มันช่างสุโค่ยจริง ๆ
เมื่อวานนัดพี่เจนไว้ที่ร้านแม่ศรีเรือนสาขาพาราไดซ์ 11 โมงครึ่ง ตอนเช้าก็นั่งเขียนเมนูหมูฝอย อย่าเรียกเมนูเลย มันเป็นนิยายซะมากกว่า เขียน ๆ อยู่เหลือบดูนาฬิกาที่มุมขวาของคอม อ้าว 11 โมงแล้วเหรอเนี่ยะ เลยปิดคอมแล้วออกไปขึ้นรถสองแถว อยู่บนรถพี่เจนก็โทรมาพอดี ปกติแล้วฉันมักจะไปถึงพาราไดซ์ก่อนใคร เนื่องจากบ้านอยู่ใกล้สุด แต่วันนี้พี่เจนมาถึงเร็วก่อนเวลานัดค่ะ พี่เจนบอกว่ารถไม่ติดเลย
มีมีตติ้งกับแก๊งสุโค่ยครั้งนี้นอกจากจะมีสมาชิกใหม่คือพี่เก็จวรงค์แล้ว พวกเรามีจุดหมายอีกเส้นทางหนึ่งคือบ้านครูชัชว์ วงษ์แก้วค่ะ ที่จริงถ้าครูสุขภาพแข็งแรงดี ก็คงไปรับครูมาสังสรรค์ด้วยกันที่พาราไดซ์แล้ว แต่เนื่องจากก่อนหน้าโฮมคัมมิ่งไม่กี่วัน ครูต้องเข้ารพ.เจาะเอาน้ำในปอดออก เนื่องจากปอดมีน้ำมากไป ทำให้ครูพลาดงานโฮมคัมมิ่งไปอย่างน่าเสียดาย อุตส่าห์ตั้งหน้าตั้งตารอจะไปอยู่เชียว เล่นเอาครูซึมไปเลย ฉันไปเยี่ยมครูมาหนหนึ่งเห็นครูซูบผิดตา หงอยผิดปกติ ธรรมชาติครูชัชว์จะเป็นคนสดใสร่าเริงค่ะ แต่วันนั้นที่ไปเยี่ยม คือวันที่ครูออกจากรพ.ได้ไม่นาน ครูนั่งเหงาอยู่คนเดียว เห็นแล้วก็ใจหาย เพราะครูผอมมาก ผมที่เคยสลวยสวยงามก็กลับแห้ง และหายไปเยอะ ครูเล่าว่าก่อนป่วยมันส่งสัญญาณด้วยการหลุดร่วงติดมือเป็นกำ ๆ
เพราะเราไม่ได้เจอกันนาน ไม่นับโฮมคัมมิ่ง เพราะในงานแทบไม่ได้คุยกัน ป๊ากกับพี่จ๋อและพี่เก็จวุ่นด้วยหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ พี่เจนก็ป๊อปปูล่ามีแต่คนอยากมาถ่ายรูปด้วย ส่วนฉันก็มัวร่อนไปทางนั้นที ทางนี้ที โดยเหตุฉะนี้ ที่เจอในงานโฮมคัมมิ่ง พวกเราจึงไม่ได้นั่งคุยกันเหมือนวันนี้ ก็มีสารพัดสารพันเรื่องที่จะคุยกัน ทั้งเรื่องซีเรียส (มีด้วยเหรอ?) 555555 ก็มีแต่ช่วงสั้น ๆ เรื่องขำขันเฮฮามีมากกว่าเยอะค่ะ หัวเราะกันจนพี่เก็จสมาชิกใหม่ต้องขอตัวไปห้องน้ำ เพราะเมาทะเลหรรษา 5555555
เราตกลงไปรถคันเดียวกัน อีก 2 คันจอดไว้ที่นี่ พี่พจน์ได้รับเสียงโหวตให้เป็นคนขับรถพี่เจน ฉันนั่งหน้าเพราะเป็นคนนำทาง ส่วนสี่สาวที่เหลือนั่งหลังด้วยกันค่ะ ก็คุยกันต่อ ลืมความไม่สะดวกเพราะต้องเบียดกันเลยทีเดียว เมื่อมาถึงบ้านครู ฉันบอกให้ทุกคนอยู่ในรถก่อน ฉันจะไปบอกให้เขาเก็บหมาก่อน หมาบ้านครูไม่กัดหรอกค่ะ แต่มันตัวใหญ่ แค่ทักทายเบาะ ๆ ถ้าคนไม่คุ้นก็จะล้มเพราะแรงหมาได้ ทำเอาทุกคนทึ่ง...ท่าทางจะมาบ่อยจนหมาจำได้ 5555555 หลังจากที่ต้อนหมา 2 ตัวเข้ากรงได้ ก็หารีโมตเปิดประตูอีก เนื่องจากพี่ป้อมลูกสาวครูที่มาดูแลครูปกติไม่ได้พักอยู่ที่นี่ค่ะ เลยไม่ค่อยรู้ว่าอะไรอยู่ตรงไหน แม่บ้านครูลากลับบ้านสงกรานต์ กว่าจะเปิดประตูรับแขกสุโค่ย สาว ๆ ยืนตากแดดแทบดำเป็นแขกทั้งรูปธรรม นามธรรม
