย่ครู ประมาณว่าครูจำหนูได้ไหมคะ ส่วนมากครู ๆ ก็จะจำได้ มีท่านหนึ่ง –ครูรัตนะค่ะ จริง ๆ ครูกับฉันไม่เคยอยู่วัฒนาสมัยเดียวกัน เพราะครูน่าจะออกก่อนฉันเข้าเรียน แต่ครูสอนพี่หนิงค่ะ แล้วฉันชอบทักครูหลังจากที่รู้จักครู เนื่องจากหน้าตายิ้มแย้มดีจริง ๆ ยิ้มตลอด...ปีนี้เป็นปีที่ 3 ได้มั้งคะ ฉันก็เข้าไปสวัสดีครูแล้วบอกว่าครูจำหนูได้ไหมคะ
ครู- จำด้ายยยย
ฉัน- หนูชื่อ?
ครู- เอิ่ม....จำได้ ๆ ๆ
ฉัน-อ่ะ ครูลืมอ่ะจิคะ
ครู- ไม่ ไม่ลืมจ้ะ จำได้จริง ๆ
ฉัน- แล้วหนูชื่ออะไรล่ะคะครูรัตนา
ครู- เอ่อ....
ตอนนี้ครูท่านหนึ่งโผล่มาจากไหนไม่รู้ เป็นตัวช่วยให้ครูรัตนะว่า..”นพพร” แล้วถามฉันกลับว่าแล้วฉันจำครูได้ไหม? เหวอล่ะซิคะ ฉันพยายามรื้อฟื้นสมรรถภาพสมองสุดฤทธิ์ มั่นใจคนไทยล้านคนไม่รู้จักครูท่านนี้ ครูเลยบอกฉันว่าครูชื่อครูอุไรวรรณ
ฉัน- ครูไม่เคยสอนหนูอ่ะค่ะ
ครูอุไรวรรณ- แล้วทำไมฉันรู้จักเธอล่ะ เนี่ย เห็นปุ๊บก็รู้ทันทีเลย
ฉัน- เอ่อ...เพราะหนูดังมั้งคะ
ครูอุไรวรรณเอาไป replay กับครู ๆ ด้วยกันอย่างสนุกสนาน เฮ้อ...นี่ฉันพูดอะไรออกไป ย้อนกลับมาที่ครูรัตนะ ครูบอกว่า...จำได้ละ นพพร ๆ ๆ แล้วกระซิบบอกความลับระดับชาติที่ทำเอาฉันตัวชาไปหมด “ครูชื่อรัตนะนะจ๊ะ ไม่ใช่รัตนา” 5555555 ฉันงี้อ๊ายอาย อุตส่าห์เป็นสาวมั่นตั้งนาน ครูสาราก็ร่วมเล่นเกมด้วย
ครูสารา- แล้วครูชื่ออะไร
ฉัน- ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไรค่ะ รู้แต่ว่าครูเป็นหลานครูโอมาย ใช่ป่ะคะ
ที่รู้เพราะเมื่อปีก่อนนู้น ป้าจีบอกฉันน่ะค่ะ
ครูสารา- ใช่แล้วจ้ะ ครูชื่อครูสารา เป็นหลานครูโอมาย
ครูรัตนะ- ครูก็เป็นหลานครูโอมายเหมือนกันนะ
555555555 ครูรัตนะน่ารักใช่ไหมคะ ป๊ากขนถังน้ำใหญ่ ๆ พร้อมน้ำแข็งกระติกมหึมามารับแขกด้วย ตอนนี้คนก็เริ่มทยอยกันมาแล้ว ครูม.ล.ฉันทนาปีนี้มีไม้เท้ามาด้วยค่ะ ฉันเลยวิ่งไปช่วยพยุง ปรากฏว่า..ครูขาไม้เท้าครูติดล้อเหรอคะ ทำไมปรู๊ดปร๊าดนักล่ะคะ 55555555 ครูเดินเร็วมากค่ะ
พี่ด้าเข้ามาถามชื่อ นามสกุลและรุ่น เนื่องจากฉันแต่งกลอนไว้ค่ะ ฉันก็แซวพี่ด้าเล่น ๆ ว่าพี่ไม่รู้จักชื่อจริงอ่องเหรอคะ เจอใน facebook ทุกวัน พี่ด้าบอกว่ารู้ ๆ ว่านพ ๆ อะไรสักอย่างนี่แหละ ฉันแกล้งบอกพี่ว่าชื่อนพด้า นามสกุลเก่งระดมยิงค่ะ นี่เธอ...พี่กำลังยุ่งนะจ๊ะ ยังจะเล่นอีก 555555 ฉันบอกว่าไม่ต้องบอกชื่อก็ได้ค่ะ พี่ด้าบอกว่าไม่ได้ต้องประกาศ ฉันต่อรองแต่พี่อย่าทำการใด ๆ ให้อ่องต้องตกอยู่ในสายตามวลชนนะคะ อ่องไม่ชอบแสงสปอร์ตไลท์
