เชิญชมบ้านสวย ๆ ของคุณป้าจีรวัสส์ กันหน่อย

This is A Home not a House

เมื่อไม่นานมานี้ ฉันโชคดีที่ได้ติดตามพี่เจน และคณะไปเที่ยวบ้านของคุณป้าจีรวัสส์ (พิบูลสงคราม) ปันยารชุนศิษย์อาวุโสของวัฒนา

ทันทีที่รถพาเราเข้าไปในบริเวณ เพียงแวบแรกที่เห็นบ้านสไตล์เก่า ซ่อนตัวใต้เงาร่มไม้ใหญ่ ก็ให้รู้สึกประทับใจเสียแล้ว และเมื่อก้าวเข้าไปในบ้าน คุณป้านั่งรออยู่พร้อมกับพี่ ๆ ทุกคน เราก็หนีบกายเข้าไปทักทายอย่างเจี๋ยมเจี้ยม ค่าที่เป็นเด็กสุด แต่ดันมาสายสุด


เพียงเหยียบย่างเท้าบนพื้นไม้แผ่นโต เดินผ่านอนุสรณ์ชีวิตเจ้าของบ้านเข้าไปถึงห้องรับแขก ก็นึกชอบใจซะแล้ว


ห้องรับแขกเป็นห้องเพดานสูง ติดกระจกตลอด แต่ก็มีต้นไม้ด้านนอกกรองแสงอุลตร้า ไม่ให้มันแสดงอานุภาพเต็มที่ เมื่อมองออกไปก็จะเห็นสัญลักษณ์ความเจริญของเมืองหลวงเป็น semi background อยู่ข้างหลังต้นไม้ของบ้าน

โดยที่ป้าจี เป็นผู้ใหญ่ พวกเราจึงพร้อมใจกันนั่งลงกับพื้น แล้วเริ่มการพูดคุยกัน คุยกันด้วยเรื่องสัพเพเหระ มีเรื่องเก่า ๆ มาเล่าแชร์กัน ระหว่างรุ่นดึก รุ่นหัวค่ำ และรุ่นกลางวัน 55555555555 สิ่งหนึ่งที่พบว่าไม่ต่างจากกันเท่าไร คือความเคร่งครัดของกฎระเบียบ ก็แลกเปลี่ยนวีรกรรมกันเป็นที่สนุกสนาน ฉันเอง...ความที่หูตึง ต้องเขยิบเข้าไปนั่งใกล้ ๆ เพื่อเก็บข้อมูล แต่ก็ยังไม่สามารถเก็บได้ครบถ้วน เพราะบางคนพูดเสียงดังชัดเจนดี บางคนก็เสียงนุ้งนิ้ง ๆ น่ารัก แต่ฟังยาก 555555555 ฉันจึงง่วนกับการกิน (หมายตามะขาม แต่ไม่มีผู้ใดหยิบกินซะคน จะหยิบกินคนเดียวก็ออกจะ...) การถ่ายรูป (ป้าจีถึงกับโพสต์ท่าน่ารักให้เป็นพิเศษ ใจดีมาก ๆ เลยค่ะคุณป้าจี) และเพลิดเพลินกับการดูหน้าผู้คน

พี่เจนดูเหนื่อยล้ากว่าใครเพื่อน ป๊ากก็ยังเหลือร่องรอยความเพลียจากการเดินทางไปแสวงบุญที่อินเดีย พี่พจน์สามีพี่จ๋อ นั่งสงบเสงี่ยมเป็นเตมีย์ใบ้ นาน ๆ ก็จะเก็บภาพสวย ๆ สักที อันนี้ขำป้าจีมาก เพราะคุณป้ากระซิบถามฉันว่า...พ่อหนุ่มนั่นใครรึ? 5555555555555 พี่จ๋อก็นั่งหน้าหล่ออยู่ข้าง ๆ สามี ส่วนพี่หน่อยนี่มองมากเป็นพิเศษ เพราะชอบดูหน้าตาสวย ๆ หวาน ๆ แอบเก็บภาพพี่หน่อยจนพี่หน่อยต้องส่งซิกว่า...หยุดถ่ายภาพฉันซะทีได้ไหมยะ...5555555555555

มีอยู่อีกช่วง ป้าจีเอารูปเพื่อนร่วมรุ่นมาให้พวกเราดู…แล้วเริ่มปฏิบัติการแนะนำว่าคนนี้ชื่ออะไร ยังมีชีวิตอยู่หรือว่าเสียชีวิตไปแล้ว ฉันตั้งชื่อฉากนี้ว่า...ชี้เป็นชี้ตาย 55555555555 ความจำคุณป้าแจ่มใสยิ่งกว่าฉันเสียอีก เพราะเพื่อน ๆ บางคนฉันเริ่มลืมชื่อ ลืมหน้าไปบ้างแล้ว

ก่อนกลับ ฉันเข้าห้องน้ำ...โอ้ว เหมือนเดินเข้าไปในฉากโรงเรียน ห้องน้ำบ้านป้าจีเหมือนห้องน้ำครูสมัยก่อนมาก ทั้งกระเบื้องเล็ก ๆ สีขาว ๆ อ่างล้างหน้า โดยเฉพาะสวิชไฟฟ้าทรงกลมสีดำ ที่แม้แต่ในวัฒนาเองก็เปลี่ยนไปแล้ว

ยังมีขั้นบันไดวางเซรามิคไก่นับสิบคู่ แน่นอนว่าป้าจีเป็นสาวปีไก่กุ๊ก ๆ ...ภาพสาวญี่ปุ่นที่ป้าจีภาคภูมิใจมาก ประมาณว่าใช้ผมคนจริง ๆ มาทำเป็นพู่กันวาด มีคนนำมาให้เป็นของขวัญแต่งงาน สิ่งต่าง ๆ เหล่านี้...ที่..makes a house a home