เพราะวันรุ่งขึ้นเป็นวันสงกรานต์ ป๊ากเลยเตรียมพาน ขันใหญ่ ขันเล็ก แล้วซื้อมาลัยดอกไม้ น้ำอบมาเสร็จสรรพ สุโค่ยมาก ๆ พวกเราหลังจากพูดคุยกับครูได้สักพักก็ขอรดน้ำปีใหม่ครู ซึ่งป๊ากเท่มากค่ะ (ไม่มีห.หีบการันต์แล้วนะคะพี่หนิงพี่เก็จ อิอิ) เอาน้ำเย็นที่พี่ป้อมยกมาเสิร์ฟพวกเราเทเป็นน้ำมนต์อันแสนจะเย็นฉ่ำ ก็เพิ่งออกจากตู้เย็น แล้วยังมีกุหลาบมาฉีกกลีบโรยพร้อมดอกมะลิอีกจำนวนนึงด้วย ไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมสมัยเรียนได้ที่ 1 5555555 แต่ก่อนที่ป๊ากจะเทน้ำอบลงในขัน ฉันก็บอกว่าไม่ต้องเท ไว้เทที่มือครูดีกว่า เนื่องจากฉันหมายมั่นไว้ว่าถัดจากครู พวกเราจะรดน้ำพี่เจนกันด้วย และพี่เจนบอกฉันตอนอยู่พาราไดซ์ว่าไม่ชอบกลิ่นน้ำอบไทย
แล้วเราสาว ๆ ๆ ทั้งหลายก็รวมตัวกันคุกเข่าเบื้องหน้าครู พี่เจนเป็นตัวแทนน้อง ๆ ทุกคนกราบรดน้ำและอวยพรครูอย่างผู้เชี่ยวชาญ เพราะทำหน้าที่แบบนี้มานับครั้งไม่ถ้วน ครูชัชว์ปลื้มใจมากค่ะ ครูก็อวยพรพวกเรายาวเหยียดไม่แพ้พี่เจน แล้วฉันก็เชิญพี่เจนไปนั่ง ให้พวกเราได้รดน้ำพี่เจนด้วย พอพิธีการเสร็จ พี่เจนก็เล่นสนุกทันที เอาน้ำดีดใส่น้อง ๆ พี่เก็จไวทายาท ตักน้ำในขันราดคอฉัน อร๊ากกกเย็น 5555555 ทีนี้พวกเราก็ลืมอายุกัน เล่นน้ำแบบหนีกันอุตลุต แต่ไม่มีใครอยากเปียก หนีตลอด ครูชัชว์ก็ดูเด็ก ๆ วัยกลางคนเล่นน้ำไป ยิ้มแฉ่งไป หัวเราะไป
ก่อนลากลับ ครูชัชว์ขอบใจพวกเรา ที่ทำให้ครูได้หัวเราะสนุกสนานอีกครั้งหลังจากที่เหงา ๆ มานาน เราออกจากบ้านครูด้วยหัวใจเบิกบาน แม้ว่าครูจะไม่ได้สอนพวกเรา แต่ครูก็เคยเป็นครูเวรดูแลเราอยู่หลายปีทีเดียว และยังดำรงสถานะเป็นรุ่นพี่ด้วย
ความรักความผูกพันระหว่างชาววัฒนา เป็นอะไรที่คนอื่นนอกรั้ววัฒนามองแล้วไม่เข้าใจ มองแล้วชื่นชม แกมอิจฉา ทั้งนี้ ฉันก็ต้องพูดอีกครั้งว่าถ้าไม่ใช่เพราะพี่เจน ฉันก็คงไม่รู้จักที่จะรักพี่น้องวัฒนาได้อย่างนี้ ขอบคุณค่ะพี่สาวผมสีม่วง 555555 แล้วไม่ต้องชวนครูชัชว์ไว้ผมสีนี้ล่ะคุณพี่ 55555555
อีกฉากความรัก ความผูกพันระหว่างพี่น้องวัฒนาที่ฉันอยากบันทึกมาเผยแพร่ ฉันอยากให้พวกเราปรารถนาดีต่อกัน ดูแล-ไม่ทอดทิ้งกันเช่นนี้ จากรุ่นสู่รุ่นเช่นนี้ตลอดไป.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น