ศิษย์เก่าก็เข้ามากัน แม้ว่าจะไม่มากมายเท่าไร แต่ก็ยิ้มแย้มทักทายกัน คุยกันเช่นเคย สักพักหนึ่งงานก็เริ่มค่ะ ครูพรรณมหาอธิษฐานเปิดงานแล้วพิธีกรก็ขอให้ช่วยกันเชิญครูขึ้นไปนั่งที่เก้าอี้ที่จัดไว้ เพราะเขาเตรียมเก้าอี้ไว้น้อย ครูที่อาวุโสน้อยก็ไม่ยอมขึ้นไปนั่ง เนื่องจากมองดูแล้วเก้าอี้ไม่พอ พวกเราก็ช่วยกันเสริมเก้าอี้ แล้วอ้อนครูให้ขึ้นไปจนได้ เต็มพื้นที่เลยค่ะ ฉันกลับมานั่งกับเพื่อน ๆ ที่มาเป็นตัวแทนรุ่น 105 จ๊ะส่งกล้องให้ บอกว่าให้ช่วยถ่ายภาพหน่อย ไอ้เราไม่ได้เอากล้องมาเพราะเจ็บมือ แต่เพื่อนขอให้ช่วยเก็บภาพให้ ก็โอเค ถ่ายก็ได้ เลยต้องเดินไปด้านหน้าเพื่อถ่ายภาพครู ไม่สามารถเก็บทั้งหมดใน 1 ภาพได้ แถมแว่นตาที่ใส่ก็มองไม่เห็นอีก เยี่ยมจริง ๆ ไม่รู้แระ กด ๆ ๆ ไปมั่ว ๆ ละกัน
กำลังนั่งถ่ายรูปอยู่ ห้องประชุมก็ขึ้นปาเจราซะงั้น โอ้...นั่งหน้าครูพอดี เลยนั่งพนมมือ ครูวรรณดีส่งซิกว่ายืนขึ้น ...555555 ถึงได้รู้ว่าเขายืนกันทั้งห้องประชุม ชาอีกแล้วค่ะพี่น้อง 555555 ดีที่ครูวรรณดีช่วยไว้ แล้วยืนมันหน้าสุด แต่ไม่ได้ร้องเพลงเนี่ยะนะ จะทำลิปซิงก็กลัวไม่เนียน เพราะฟังไม่ค่อยได้ยิน ไม่แน่ใจว่าไปถึงไหนแล้ว จะเดินหลบไปก็ใช่ที่ เขายืนสงบนิ่งกันหมด เลยก้มหน้างุด ๆ เซ็งเหลือประมาณ นี่ฉันตกอยู่ในสถานการณ์อะไร????? จ๊ะนะจ๊ะ...เอากล้องมาให้ฉันทำมายเนี่ยะ พอจบปาเจรา ฉันก็กลับไปนั่งกับเพื่อนทันที ดีที่กลับไป หลังจากนั้นไม่นาน พี่ด้าก็อ่านกลอนของฉันค่ะ
ฉันแอบมองครู ๆ เห็นตั้งใจฟัง บางท่านก็อมยิ้มไปฟังไป ภาพเก่า ๆ รันเข้ามา ภาพความผูกพันระหว่างครูแต่ละท่านกับฉัน โดยเฉพาะในห้องเรียน เพราะฉันไม่เคยตั้งใจฟังครูพูดเหมือนที่ท่านกำลังตั้งใจฟังพี่ด้าอ่านกลอนของฉันเลย พอจบ โอ๋ถามฉันว่า ทำไมเขาบอกว่าเธออยู่รุ่น 105-106 ล่ะ เธอรุ่นเราไม่ใช่เหรอ ซ้ำชั้น? ตั้งแต่ตอนไหน??? ทำไมโอ๋ไม่เคยรู้เลยล่ะ? 555555 โอ๋..นี่เธอจะทำให้ฉันเสียใจเหรอว่าเธอไม่เคยสนใจฉันเลย 5555555
ตอนนี้ก็ถึงเวลารดน้ำครู ไม่มีพานพุ่มดอกไม้แบบปีก่อน แต่มีดอกไม้ให้ลูกศิษย์เอาไปให้ครูค่ะ ฉันถือไป 1 ดอกยืนดูอยู่จะให้ใครดี กะจะให้ครูที่ยังไม่ได้ดอกไม้ แต่มองดู หลายคนยังไมได้ 5555555 จะเด็ดกลีบดอกไม้ให้ครูคนละกลีบดีไหมคะ? ในที่สุดก็เลือกให้ครูปราณีก่อนแล้วกัน เดี๋ยวเดินไปเอาดอกไม้มาอีกก็ได้ พอเดินกลับไปอีกรอบ โหย หาที่แทรกแทบไมได้ค่ะ เลยเดินไปเอาขันน้ำไปพรมมือครูดีกว่า เริ่มจากหัวแถวไปเลย ครูบางท่านฉันยังไม่ทันได้แตะน้ำ ครูก็ยื่นมือมาแตะน้ำในขันแล้วแตะตัวฉันให้พรฉัน ครูอ่ะ...ให้หนูอวยพรครูก่อนดิคะ 55555555
กว่าจะถึงคนสุดท้าย เขยิบ ๆ ไปซะ บางครั้งครูต้องช่วยจับตัวไว้เพราะตอนเคลื่อนไปด้านข้าง ฉันเกือบล้ม 555555 สุด ๆ ไปเลยวันนี้ ตอนจบงาน ฉันคุยกับเพื่อนว่า ปีหน้าน่าจะมีสายพานเลื่อนนะ แบบเราคุกเข่าบนสายพาน แล้วสายพานนี้ก็เลื่อนไปเรื่อย ๆ พาเรารดน้ำ อย่างนี้จะวนกี่รอบก็ได้ไม่มียั่น 55555555 กว่าจะหมดนี่ ขาสั่นเลยค่ะ เข่าล้ามาก ๆ ปีหน้าต้องหาสนับเพลามาใส่ซะละมั้งเนี่ยะ แต่ก็ปลื้มใจที่ได้กราบรดน้ำครูจนครบ ไม่เว้นแม้แต่ครูโก๊ะกับครูนุจรินทร์
มงคลสูงสุดรองจากพ่อแม่ปู่ย่าตายายแล้วก็คือครูนี่แหละค่ะ โดยเฉพาะเด็กวัฒนา ที่ครูต้องดูแลตั้งแต่ตื่นยันเข้านอน ถึงแม้ว่าครูหลายท่านที่ฉันรดน้ำวันนี้อาจจะไม่เคยสอน หรือไม่ทันกันก็ตาม ก็ถือเป็นตัวแทนครูผู้จากเราไปแล้ว - ครูที่ยังอยู่แต่ไม่ได้มางานได้ ครูไม่ได้หวังอะไรจากลูกศิษย์ ไม่เคยร้องขอให้พวกเราดูแลครูตอบแทน นอกจากให้พวกเราเป็นคนดีในสังคม และเพียงปีละ 1 วันกลับมาเยี่ยมเยียนให้ครูได้เห็นหน้าบ้างเท่านั้นเอง
ความดีของมนุษย์เรา สูงสุดคือความกตัญญูกตเวทิตา เราไม่จำเป็นต้องรอจนเราพร้อมแล้วจัดทำอะไรใหญ่โตให้ แต่บางทีเป็นสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เราทำได้ ทำออกจากหัวใจ และสม่ำเสมอ ยังความชื่นใจให้ผู้รับ เช่นการร้องเพลงของคณะ Alumni Glee Club และการมาสวัสดีครู มาให้ครูทายว่าหนูคือใคร 555555 ฉันรู้ดีว่าครูรักเรา และไม่ได้หวังสิ่งใดตอบแทนเลยทุกสิ่งที่เราทำให้ครู จะเล็กน้อยหรือยิ่งใหญ่แค่ไหน ครูก็ปลาบปลื้มและให้พรกลับมาเท่า ๆ กัน
ครูบางท่าน ตั้งแต่เป็นครู+ศิษย์กันมาไม่เคยได้รับสิ่งของใด ๆ จากฉันเลยแม้แต่วันนี้ เพราะกระจาดที่ทำมาไม่พอแจก 5555555 แต่ครูก็ยังรัก ยังเมตตา ยังจำชื่อฉันได้ ยังยิ้มให้ดุจเดิม ไม่เคยเปลี่ยนแปลง หนูขอกราบขอบพระคุณครูจากส่วนลึกของหัวใจค่ะ และขอสัญญาว่าจะรำลึกถึงครูทุกท่าน ไม่ใช่แค่วันนี้ แต่ตลอดไปค่ะ.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น